Το πάρκο των κεραιών του Υμηττού! Βροχή οι κεραυνοί – Μάχη για τα λινκς

Ένα ρεπορτάζ... ιστορικό ντοκουμέντο. Πρόκειται για θέμα της Έλενας Δημητρακοπούλου στην εφημερίδα «Απογευματινή της Κυριακής», πριν από 23 χρόνια, τον Οκτώβριο του 2022, σχετικά με τους Τεχνικούς των Τηλεοπτικών Σταθμών στους χώρους εργασίας τους. Το ρεπορτάζ, το οποίο τιτλοφορείται ως "Μοναχικοί φύλακες σε ζωντανή μετάδοση" το ξετρυπώσαμε στη σελίδα «Φωτογραφίζοντας την Ελλάδα» στο Facebook, όπου το ανήρτησε ο Άγγελος Φίσκιλης, ένας από τους τεχνικούς που μίλησαν στην εφημερίδα.

Αναφέρεται χαρακτηριστικά:

Το πάρκο των κεραιών του Υμηττού είναι, σύμφωνα με στοιχεία, ένα από τα τέσσερα που υπάρχουν. Τα άλλα βρίσκονται στην Πάρνηθα, στην Αίγινα και στον Χορτιάτη.
Αντί για βλάστηση, ψηλές κεραίες όλων των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών και μικρά μεταλλικά κοντέινερ που φιλοξενούν όλα τα απαραίτητα μηχανήματα των σταθμών, αλλά και τους χειριστές τους. Τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι μαζί με πολλούς άλλους, φροντίζουν να βλέπουμε τηλεόραση ή να ακούμε ραδιόφωνο.

Το πιθανό κόστος, πολλές φορές, είναι οι απρόβλεπτες βλάβες στη υγεία τους καθώς, σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι άνθρωποι που εκτίθενται σε αυξημένη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία παρουσιάζουν διαταραχές όρασης, ακοής, αλλά και βλάβες στο κεντρικό νευρικό σύστημα.

Ο χαρακτηριστικός ήχος, αποτέλεσμα για αποκλειστές ενημέρωσε τον κ. Άγγελο Φίσκιλη, εργαζόμενο στο πάρκο κεραιών του Υμηττού, για την παρουσία μας. Ο κ. Φίσκιλης, που εργάζεται ένα χρόνο στη συγκεκριμένη θέση, υπάλληλος της «Α.Τ.Κ.», για τη δουλειά του και τις δυσκολίες της:

«Αυτή τη στιγμή στο βουνό πρέπει να είμαστε με μόνιμη βάση 4 άτομα και εδώ βρισκόμαστε δύο».

Ο κ. Φίσκιλης κατέληξε: «Δουλεύω κλεισμένος δώδεκα με τα ανάλογα ρεπό. Είναι σταθερή δουλειά, δεν έχεις κίνδυνο να τη χάσεις εφόσον τα χειρίζεσαι καλά. Είναι σωστά αμειβόμενη, με ασφάλεια, δώρα και άδειες».

— Ποιες είναι ακριβώς οι αρμοδιότητες όλων όσοι δουλεύουν στο πάρκο κεραιών;
«Το πρώτο μου καθήκον είναι να είμαι φύλακας. Φυλάω την περιουσία του καναλιού του οποίου εργάζομαι από ανθρώπους ή ακόμα και από τα σκυλιά που τριγυρίζουν στα κοντέινερ και προκαλούν ζημιές».

Υποστηρίζει ο 40χρονος Άγγελος Φίσκιλης και συμπληρώνει: «Είμαι όμως και τεχνικός στη συντήρηση. Σε περίπτωση διακοπής ρεύματος, φροντίζω να λειτουργήσει σωστά η γεννήτρια, ενώ εμείς κάνουμε και τις ζεύξεις στα δελτία ειδήσεων όταν βλέπουμε κάποια ζωντανή μετάδοση από τα κανάλια».

Ο κ. Φίσκιλης θυμήθηκε την περίπτωση ενός ναυαγίου στον Ευβοϊκό, το χειμώνα που πέρασε και μας λέει: «Εμείς κάναμε τη ζεύξη με τα Στύρα για να βγει στην οθόνη το ρεπορτάζ τη νύχτα του ναυαγίου».

— Πόσο επικίνδυνη είναι, όμως, η ενασχόληση σε έναν τέτοιο χώρο;
Ο κ. Φίσκιλης δεν φαίνεται να συμμερίζεται τις ανησυχίες των επιστημόνων για τους κινδύνους της εκπεμπόμενης ακτινοβολίας. «Δεν υπάρχει έξω ραδιενέργεια, όπως υποστηρίζουν πολλοί. Υπάρχει ακτινοβολία και ηλεκτρομαγνητικά πεδία, τα οποία δημιουργούνται από την εκπεμπόμενη ισχύ. Έχουν έρθει οι ειδικοί, μας έχουν ενημερώσει και μας έχουν πει τι πρέπει να προσέχουμε».

Και συνεχίζει: «Είμαστε όλη την ώρα έξω. Είμαστε μόνο για τις ανάγκες της δουλειάς και τα δωμάτιά μας είναι μεταλλικά και γειωμένα. Αυτό μας προστατεύει».

— Πώς είναι, άραγε, οι συνθήκες εργασίας σε υψόμετρο 850 μέτρων σε δάσος από κεραίες;
«Αυτό που είναι άσχημο είναι τα καιρικά φαινόμενα εδώ πάνω. Όταν φυσάει, οι κεραυνοί πέφτουν συνέχεια και σε δυνατή βροχή οι κεραυνοί πέφτουν γύρω σου. Εδώ το ρεύμα διαρκεί μέχρι να ρίξει τη γεννήτρια. Ο συνάδελφος που ήταν πριν από μένα έμεινε χωρίς ρεύμα 4 με 5 ημέρες».

«Αυτό που επίσης μας ενοχλεί είναι η απομόνωση και το φαγητό, μιας και μένουμε εδώ πάνω μόνοι και έχοντας ξεμείνει από τρόφιμα».

Όσο για το κρύο, ο κ. Φίσκιλης ανέφερε χαρακτηριστικά: «Το καλοριφέρ δουλεύει από τα βράδια του Αυγούστου. Για τη βαρυχειμωνιά, έχουμε και μία σόμπα και λειτουργούν και τα δύο μαζί».

Δύσκολη είναι όμως, πολλές φορές, και η μετακίνηση από και προς το δάσος: «Με την ομίχλη υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Όταν ανεβαίνουμε, πρέπει να έχουμε πάντα αναμμένα φώτα γιατί ο δρόμος είναι στενός και επικίνδυνος», τόνισε ο κ. Φίσκιλης.

Και η απομόνωση ενοχλεί τους εργαζόμενους δίπλα στις κεραίες.
«Πολλές φορές νιώθω μοναξιά. Δεν έχω κάποιον να μιλήσω παρά μόνο για υπηρεσιακούς λόγους», ανέφερε χαρακτηριστικά και κατέληξε: «Η ώρα μου περνάει διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική και παίζοντας με τα σκυλιά. Φαίνεται σαν να περνάει γρήγορα η ημέρα. Καθώς όμως φτάνει η νύχτα, δεν θέλω να κοιμηθώ καθόλου, σαν να είμαι νυχτερινός».