Ο Ματίας Αλμέιδα, σε πρόσφατη δημόσια τοποθέτησή του, προέβη σε έναν απολογισμό με ψυχρή ειλικρίνεια και ρεαλισμό, αναλύοντας τη μέχρι τώρα πορεία της Σεβίλλης στο απαιτητικό περιβάλλον της La Liga.

Ο Αλμέιδα έθεσε τον τόνο της σκέψης του με μία καίρια διαπίστωση: «Οι νίκες φέρνουν πάντα χαρά, όχι όμως ηρεμία».

Η νίκη, αν και απαραίτητη για την ψυχολογία και τη συγκομιδή βαθμών, δεν πρέπει να οδηγεί σε κανέναν εφησυχασμό. Η χαρά είναι το στιγμιαίο συναίσθημα της δικαίωσης και της αναγνώρισης της προσπάθειας, αλλά η «ηρεμία» είναι πολυτέλεια που δεν επιτρέπεται στο σύγχρονο, έντονα ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο.

Ο Αργεντινός τεχνικός γνωρίζει καλά, από την εμπειρία του στη Ρίβερ Πλέιτ ως παίκτης αλλά και στην ΑΕΚ ως προπονητής, πόσο εύκολο είναι να βυθιστεί μια ομάδα σε δύσκολες καταστάσεις. Επομένως, ακόμα και μετά από επιτυχίες, η ομάδα οφείλει να διατηρείται σε διαρκή εγρήγορση, προετοιμαζόμενη για την επόμενη μάχη.

Ο Αλμέιδα δηλώνει ανοιχτά: «Είμαι απαιτητικός. Σπάνια μένω ικανοποιημένος»

Αυτός ο υψηλός βαθμός αυτοκριτικής και η συνεχής δίψα για βελτίωση είναι θεμελιώδη στοιχεία της προσέγγισής του. Για τον Αλμέιδα, η πλήρης ικανοποίηση έρχεται μόνο με την κατάκτηση του τίτλου, όταν δηλαδή η ομάδα ολοκληρώνει το ταξίδι της ως πρωταθλήτρια. Τα ενδιάμεσα ορόσημα –όπως η νίκη επί της Μπαρτσελόνα ή οι τρέχοντες αριθμοί στη βαθμολογία– είναι σημάδια προόδου, αλλά αντιμετωπίζονται με ρεαλισμό.

«Αυτό δεν σημαίνει τίποτα, και ταυτόχρονα σημαίνει πολλά», είπε χαρακτηριστικά, αναγνωρίζοντας τη σχετική αξία της θέσης τους σε ένα πρωτάθλημα όπου ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος. Η δουλειά δεν σταματά, παρά μόνο όταν εκπληρωθούν οι «θέσεις που θέλεις να φτάσεις για το καλό του συλλόγου», είπε ο Αλμέιδα. 

Ο Αλμέιδα ανέλυσε διεξοδικά την κατάσταση του ισπανικού πρωταθλήματος, τονίζοντας ότι «Το ισπανικό ποδόσφαιρο έχει βελτιωθεί σημαντικά».

Η φετινή La Liga, όπως την περιγράφει, χαρακτηρίζεται από ακραία ισορροπία, όπου «Οποιοσδήποτε μπορεί να κερδίσει οποιονδήποτε». Αυτή η ισορροπία δημιουργεί μια «πυκνότητα» στη βαθμολογία, με μόλις τέσσερις βαθμούς να χωρίζουν τη ζώνη του υποβιβασμού από τις ευρωπαϊκές θέσεις, μια συνθήκη που καθιστά τον αγώνα για την επιβίωση και την διάκριση εξίσου δύσκολο.

Η αδυναμία των παραδοσιακά «μεγάλων ομάδων» να βρεθούν στην καλύτερή τους κατάσταση ενισχύει αυτό το ανταγωνιστικό χάος, αυξάνοντας την πίεση σε κάθε αγώνα.

Σχετικά με το μέλλον και τη μεταγραφική περίοδο, ο Αλμέιδα επέδειξε ψυχραιμία και απόλυτη διαφάνεια. Παρόλο που παραδέχτηκε ότι η ομάδα «χρειάζεται μεγαλύτερο βάθος» και ότι έχουν χαθεί «πολλοί βαθμοί που ήταν σχεδόν δικοί μας», δεν έχει ζητήσει ακόμα ενισχύσεις. Η στάση του είναι προσεκτική, καθώς στο ποδόσφαιρο «κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα είσαι εδώ για καιρό».

Αντιμετωπίζει το «πολύ δύσκολο πρόγραμμα» μετά τη διακοπή με ρεαλισμό, τονίζοντας ότι ποτέ δεν «πούλησε κάτι στο οποίο δεν πίστευε». Αυτή η ειλικρίνεια είναι το κλειδί για τη σχέση του με τους φιλάθλους, οι οποίοι, όπως λέει, «πρέπει να γνωρίζουν τα πάντα». Η υπόσχεση δεν είναι για τίτλους, αλλά για σκληρή δουλειά και προσήλωση στον στόχο «αγώνα με αγώνα».

Η συνολική εικόνα που παρουσιάζει ο Ματίας Αλμέιδα είναι αυτή ενός προπονητή που αρνείται τις υπερβολικές υποσχέσεις και τις μαγικές λύσεις. Αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο ως ένα πεδίο διαρκούς μάχης, όπου η χαρά της νίκης είναι παροδική και η μόνη σταθερά είναι η ανάγκη για συνεχή βελτίωση και επαγγελματικό ρεαλισμό, ειδικά σε ένα πρωτάθλημα τόσο ασταθές όσο η La Liga.