Σαν σήμερα πριν από 47 χρόνια, στις 2 Ιουνίου 1971, ο Παναθηναϊκός του Φέρεντς Πούσκας έπαιζε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ, με αντίπαλο τον Αγιαξ στο Γουέμπλεϊ και παρά την ήττα με 2-0, παραμένει η πιο σημαντική στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο.

Η.. αρμάδα του Φέρεντς Πούσκας, με την περίφημη ατάκα «έντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς» και έχοντας σπουδαίους παίκτες στο ρόστερ, όπως τον Μίμη Δομάζο και τους Οικονομόπουλο, Τομαρά, Σούρπη, Καμάρα, Βλάχο, Ελευθεράκη, Καψή, Φυλακούρη, Γραμμό και Αντωνιάδη, ήταν έτοιμοι κόντρα στον Άγιαξ του «Ιπτάμενου Ολλανδού», Γιόχαν Κρόιφ, να γράψει ιστορία.

Περίπου 40.000 φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν δώσει το δικό τους χρώμα στο γήπεδο, ωστόσο το ματς δεν ξεκίνησε καλά, καθώς μόλις ο  Άγιαξ άνοιξε το σκορ μόλις στο 5’ με τον Φαν Ντάικ!

Οι Πράσινοι όμως δεν τα παράτησαν, ούτε απογοητεύτηκαν. Έχοντας αποκλείσει μέχρι τον τελικό κατά σειρά τις Ζενές Ες (Λουξεμβούργο), Σλόβαν Μπρατισλάβας (Τσεχοσλοβακία), Έβερτον (Αγγλία) και Ερυθρό Αστέρα (Γιουγκοσλαβία), ήταν αποφασισμένοι να το παλέψουν και κόντρα στην ομαδάρα του Αίαντα και το έκαναν, κερδίζοντας το χειροκρότημα για την εμφάνισή τους στο δεύτεο ημίχρονο.

Ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο 45λεπτο κέρδισε σεβασμό με την παρουσία του στο γήπεδο και για μια ακόμα φορά έκανε τους Ευρωπαίους να μιλάνε για τους «ερασιτέχνες από την Ελλάδα που έφτασαν ένα βήμα από την κορυφή της Ευρώπης».

Σε παλιότερες δηλώσεις του ο Μίμης Δομάζος, αρχηγός και οδηγός του Παναθηναϊκού σ’ εκείνη τη μεγάλη πορεία, έλεγε πως «έβλεπα τους Ολλανδούς ότι δεν ήταν ήρεμοι παρότι προηγούνταν στο σκορ. Κάναμε επιθέσεις και θέλαμε να βάλουμε ένα γκολ που θα μας έβαζε στο παιχνίδι, το πιστεύαμε. Όταν δεχθήκαμε δεύτερο γκολ στο 85’, μόνο τότε πίστεψα πως πραγματικά θα χάναμε»!

Πράγματι, το αυτογκόλ του Καψή στο 85’ τελείωσε μια για πάντα το όνειρο, όμως το συγκεκριμένο παιχνίδι και η συγκεκριμένη ημέρα, έχει μείνει στην ιστορία και θα μνημονεύεται ως η σπουδαιότερη στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο, μέχρι να έρθει η επόμενη.

Άγιαξ: Στούι, Βάσοβιτς, Σουρμπίρ,Χουλσόφ, Κρολ, Χάαν, Μιούρεν, Μπλάνκεμπουργκ (46'), Νέεσκενς, Κάιζερ, Κρόιφ, Βαν Ντάικ.

Παναθηναϊκός: Οικονομόπουλος, Τομαράς, Σούρπης, Καμάρας, Βλάχος, Ελευθεράκης, Καψής, Δομάζος, Φυλακούρης, Γραμμός, Αντωνιάδης.

Ο ύμνος του Γουέμπλεϊ

Έως και τραγούδι γράφτηκε για εκείνη την ομάδα, ένα μήνα πριν από το τελικό. Το όνομα αυτού, «Θούριος του Γουέμπλεϊ» αλλά όλοι το έλεγαν: «Εχω στο Λονδίνο μια δουλειά». Βασίστηκε στη μουσική των Μπιτλς με το Obladi Oblada και στίχους του ποδοσφαιριστή της ομάδας Φραγκίσκου Σούρπη.

Οι στίχοι του τραγουδιού

Φεύγω από το σπίτι μου το πατρικό,έχω στο Λονδίνο μια δουλειά

Βρήκα σ΄ ένα σύντομο λογαριασμό, πως τα γκολ είναι γλυκά σαν τα φιλιά

Ένα γκολ, δύο γκολ… στον αέρα, Πάντσο η ομάδα πετά

Ένα γκολ, δύο γκολ τέτοια μέρα, άνοιξη έχει η καρδιά

Όταν θα γυρίσω θα στο ξαναπώ, όσο μ΄ αγαπάς πως σ΄ αγαπώ

Πράσινο μαντήλι δέσε στα μαλλιά, τώρα έχω στο Λονδίνο μια δουλειά

Ζενες Ες με θυμάσαι ακόμα. Σλόβαν με ξέρεις καλά

Του Αστέρα το κόκκινο χρώμα, πράσινη πήρε μπογιά

Με ζεστή καρδιά και ψυχή βαθιά, ξανά, δώσε τη μάχη άλλη μια φορά,

Παναθηναϊκέ!

Πράσινο τον Τάμεση θέλω να δω, μέσα σ΄ ένα Κύπελλο χρυσό

Κι έξω από το Μπάκιγχαμ έχω σκοπό, να κολλήσω το τριφύλλι θυρεό

Προχωρείτε του ΠΑΟ, λιοντάρια, στο Γουέμπλεϊ βάλτε φωτιά

Σαν κι εσάς διαλεχτά παλικάρια, μόνο η Ελλάδα γεννά!