Έλα να μάθεις τι θα πει Πατρινός...

Σπανιότατα μια ομάδα της περιφέρειας απασχολεί εμάς τους δημοσιογράφους, ή αυτούς που σχεδιάζουν την «ανάπτυξη» του ελληνικού αθλητισμού. Κάθε φορά που μια τέτοια ομάδα πετυχαίνει κάτι μεγάλο (καλή ώρα ο Αστέρας Τρίπολης στο ποδόσφαιρο) αντιμετωπίζεται ως έκπληξη, θαύμα, υπέρβαση. Δεν αντιλαμβάνομαι σε τι συνίσταται το θαύμα και η έκπληξη όταν μια ομάδα οργανώνεται σε απολύτως επαγγελματικά πρότυπα είναι υγιής και εκπροσωπεί μια ολόκληρη πόλη που ζει και αναπνέει για πάρτη της, στέλνει τα παιδιά της στους κόλπους της και συμμετέχει στην ανάπτυξή της. Μια πόλη, μια ομάδα. Μια ολόκληρη κουλτούρα.

Αν και στην Ελλάδα έχουμε μάθει στην πολυδιάσπαση ακόμα και σε πόλεις που δεν αντέχουν περισσότερες από μια ομάδα. Πάρτε για παράδειγμα τη Λάρισα. ΑΕΛ, Ολύμπια και δε συμμαζεύεται. Μιλάμε για πόλεμο. Ή την Πάτρα. ΕΑΠ, Απόλλωνας, Παναχαϊκή, Ολυμπιάδα κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Άλλος κόσμος στα «προσφυγικά», άλλος κόσμος παρακάτω. Μάχη. Δυο πόλεις που θα μπορούσαν να αποτελούν την ατμομηχανή του ελληνικού αθλητισμού. Ειδικά η Πάτρα που έχει (ρημαγμένα αλλά έχει) πολλαπλάσια του πληθυσμού της γυμναστήρια, κολυμβητήρια, γήπεδα και στάδια. Που έχει αθλητική κουλτούρα και έχει βγάλει μερικά από τα σπουδαιότερα ονόματα της χώρας. Όχι δεν αναφέρομαι στην πολιτική. Εκεί μάλλον αστόχησε, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Αφετηρία των σκέψεων μου είναι η άνοδος της Παναχαϊκής στην Α1 βόλεϊ. Στην πραγματικότητα το τμήμα πετοσφαίρισης δημιουργήθηκε από ορκισμένους εχθρούς της ΕΑΠ που θέλησαν να την τιμωρήσουν και να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Άλλωστε και το «θαύμα» της μεγάλης ΕΑΠ οι ίδιοι το δημιούργησαν, για να την απαξιώσουν αργότερα κάποιοι άλλοι κι από πρωταγωνίστρια να την καταντήσουν ουραγό και τελικώς παντελώς διαλυμένη στα εξ ων συνετέθη. Εν ολίγοις (και στο βόλεϊ) η Πάτρα είναι μια πόλη χωρισμένη στα δύο (ίσως δε και στα τρία).

Τώρα που ο Νίκος Ρουμελιώτης και ο Άρης Αγγελόπουλος δημιουργούν τη μεγάλη Παναχαϊκή είναι η μεγάλη ώρα οι Πατρινοί να αντιληφθούν το αυτονόητο: Η ισχύς εν τη ενώσει. Ο κορυφαίος σύγχρονος Έλληνας διαγώνιος με έναν σπουδαίο προπονητή και εργάτη του αθλήματος διαχειρίζονται από την αρχή (διοίκηση) ως το τέλος (αγωνιστικά) τη δημιουργία ενός υγιέστατου οικοδομήματος. Ή (για να κρατήσω μικρότερο καλάθι) ενός οικοδομήματος που έχει όλες τις προϋποθέσεις να είναι (και κυρίως να παραμείνει για πολλά χρόνια) υγιέστατο. Εάν όμως δεν βρει την πρωτεύουσα της Αχαϊας ενωμένη, τότε κι αυτή η προσπάθεια θα διαλυθεί, όταν κάποιοι αποφασίσουν να ρίξουν το κάστρο εκ των έσω. Βλέπετε, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως κωμωδία ή (σε συνδυασμό) ως φαρσοκωμωδία.

Σε μια χώρα που η ενότητα και η συμπόρευση αποτελούν «ανεξιχνίαστη γη», σ’έναν τόπο που ο λαός του τρέφεται από την ίντριγκα, την κόντρα, τη διχόνοια και τον αλληλοσπαραγμό, σε μια γωνιά της γης που οι προσευχές των κατοίκων της δεν είναι «Θεέ μου να αποκτήσω κι εγώ έναν γάιδαρο» αλλά «Θεέ μου να ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα», είναι εξαιρετικά δύσκολο να ζητάς συνεργασία και κοινή προσπάθεια. Αν όμως οι Πατρινοί μπορούσαν να σκεφτούν έστω για λίγο πόσα πολλά πράγματα θα μπορούσαν να έχουν πετύχει αν ένωναν τις δυνάμεις τους, σήμερα θα συζητούσαμε για μια αθλητική υπερδύναμη. Για να μην το επικεντρώσω μόνο στον αθλητισμό (που είναι μόνο μια πτυχή του βλακώδους αλληλοσπαραγμού σε μια χούφτα γης), η Πάτρα θα μπορούσε να είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα αυτής της χώρας. Και κατ’ επέκταση των δυο, να έχει εκμεταλλευτεί οικονομικά τις κρυμμένες δυνάμεις που χάνονται στο πλαίσιο της πολυδιάσπασης. Η Πάτρα δεν είναι μόνο το καρναβάλι της. Είναι πολλά περισσότερα που μένουν θαμμένα. Γιατί; Διότι υπάρχουν 70 στρατόπεδα (ομάδες) σε μια πόλη που αντέχει μόνο ένα και θα αγκαλιαστεί απ’ όλη την κοινωνία.

Για να πετύχει λοιπόν η Παναχαϊκή του βόλεϊ οφείλει πριν και πάνω απ’ όλα να συσπειρώσει ΟΛΗ την πόλη. Να χρησιμοποιήσει το «Δημήτρης Τόφαλος» και να γεμίζει το γήπεδο ασφυκτικά κάθε εβδομάδα. Στους κόλπους της να εντάξει τους καλύτερους γηγενείς και να προετοιμάσει τους αθλητές της επόμενης ημέρας. Να συγκεντρώσει σε επίπεδο χορηγιών όλες τις επιχειρηματικές δυνάμεις της πόλης. Το ίδιο πρέπει να γίνει στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στον πολιτισμό, στη διασκέδαση, ακόμα και στο περπάτημα (που λέει ο λόγος).

Ισχυρή Πάτρα σημαίνει ισχυρή περιφέρεια. Ισχυρή περιφέρεια θα σημάνει ισχυρό αθλητισμό, υγιή, με πόρους, παραγωγή και ανάπτυξη.

Για να μάθει όλη η χώρα τι θα πει Πατρινός και στον αθλητισμό. Όχι μόνο στο Καρναβάλι. Όταν καταφέρουν να βγάλουν τις μουτσούνες του εντός των τοιχών διχασμού θα αντιληφθείτε τι εννοώ.

Θα ήθελα πάρα πολύ να δω πρωταθλήτρια την Παναχαϊκή. Όχι σε ένα χρόνο,ούτε σε δυο. Δουλεία, υπομονή,συμπόρευση. Για να μην καταρρεύσει όπως η ΕΑΠ.

Προς το παρόν οφείλω ένα μεγάλο μπράβο σε δυο πολύ σημαντικούς ανθρώπους του βόλεϊ. Τον Νίκο Ρουμελιώτη και τον Άρη Αγγελόπουλο. Κι ας έχουμε διαφωνήσει στο παρελθόν. Γιατί ο Πατρινός είναι δύσκολος, αλλά και πάρα πολύ ωραίος άνθρωπος. Αν μη τι άλλο δημιουργικός και άξιος.

Καλή διαδρομή, καλό ταξίδι στα μεγάλα σαλόνια...

Υ.Γ: ''Πατρινός''. Δεν είναι μόνο προσδιορισμός καταγωγής. Είναι επιστήμη, συχνά δε και επάγγελμα!