«Ωπα, ρε μεγάλε. Ξέρεις τι λες; Οι άνθρωποι έπαιξαν στη μεγαλύτερη κατηφόρα της Ευρώπης. Εχασαν τον Κέιχιλ στην αρχή. Αποβλήθηκε βλακωδώς ο Τέρι μετά το 1-0. Εφαγαν το 2-0 στο 44' όταν είχαν μείνει δέκα. Βρήκαν άντερα και σκόραραν με τον φοβερό Ραμίρες. Γλίτωσαν το 3-1 με πέναλτι στο δοκάρι στην αρχή του β'. Επαιξαν 55 λεπτά με παίκτη λιγότερο. Ε, τι άλλο έπρεπε να κάνουν για να αποθεωθούν;».

Τίποτα! Τα έκαναν ΟΛΑ. Ο θεός της μπάλας δεν χρωστάει ευρώ στον Ντι Ματέο (παρότι πιστώνεται πολλά από τον άθλο), αλλά έχει πολλές οφειλές στον ΥΠΕΡΠΑΙΚΤΗ που ονομάζεται Ντρογκμπά. Οχι πως νομίζω ότι θα του τα ξεχρεώσει στον τελικό. Θαρρώ πως ο μέγας Ντιντιέ θα δει τον Ζοσέ να σηκώνει μία ακόμη κούπα και τη Ρεάλ το περιβόητο 10ο. Ομως η Τσέλσι χρωστάει σε αυτόν τον συγκλονιστικό ποδοσφαιριστή, που έπαιξε από φορ έως αριστερό μπακ, πολλά από τη ΜΥΘΙΚΗ πρόκρισή της.

Ναι, αν το ποδόσφαιρο έπρεπε να δικαιώσει την ποιότητα, η Μπαρτσελόνα θα (έπρεπε να) ήταν στον τελικό. Είναι σαφώς καλύτερη ομάδα. Εξακολουθεί να είναι η κορυφαία της Ευρώπης. Και τι σημαίνει αυτό; Το εν λόγω άθλημα δεν έχει... ηθική. Ούτε διλήμματα. Οποτε γουστάρει δικαιώνει το πάθος και το «θέλω». Τέτοιο ψυχικό σθένος που έβγαλαν η Τσέλσι και τα... δοκάρια της (και στα δύο ματς), μπράβο τους!

Τέτοια Τσέλσι... ούτε ο Κλίντον! Και τέτοια «τύχη» ο (μέγας) Ζοσέ ούτε στο Καζίνο. Μαγκιά του. Αξιος!

ΥΓ.: Αν αρχίσουν τα «τέλος εποχής», τότε στον τελικό θα έχει προκριθεί και η γραφικότητα.

Πηγή: Goal

Champions League Μπαρτσελόνα