Έμεινε στην Ιστορία για το "λάθος" ρεκόρ

 Μέχρι την εποποιία της Παρί Σεν Ζερμέν, στην Ιστορία του θεσμού είχαν προηγηθεί τέσσερις, με 4 γκολ διαφοράς: το Ρεάλ Μαδρίτης- Άϊντραχτ Φρανκφούρτης 7-3, του 1960, το Μπάγερν Μονάχου- Ατλέτικο Μαδρίτης 4-0, του 1974 (ο μοναδικός που επαναλήφθηκε, δύο ημέρες μετά το 1-1 των Βρυξελλών), το Μίλαν- Στεάουα Βουκουρεστίου 4-0, του 1989 και το Μίλαν- Μπαρτσελόνα, επίσης 4-0, του 1994 στο «Ολυμπιακό Στάδιο» της Αθήνας. Ουδέποτε όμως είχε υπάρξει ένας τελικός με πέντε γκολ διαφοράς, ένα αφοπλιστικό στατιστικό που ναι μεν κατέρριψαν οι «Nerazzurri», αλλά από την ανάποδη.

 Η ειρωνεία της τύχης είναι πως οι Ιταλοί, αργοί, αγνώριστοι, μουδιασμένοι και φοβισμένοι θα μπορούσαν να είχαν φύγει από το «Allianz Arena» με ακόμη περισσότερες «καρπαζιές». Κι αν στον ηλεκτρονικό πίνακα δεν γράφτηκε το 6 ή και το 7 ήταν καθαρά και μόνο από τον συνδυασμό τύχης, σύμπτωσης, απειρίας και υπερβολικής σιγουριάς των «αμούστακων» πιτσιρικάδων του Λουϊς Ενρίκε.

 Σε κάθε Ιστορία υπάρχει, βέβαια και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Και το πιθανότερο είναι πως, στην περίπτωση θριάμβου της Ίντερ δεν θα είχαμε καν αναφέρει το κλείσιμο ενός κύκλου. Αλλά τη λογική συνέχιση εκείνου που είχε ανοίξει πριν τρία χρόνια ο Σιμόνε Ιντσάγκι φτάνοντας και τότε σε τελικό Champions League. Για κακή του τύχη, και πάλι εναντίον μίας ομάδας, σαν τη Μάντσεστερ Σίτι που όπως και η Παρί ελέγχοντα από τα απύθμενα πλούτη των Μέσο Ανατολικών «πετροδολαρίων»: μέσω Αμπού Ντάμπι, η πρώτη, μέσω Κατάρ η δεύτερη.

 Ανεξάρτητα από τη γεωπολιτική ισχύ του καθενός, το καθόλα δίκαιο 5-0 αντήχησε στα αφτιά των Ιταλών μ’ ένα τόσο εκκωφαντικό τρόπο και θόρυβο αφενός σηματοδοτώντας αναπόφευκτες εξελίξεις στο ρόστερ τους (από τον προπονητή, έως τους Ατσέρμπι, Τσαλχάνογλου, Λαουτάρο, Μικιταριάν, Αρναούτοβιτς, Ταρέμι κλπ). Αφετέρου γεννώντας απορίες για το πώς κατάφερε, μία από τις πλέον συμπαγείς άμυνες του φετινού Champions League να λιώσει, σαν να ήταν φτιαγμένη από βούτυρο στο τελευταίο και κρίσιμο 90ολεπτο της περιόδου.

 Γιατί, κακά τα ψέματα στα πρώτα 8 παιχνίδια της League Phase οι «Nerazzurri» είχαν γνωρίσει μόνο μία ήττα (από τη Μπάγερ Λεβερκούζεν) και δεχτεί μόνο ένα γκολ. Μετά απέκλεισαν στους 16 τη Φέγιενορντ, στους 8 τη Μπάγερν Μονάχου και αφού έβγαλαν από τη μέση και τη Μπαρτσελόνα, στα ημιτελικά ήρθαν στη Γερμανία με την ετικέτα του μεγάλου φαβορί για την κατάκτηση του 4ου Κυπέλλου με τα «μεγάλα αφτιά».

 Εν ολίγοις, τίποτα δεν προμήνυε το μέγεθος και τις διαστάσεις μίας τέτοιας, αθλητικής «τραγωδίας». Παράλληλα με το βέβαιο και πικρό αντίο του Σιμόνε Ιντσάγκι, πιθανότατα για τη Σαουδική Αραβία ή την Premier League. Ενός προπονητή, που στα μέσα Απριλίου, μετά τον αποκλεισμό της Μπάγερν Μονάχου σχημάτιζε με τα τρία του δάκτυλα τους τίτλους που θα κατακτούσε, δηλαδή το πρωτάθλημα, το κύπελλο και το Champions League μένοντας εν τέλει μόνο με μία, άδεια, γροθιά…