Tο μάτι μου τράβηξε η είδηση με την επιστροφή του Τζίμι Ντουρμάζ σε φουλ ρυθμό προπονήσεων.
Τελευταία φορά που θυμάμαι να μιλάμε για τον τραυματισμό του Ντουρμάζ στο ραδιόφωνο, το ρεπορτάζ έλεγε ότι θα είναι δύσκολο να επανέλθει μέχρι το τέλος της σεζόν. Επανήλθε πολύ πιο νωρίς και αν δεν έχει κάποια επιπλοκή, λογικά θα είναι έτοιμος για τον τελικό. Η ερώτηση που μου ήρθε στο μυαλό είναι αν είσαι μάνατζερ του Ολυμπιακού τον κρατάς για την επόμενη σεζόν; Η απάντηση είναι: τον κρατάς.
Τον κρατάς όχι τόσο για την απόδοσή του, που μέχρι να βρει τα πατήματά του πήρε μήνες, αλλά για τη διάθεσή του να προσφέρει. Οταν είχε τραυματιστεί στο δεύτερο ματς με την ΑΕΚ αρνιόταν να γίνει αλλαγή και έγινε μόνο όταν δεν μπορούσε πλέον να συνεχίσει. Οταν ένας επαγγελματίας διακινδυνεύει να επιβαρύνει το τραυματισμένο του γόνατο σημαίνει ότι θέλει οπωσδήποτε να διακριθεί. Το ίδιο δείχνει και ο γρήγορος χρόνος της επανόδου του. Οπότε η γνώμη μου είναι ότι ο Ντουρμάζ λόγω διάθεσης περισσότερο αξίζει και δεύτερο χρόνο.
Παρατηρώντας το υπόλοιπο ρόστερ η περίπτωση του Νταβίδ Φουστέρ έχει ομοιότητες με του Ντουρμάζ. Ο Φουστέρ βάσισε την καριέρα του στον Ολυμπιακό στην απόφαση να δίνει τα πάντα. Πρόσφερε πολύ περισσότερα από τον Ντουρμάζ, αλλά έχει πατήσει τα 33 και είναι επιρρεπής στους τραυματισμούς. Είναι βετεράνος, αλλά σε καμία περίπτωση ηγέτης στα αποδυτήρια ή στον αγωνιστικό χώρο. Στα θετικά ότι δεν μουρμουράει όταν τρώει πάγκο. Το συμπέρασμα είναι ότι στο περίπου ο Ολυμπιακός κινείται σωστά. Να του προτείνει ένα συμβόλαιο που να μην είναι μειωτικό, αλλά χωρίς να τον θεωρεί απαραίτητο.
Πηγαίνοντας αντίθετα στην άποψη που λέει ότι ο Κασάμι πρέπει να φύγει επειδή αρπάζεται εύκολα, θα έλεγα ότι πρέπει να μείνει. Είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές μετά τον Ρομπέρτο, τον Μασουακού και τον Τσόρι. Εχει το μειονέκτημα ότι δεν βγάζει ματς στον ίδιο ρυθμό αλλά το πλεονέκτημα ότι κόβει σαν 6άρι και τρέχει την μπάλα σαν 8άρι. Αν δεν έχει δημιουργήσει φασαρίες στα αποδυτήρια, που να μη βγήκαν στη δημοσιότητα, ο Κασάμι μπορεί να παίξει τον ρόλο του enforcer, που θα χηρεύει μέχρι τουλάχιστον την επιστροφή του Μανιάτη.
Ρόλο που δεν μπορεί να παίξει ο Μιλιβόγεβιτς, που την απόκτησή του θα σκεφτόμουνα δύο φορές. Το βασικό του πρόβλημα είναι η μακρινή πάσα και τα λάθη μπροστά από την άμυνα. Στο job description του αμυντικού χαφ λέει ότι ο παίκτης πρέπει να κόβει και να δίνει την μπάλα ασφαλώς δίπλα του. Το να μην κάνει ένα αμυντικό χαφ 30άρες πάσες όπως του Ορμπάιθ συγχωρείται. Το από ελαφρότητα να δίνει την μπάλα στον διπλανό του όπως έκανε με τον Ακόστα στο ματς με τον ΠΑΣ είναι ασυγχώρητο. Από τους παίκτες που θα μπορούσαν να μείνουν με την ελπίδα ότι θα σταθεροποιήσουν την απόδοσή τους αλλά με αυστηρά οικονομικά κριτήρια.
Ο Ιμπραΐμ Αφελάι είναι μια μυστήρια περίπτωση. Μπορεί να είναι εξαφανισμένος σε ολόκληρο το ματς και σαν να τον έχει τσιμπήσει αλογόμυγα ξαφνικά να αφηνιάσει, όπως έγινε στο ματς με την ΑΕΚ πριν βγάλει τη σέντρα για το γκολ. Το κύριο πρόβλημα όμως με τον Αφελάι είναι αυτό που είχε ο Τζιοβάνι στην Μπαρτσελόνα. Μοιάζει να παίζει σε μια θέση που δεν υπάρχει. Οπότε το καλύτερο είναι να πάει στην επόμενη ομάδα για να τη βρει, όπως τη βρήκε ο Τζιοβάνι όταν πήγε στον Ολυμπιακό.
«Τι κάνει το κράτος;»...
Επιστροφή μετά από Π/Σ/Κ από Υδρα. Με την Παρασκευή να έχει έναν καιρό που σήκωνε φούτερ και μπουφάν, αλλά το Σάββατο και την Κυριακή ο καιρός να στρώνει ακριβώς, όχι όμως τόσο που να μην αντέχεται η ζέστη. Με το ενδιαφέρον για το Hydra's Trail Event 2015, τη διοργάνωση δρόμου στο νησί να συντηρείται ακόμα και μετά τη διοργάνωση.
Είναι ένας αγώνας πέντε αγωνισμάτων ανώμαλου δρόμου, που περιλαμβάνουν ακόμα και αγώνα downhill ο οποίος διοργανώνεται από ιδιώτες. Κάτι το πρωτόγνωρο στη χώρα που αν δεν γίνεται κάτι, αυτό που πρέπει να το κάνει είναι το κράτος. Το «Tι κάνει για αυτό το κράτος» θα μπορούσε να γραφτεί στον θυρεό της ελληνικής δημοκρατίας, κάτι σαν το «Dieu et mon droit» του αγγλικού θρόνου. Το κάνει ακόμα πιο αξιοπρόσεκτο ότι ο Υδραϊκός στην πρώτη του χρονιά στην Α' κατηγορία του πόλο είναι στο πάνω μέρος της βαθμολογίας χάρη στις προσπάθειες των βετεράνων παικτών του, τους οποίους οργάνωσε ο Θοδωρής Μουστακαρίας. Μιλάμε για ένα νησί που μέχρι πρόπερσι είχε υποτυπώδη αθλητική παρουσία. Οι συνηθισμένες για ένα μικρό μέρος επιτυχίες της ποδοσφαιρικής του ομάδας στο τοπικό και μέχρι τόσο. Με πιο εντυπωσιακό στοιχείο ότι ενώ υπάρχει ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο στο μέσον του οικισμού δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αγώνες λόγω μεγέθους. Το ζητούμενο κατά τη γνώμη μου είναι να ξεκολλάνε από την νοοτροπία ότι αθλητισμός σημαίνει πρώτα ποδόσφαιρο. Λόγω μικρού πληθυσμού στο νησί να πάνε στη λογική των ατομικών αθλημάτων με έμφαση στα ατομικά αθλήματα που μπορούν να προσελκύσουν και ξένους αντί στη λογική, ποδόσφαιρο - μπάσκετ, μπάσκετ - ποδόσφαιρο. Αντί του μεγάλου γηπέδου να φτιάξουν δύο 5Χ5 ή ένα 7Χ7 δύο γήπεδα τένις, που παίζουν και οι ξένοι ή ό,τι άλλο νομίζουν ότι χωράει και μοιάζει να είναι παιχνίδι εκτός από άθλημα. Και κυρίως να μην πουν ποτέ «Τι κάνει το κράτος;». Αν θέλει να κάνει με το καλό, αλλά φτάνει η εποχή που πρέπει να πάμε στο «Τι κάνουμε εμείς;».
Πηγή: SportDay
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις