ΠΑΟΚ έβγαλες γούστα!

Aναλυτικά το άρθρο του:

Χρόνια τώρα έχεις μάθει να σε πονάνε τα μάτια από το παραλληλοποδόσφαιρο. Δεν ανησυχείς όμως, έχεις βρει την λύση που λέγεται κολλύριο. Μερικές νίκες μάλιστα, αρκούν για να μακιγιάρουν και να νομιμοποιήσουν το προπολεμικό σου ποδοσφαιρικό στυλ. Χρόνια τώρα, έχεις μάθει ότι και τουαλέτα να σε πιάσει εν μέσω ματς, δύσκολα θα χάσεις κάτι. Η μπάλα μέχρι να φτάσει πόδι-πόδι από την μία εστία στην άλλη θα χρειαστεί κάνα δίλεπτο.

Έχεις μάθει να βλέπεις επιθέσεις με δυόμιση (άντε βαριά τρεις) παίκτες. Δεν ανησυχείς όμως γιατί «θα κάνει κάνα μαγικό ο κοντός» και θα βρεις το μισό γκολ που ψάχνεις σε κάθε ματς. Έχεις μάθει να εξαρτάσαι αποκλειστικά από την κούτρα του Πάμπλο Γκαρσία, έχεις μάθει οι αποστάσεις στις γραμμές σου να είναι αρχικά κοντινές και μετά να κρεμάνε, έχεις μάθει σε ένα συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου.

Οι αγώνες του ΠΑΟΚ ήταν πιο προβλέψιμοι κι από το ανοιγόκλεισμα των ματιών! Ήξερες ακριβώς τι είδους ματς θα δεις, πριν την σέντρα. Ήξερες ακριβώς ποιος θα τρέξει και πόσο, που θα πάει η μπάλα, ποιος θα την χάσει, ήξερες από πριν ποιον θα σιχτιρίσεις, ήξερες τι και πόσα θα πάρεις από κάθε παίκτη.

Το καλοκαίρι προκύπτει ζόρικο διοικητικά, οικονομικά, παραγοντινά και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι κινδυνεύεις να χάσεις κι αυτά τα σιγουράκια που έχεις μες το γήπεδο και τα σιχτιρίζεις με τόση ευκολία. Συνδέεσαι με Νορβηγία και λες «ας έρθει ότι θέλει αρκεί να ανατρέπεται στην Τούμπα». Παραγγέλνεις βαρύ καφέ με βαριά διάθεση, όμως στην πορεία φτιάχνεσαι.

Οι μπύρες έρχονται η μία μετά την άλλη. Τουαλέτα, ούτε για αστείο. Το ματς με την Βαλερένγκα τελειώνει και μετά από καιρό νιώθεις γεμάτος. Χορτασμένος. Νιώθεις πως έβγαλες γούστα! Όχι με οπαδικό κριτήριο. Με ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ κριτήριο. Μετά από καιρό θες με όρεξη να κάνεις καθαρά ποδοσφαιρική κουβέντα και να μιλήσεις για μπαλίτσα.

Να πεις ότι ο ΠΑΟΚ ήταν απλωμένος μοντέρα στο γήπεδο και όχι μαζεμένος μπουλούκι. Να πεις ότι οι κάθετες και οι οριζόντιες αποστάσεις των παικτών του ήταν υποδειγματικές για 90 λεπτά. Να πεις ότι στο 4-3-3 του Μπόλονι και οι έξι παίκτες από την μέση και κάτω (Αρίας, Λαζάρ, Πάμπλο Γκαρσία, Φωτάκης, Κλάους, Βιεϊρίνια) ξέρουν όλοι μπάλα και συμμετέχουν ενεργά στο επιθετικό κομμάτι. Να πεις ότι αντί να σκάσεις εσύ απέναντι σε αντίπαλο με 15 επίσημα ματς στα πόδια του, τον έσκασες εσύ από το πρέσινγκ που έφτανε μέχρι τον αντίπαλο τερματοφύλακα!

Να πεις για τον -τα κάνω όλα- Κοστίν Λαζάρ που με μισό φιλικό στα πόδια του, ήταν οργανωτικά μέσα και στα δύο γκολ, έκοβε σαν Βιτόλο, έφτιαχνε σαν Γκαρσία και πάτησε και τις δύο περιοχές. Να μιλήσεις για τα 6 σουτ εκτός περιοχής. Για την ποικιλία στην ανάπτυξη. Για το γρήγορο επιθετικό transition που έχεις να δεις χρόνια! Για το κάθετο ποδόσφαιρο. Για την κομπίνα με το τριγωνάκι (όλα με την μία) σε εκείνο το φάουλ του δευτέρου ημιχρόνου, που ένιωθες ότι κάπου το είχες ξαναδεί σε εκείνη την «super depor», την τρομερή Λα Κορούνια του Ιρουρέτα.

Να μιλήσεις για τις συνεχείς εναλλαγές θέσεων στην τριάδα του κέντρου και της επίθεσης. Και εντέλει να αρχίσεις την κουβέντα τι θα γίνει όταν γυρίσουν Κοντρέρας, Σαλπιγγίδης, τι θα γίνει αν έρθει κανένας φορ τύπου Μποκανί, κανένας στόπερ θηρίο στο ψηλό παιχνίδι και ένας ακόμα κοντός, σε περίπτωση που το deal με Σαχπατζίδη-Φλωρίδη γίνει πράξη και παρθεί απόφαση να πέσουν λεφτά.

Το μαγικό του κοντού (που δείχνει ότι σταθεροποιείται σε άλλο δικό του επίπεδο) το έχεις ξαναδεί. Το «τούβλο» στο φάουλ του Γκαρσία που πάει στο «γάμα», κι αυτό το έχεις ξαναδεί. Διπλό στην Νορβηγία το έχεις ξαναδεί και μάλιστα δις. Τα προηγούμενα όμως είχες να τα δεις χρόνια. Σε ένα καλοκαίρι μίρλας και έσχατης καταστροφολογίας ήταν η πρώτη ημέρα που ο ΠΑΟΚ έβγαλε γούστα. Δεν είναι και λίγο...

Πηγή: sday.gr