Πριν από λίγες ώρες ξημέρωσε ένα από τα πιο δύσκολα πρωινά της ζωής μου... Κάθομαι και συλλογίζομαι ότι η απροσμέτρητη πίκρα που μπορεί να νιώθω μέσα στα άγρια χαράματα, είναι η απόφυση μίας σειράς ετών, όπου η Εθνική ομάδα μπάσκετ μας γέμισε περηφάνεια κι ευτυχία. Οταν λοιπόν, κάποιος σου την στερεί, η ένταση της στεναχώριας δεν είναι διαχειρίσιμη. Οι ώρες περνούν από την ώρα που το μάτι άνοιξε. Αγρια χαράματα ήταν. "Δυστυχώς δεν ήταν όνειρο" σκέφτηκα. Διαβάζω, ξαναδιαβάζω... Διαβάζω συνέχεια.

Τα πάντα που αφορούν στην Εθνική ομάδα. Συγγνώμη που το αναφέρω τόσο κυνικά, αλλά δεν έχω ανάγκη να μου δώσει κάποιος απαντήσεις. Είδα! Στον αγώνα με του Πουέρτο Ρίκο έγραφα στο twitter... "Αν αυτό που βλέπουμε είναι μία πλασματική εικόνα, επιστρέψτε το συντομότερο στην πραγματικότητα. Αν όχι ο Ζούρος είναι ευεργέτης του ελληνικού μπάσκετ".

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες LIFE Μπάσκετ SPORTS