Ανάλυση του Δημοσθένη Καρμοίρη για τον υποψήφιο αντικαταστάτη του Ισπανού γίγαντα των γκολπόστ και η προοιωνιζόμενη θυσία του Καπίνο.
Η μεγαλύτερη μεταγραφή αυτού του καλοκαιριού για τον Ολυμπιακό, θα ήταν για μένα, να παρέμενε αν γινόταν ο Ρομπέρτο στην ομάδα. Και όχι μόνο για την επόμενη χρονιά… ως τα βαθιά γεράματα του.
Τερματοφύλακας είναι κιόλας, αυτής της θέσης και της κλάσης οι ποδοσφαιριστές ολοκληρώνουν τον αγωνιστικό κύκλο πράγματι ως την… μεσήλικη φάση της αθλητικής ζωής τους και τούτος εδώ κάτι μου λέει από τη «φτιαξιά» του ότι, να τον έχει καλά ο Θεός, την μακροημέρευση του Μπουφόν και του Τζοφ μπορεί και να την έχει σε ένα υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού.
Κατά συνέπεια 40άρη θα το φανταζόμουνα αυτό το «όρθιο χιλιόμετρο» να σκεπάζει επιβλητικά το ερυθρόλευκο τέρμα με το χαρακτηριστικό γιγάντιο άνοιγμα των χεριών του από το ένα δοκάρι στο άλλο. Έλα όμως που με το στανιό δε γίνεται να πείσεις και πολύ περισσότερο να αναγκάσεις κανέναν να κάνει αυτό που θες εσύ.
Λίγο η πατρική αγάπη για τους γιους, λίγο οι οικογενειακές ανάγκες του, λίγο η ξενιτιά, κάπου η μιζέρια ενός ποδοσφαίρου που φθίνει διαρκώς μέσα σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον αμφισβήτησης, δολιοπλοκής και μηδενισμού, όλα αυτά μαζί έχουν κάνει τον Ρομπέρτο να είναι με τις βαλίτσες στο χέρι.
Και ο Ολυμπιακός – που το ήξερε αλλά άλλο να προμηνύεται κάτι και άλλο να έχει έρθει η στιγμή που θα είναι γεγονός – από εκεί που προγραμμάτιζε απλώς διορθωτικές κινήσεις, κάποιες λίγες όσο και απαραίτητες, ουσιώδεις, γόνιμες «επεμβάσεις» να κάνει στο ρόστερ του τους καλοκαιρινούς μήνες, αναγκάζεται να μπει στη διαδικασία να βρει και να αγοράσει και τη δεύτερη «κολώνα» της αμυντικής του γραμμής.
Δεν του έφτανε που ψάχνει για ένα φερέγγυο στόπερ με διεθνείς παραστάσεις και περγαμηνές, που θα είναι τουλάχιστο μια κλάση πάνω από τους παίκτες που έχει σε αυτή θέση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είναι πλέον υποχρεωμένος να μπει σε ακόμα ένα μεταγραφικό μπελά.
Και δεν το εννοώ από πλευράς οικονομικού «ματώματος» αφού με τη ρήτρα της «απελευθέρωσης» του Ρομπέρτο οι πρωταθλητές έχουν μάνι- μάνι το κομπόδεμα για να αγοράσουν αντικαταστάτη.
Διατυπώνεται επίμονα από όλους τις τελευταίες ώρες, δημοσιογράφους και κόσμο – δεν είναι επίσης ξένο για τα αρμόδια κεφάλια – ένα ερώτημα-δίλημμα για το αν μπορεί ο Ολυμπιακός να πορευτεί με Στέφανο Καπίνο.
Ο Μάρκο Σίλβα που είχε για πολλούς μήνες μέσα στη σεζόν αυτή την εντύπωση το πήρε πίσω. Ανασκουμπώθηκε κάπου εκεί προς τα τελευταία ματς της χρονιάς ώσπου κατέληξε να παίξει στον τελικό Κυπέλλου με Ρομπέρτο, ακόμα και αν κάπως έτσι δεν ενήργησε 100% «ηθικά», αδικώντας τον Έλληνα διεθνή γκολκίπερ στον οποίο είχε ανατεθεί η διαφύλαξη της εστίας της ομάδας στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Κοίταξε όμως το συμφέρον της ομάδας πρωτίστως (άσχετα αν δεν το πήρε το τρόπαιο ο Ολυμπιακός) και θυσίασε τους άγραφους ηθικούς κώδικες.
Θα ήταν ρίσκο έκρινε ο Πορτογάλος να παράτασσε Καπίνο εναντίον της ΑΕΚ σε αγώνα «μια και έξω» για ένα τρόπαιο. Και πολύ περισσότερο ρίσκο θα ήταν θεωρώ αν οι ερυθρόλευκοι έμεναν με Καπίνο βασικό για τους στόχους της επόμενης σεζόν.
Ο διεθνής πορτιέρε έχει λόγους και στοιχεία να ποντάρουν πάνω του στον Πειραιά. Είναι νέος ηλικιακά, ένας καλός (ούτε πολύ καλός ούτε θαυμάσιος λέει κανείς με μικρό καλάθι στο χέρι) τερματοφύλακας δίχως αντιρρήσεις, με πολλά παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό και στο εξωτερικό και με κάποια πέρυσι στον Ολυμπιακό και φυσικά στην Εθνική Ομάδα.
Πώς και πότε θα μάθουμε αν ο Στέφανος Καπίνο γίνεται να ανέβει «συχνότητα», να εξελιχθεί σε σημείο τέτοιο που να στηριχθεί ο Ολυμπιακός αποκλειστικά πάνω του, αν δεν δοκιμαστεί επίμονα και δεν αγκαλιαστεί με την εμπιστοσύνη και την αναγνώριση του βασικού τερματοφύλακα;
Ναι, αλλά αυτό θα είναι παρακινδυνευμένο για τους ερυθρόλευκους, οι οποίοι δεν έχουν ποτέ χρόνο για πειράματα και περιθώρια για «δοκιμές πίστας», πιεζόμενοι από τις υποχρεώσεις τους.
Ότι πρέπει να αντικατασταθεί ο Ρομπέρτο, πρέπει. Όχι μάλιστα με μια απλή ρεζέρβα αλλά με «κανονικό» γκολκίπερ.
Μια σκέψη για Διούδη, δηλαδή μια λύση από την εσωτερική αγορά, ειδικά με ακόμα ένα ελπιδοφόρο Έλληνα, με «αύριο» και για την Εθνική, που θα συναγωνίζονται/ανταγωνίζονται με τον Καπίνο και ουσιαστικά δεν θα είναι κανένας τους σταθερός, μόνιμος, ακούνητος από τα γκολπόστ, δεν θα ήταν κακή ιδέα.
Δεν παύει όμως να ρισκάρουν σε αυτή την περίπτωση οι Πειραιώτες. Η μόνη ενδεδειγμένη λύση είναι ο «αντί-Ρομπέρτο» με όλη τη σημασία της λέξης.
Δεν ξέρω αν βρίσκεις Ρομπέρτο γιατί δεν σημαίνει πάντα ότι ο ακριβός και ο ικανός παίκτης – ειδικά τερματοφύλακας – θα σου βγει και top αγορά. Γιατί η θέση κρύβει διάφορα και η επιτυχία είναι σύνθεση «κομπλικέ» πραγμάτων.
Κάνεις όμως μια «δυνατή» μεταγραφή, κοστοβόρα, επενδύεις σε πείρα, όνομα, κλάση, αξία και έτσι είσαι ήσυχος ότι έκανες το καλύτερο δυνατό από την ώρα που δεν έχεις πια Ρομπέρτο.
Τα βράδια δεν ξέρω αν… κοιμάσαι ήσυχα και δεν σε… τρώει η «θυσία» του Καπίνο…
Θέμα δικό σου. Όλα δεν γίνεται να τα έχεις. Είπαμε: Ο… 40άρης Ρομπέρτο κάτω από τα δοκάρια θα ήταν η καλύτερη ερυθρόλευκη είδηση του καλοκαιριού!
Πηγή: sportit.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις