Υπάρχει όμως ένα, ναι μεν, αλλά. Γιατί ο Σμιθ είναι μαύρος, μελαχρινός και με ξυρισμένο μαλλί. Ο Σίνερ κάτασπρος, σαν το γάλα, κοκκινομάλλης και με πλούσια κόμη. Το αποτέλεσμα δεν θα το έλεγες ακριβώς πετυχημένο, αλλά Χόλιγουντ είναι αυτό, όλα γίνονται και κυρίως ποτέ μην λες ποτέ.

 Στην Ιστορία του κινηματογράφου, δεν θα ήταν η πρώτη φορά που η 7η Τέχνη διηγείται ή ξεδιπλώνει τους άθλους και τα έπη που κατάφεραν οι άνθρωποι να πετύχουν με μία ρακέτα. Και εν προκειμένω, η ζωή του Σίνερ θα είχε κάποιο άλφα ενδιαφέρον γιατί δεν συμβαίνει συχνά, ένας ταλαντούχος σκιέρ να παρατάει ξαφνικά τον εξοπλισμό του για να ν’ αναρριχηθεί, τελικά στην κορυφή του παγκόσμιου τένις.

 Εάν εξαιρέσουμε το εμφανισιακό αντίκτυπο που ενδεχομένως να έχει ο Ουίλ Σμιθ ως… κοκκινομάλλης, η επιλογή του συγκεκριμένου ηθοποιού θα πρέπει να θεωρηθεί επίσης πετυχημένη γιατί μέσω του τένις και της ερμηνείας του στο «King Richard» του είχαν ανοίξει, ορθάνοικτες οι πόρτες των Όσκαρ.

 Ο 57χρονος ηθοποιός από τη Φιλαντέλφια είχε κερδίσει το πολύτιμο αγαλματίδιο, ά ανδρικού ρόλου υποδυόμενος τον Ρίτσαρντ Ουίλιαμς, έναν πατέρα που χωρίς να γνωρίζει απολύτως τίποτα από τένις είχε την εμμονή να μεταμορφώσει τις κόρες του, Σερένα και Βίνους σε δύο από τις μεγαλύτερες τενίστριες όλων των εποχών. Εν τέλει καταφέρνοντάς το με πολύ κόπο, υπομονή, επιμονή και κυρίως στρατιωτικής φύσεως πειθαρχίας.

 Στην κοινή διαδρομή μεγάλης οθόνης και τένις, οι άθλοι μίας ρακέτας διηγήθηκαν σε περισσότερες από είκοσι ταινίες με καλύτερες ή σημαντικότερες τις ακόλουθες.

 Στη «Μάχη των Φύλων», η Έμα Στόουν και ο Στιβ Κάρελ αναπαράγουν το θρυλικό παιχνίδι του ’73 στο Χιούστον, μπροστά σε 30.000 θεατές και 90εκ. τηλεθεατές που είχε δει τη Μπίλι Τζιν Κινγκ να κερδίζει με άνεση τον Μπόμπι Ριγκς.   

 Στο «Μποργκ vs ΜακΈνροε» μεταφέρεται η απόλυτη κόντρα της δεκαετίας του ‘80 ανάμεσα στην παγερή αρκούδα (επί λέξει «Borg», στα σουηδικά), με τον «αιμοβόρο», τσαντίλα, αλλά προικισμένο από τη φύση μ’ ένα μαγικό, αριστερό χέρι Αμερικανό τενίστα που το ’81, στο Ουίμπλεντον κατάφερε να πάρει τη ρεβάνς από τον Σουηδό, στην επίσης επική ήττα της προηγούμενης χρονιάς.      

 Στο «Ματς Πόιντ» ο Γούντι Άλεν παρομοιάζει το τένις με την αγάπη, που εναλλάσσει υψηλές κορυφώσεις με στιγμές… μεγάλων παύσεων, ενώ πολλά χρόνια νωρίτερα (το ’70), ο Βιτόριο Ντε Σίκα στο αριστούργημά του  «Ο κήπος των Φίντσι- Κοντίνι» είχε εντοπίσει στο τένις τη μοναδική, υγιή διέξοδο ανάμεσα στον φυλετικό νόμο, τον Φασισμό και τον Ναζισμό στο οποίο ακροβατούσε η Ευρώπη των Χίτλερ και Μουσολίνι.

 Πιθανό, επόμενο πάντρεμα της ρακέτας με την 7η Τέχνη, οι απίθανες ζωή και καριέρα του Σίνερ, άσχετα εάν, για τις ανάγκες του ρόλου και του σεναρίου θα είναι μαύρος και κοκκινομάλλης…   

Σερένα και Βίνους Ουίλιαμς Ουίλ Σμιθ Γιανίκ Σίνερ Άλλα Σπόρ