Έπαθε και έμαθε! Το κλειδί της ΑΕΚ για Κραϊόβα και η 11αδα του Νίκολιτς

Η ιστορία της φετινής ΑΕΚ στο πρωτάθλημα είναι, σε μεγάλο βαθμό, η ιστορία μιας ομάδας που έφτανε σταθερά στο «τελευταίο τρίτο», έβγαζε τελικές με το τσουβάλι, αλλά πλήρωνε την ίδια της την αναποτελεσματικότητα. Για εβδομάδες το παράδοξο ήταν κραυγαλέο: η ΑΕΚ είχε τις περισσότερες τελικές στο πρωτάθλημα, αλλά ήταν τελευταία στο «γκολ ανά τελικές». Μέχρι τη διακοπή του Νοεμβρίου (10η αγωνιστική, μετά τον ΟΦΗ στο Παγκρήτιο) είχε 11 γκολ σε 163 τελικές: ποσοστό μόλις 0,0675. Με απλά λόγια, χρειαζόταν περίπου 15 τελικές για να βρει ένα γκολ. Για ομάδα που θέλει τίτλο, αυτό είναι αυτοκτονικό.

Η διαφορά είναι στο σκοράρισμα

Το κρίσιμο, όμως, είναι ότι στον τελευταίο μήνα η ΑΕΚ άλλαξε πρόσημο χωρίς να αλλάξει ταυτότητα. Δεν έγινε ξαφνικά ομάδα “λίγων τελικών”. Παραμένει ομάδα που παράγει. Η διαφορά είναι ότι πλέον σκοράρει. Σήμερα μετρά κατά μέσο όρο 16,2 τελικές ανά παιχνίδι, αλλά χρειάζεται 9,5 τελικές για να βρει ένα γκολ. Δηλαδή, έκοψε σχεδόν στο ένα τρίτο την «αιμορραγία» της αναποτελεσματικότητας. Κι αυτό αποτυπώνεται και στη θέση της: από πρώτη στις τελικές έπεσε δεύτερη (227 συνολικά, με τον Ολυμπιακό πρώτο στις 246), αλλά στο ουσιαστικό στατιστικό ανέβηκε. Από τελευταία στο «γκολ ανά τελικές» πήγε στην 11η θέση, με ποσοστό 0,1057. Δεν είναι ακόμη επίπεδο… κλινικής αποτελεσματικότητας, είναι όμως ξεκάθαρη διόρθωση πορείας.

Αν κοιτάξεις τα ματς, φαίνεται και η διαδρομή της «διόρθωσης». Στο ΟΦΗ–ΑΕΚ πριν τη διακοπή, η Ένωση έκανε 23 τελικές για να πάρει 0-1. Το ίδιο μοτίβο εμφανίστηκε και μετά τη διακοπή στο ΑΕΚ–Άρης: 25 τελικές, ένα γκολ (1-0). Εκεί βλέπεις ότι η παραγωγή υπήρχε, η “κατάρα” όχι ακόμη. Και μετά ήρθαν οι αγώνες που έδειξαν ότι κάτι άλλαξε πραγματικά: στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό, 9 τελικές και 3 γκολ (2-3) – το απόλυτο αντίθετο από ό,τι έδειχνε η ΑΕΚ μέχρι τότε. Με τον Ατρόμητο, 16 τελικές και 4 γκολ (4-1). Στο Αγρίνιο, 14 τελικές και 5 γκολ (0-5). Κι αυτό δεν έμεινε μόνο εντός συνόρων: στη Φλωρεντία, 12 τελικές και 1 γκολ (0-1). Στη Σαμψούντα, 13 τελικές και 2 γκολ (1-2). Δηλαδή, η ΑΕΚ κρατά τη βάση της παραγωγής, αλλά πλέον η μπάλα “γράφει” πιο συχνά.

Ποιο είναι το ποδοσφαιρικό νόημα πίσω από τα νούμερα; Ότι η ΑΕΚ του Νίκολιτς φαίνεται να βρήκε καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στο “σχεδιάζω φάσεις” και στο “τελειώνω φάσεις”. Δεν χρειάζεται να φορτώσει το ματς σε 20+ τελικές για να πάρει προβάδισμα. Αυτό σημαίνει καλύτερες επιλογές στο τελευταίο πάτημα, πιο καθαρές εκτελέσεις, και –κυρίως– περισσότερη ψυχραιμία μέσα στην περιοχή. Η παραγωγή παραμένει υψηλή, αλλά αυξάνεται το ποσοστό των τελικών που έχουν πραγματικό «δάγκωμα».

Το κλειδί με Κραϊόβα

Αυτό το στοιχείο είναι το κλειδί ενόψει Κραϊόβα. Γιατί την Πέμπτη η Ένωση δεν παίζει με αντίπαλο που θα δώσει χώρους και θα ανοίξει το ματς. Όλα δείχνουν “κλειστό” και περίπλοκο παιχνίδι! Οι Ρουμάνοι παίζουν δυνατά, τρέχουν πολύ και –σύμφωνα με την εικόνα τους– έχουν καλύτερη αμυντική λειτουργία από επιθετική. Το βασικό τους αποτύπωμα είναι η τριάδα πίσω: 3-5-2 ως βάση, με παραλλαγές τύπου 3-4-1-2 που στην ουσία πάλι 3-5-2 είναι. Το έκαναν απέναντι σε Χέρμανστατ (0-2), το έκαναν με Σπάρτα Πράγας (1-2), το έκαναν με Κλουζ (1-1). Δεν υπάρχει λόγος να μην το επαναλάβουν στη Φιλαδέλφεια, ειδικά αν ο στόχος τους είναι βαθμός/βαθμοί για να “κλειδώσουν” 24άδα.

Εδώ μπαίνει το πιο ενθαρρυντικό για την ΑΕΚ! Έχει πρόσφατη εμπειρία απέναντι σε τριάδα. Η Φιορεντίνα έπαιξε 3-5-2 και η ΑΕΚ έβγαλε νικηφόρο ματς, ελέγχοντας ρυθμό και βρίσκοντας δρόμους προς την περιοχή. Ο Παναθηναϊκός με Μπενίτεθ έπαιξε ουσιαστικά 3-4-2-1 (3-6-1 σε φάσεις άμυνας) και η ΑΕΚ ανταποκρίθηκε και αμυντικά και δημιουργικά, παράγοντας με ουσία. Άρα, δεν πάει στα “τυφλά”.

Το πώς «σπάει» μια 3-5-2 διάταξη η ΑΕΚ το έχει ήδη δείξει:

-Τα μπακ δίνουν πλάτος και αναγκάζουν τα αντίπαλα φτερά να γυρίσουν βαθιά.

-Ο άξονας φορτώνεται (τρεις κεντρικοί) ώστε να κυκλοφορεί η μπάλα στα μεσοδιαστήματα και να δημιουργούνται ρήγματα είτε πίσω από τα χαφ είτε ανάμεσα στα στόπερ.

-Οι “μπροστά” παίκτες πατούν περιοχή, αλλά δεν μένουν καρφωμένοι: κινήσεις σε half-spaces, αλλαγές θέσεων, σύνδεση με τον «δεκάρι» για να τραβηχτεί έξω στόπερ ή να χαθεί μαρκάρισμα.

Γι’ αυτό και η λογική ενδεκάδα μοιάζει με συνέχεια της ίδιας διαδρομής! Στον άξονα Πινέδα–Μαρίν–Περέιρα, μπροστά τους Μάνταλος ως παίκτης σύνδεσης/τελικής πάσας, Κοϊτά για κάθετη απειλή και εκτέλεση, και Γιόβιτς ως σημείο αναφοράς στην περιοχή αλλά και ως “κόμβος” για να πατήσουν στο κουτί και άλλοι παίκτες. Η ΑΕΚ δεν χρειάζεται να αλλάξει για να κερδίσει. Χρειάζεται να είναι υπομονετική, να έχει σωστές αποστάσεις, να μην εκνευριστεί αν το πρώτο 25λεπτο είναι «σφιχτό» και –κυρίως– να συνεχίσει αυτό που άρχισε να κάνει τον τελευταίο μήνα: να μετατρέπει την παραγωγή της σε γκολ χωρίς να σπαταλά ευκαιρίες.

Το διακύβευμα είναι ξεκάθαρο! Η ΑΕΚ πρέπει να νικήσει για να “σφραγίσει” πρώτη 8άδα στη League Phase του Conference και να χτίσει την ευρωπαϊκή της πορεία, όχι μόνο φέτος αλλά και για τη συνέχεια. Και σε τέτοια παιχνίδια, η διαφορά δεν είναι αν θα κάνεις 18 ή 22 τελικές. Είναι αν θα βρεις γκολ όταν σου δοθεί η καθαρή στιγμή. Η ΑΕΚ δείχνει ότι, επιτέλους, έμαθε να το κάνει.