Το "όχι" του Ρανιέρι γιγαντώνει την αβεβαιότητα

 Η άρνηση του 73χρονου πεπειραμένου προπονητή, μεταξύ άλλων πρωταθλητή Αγγλίας με τη Λέστερ ελάχιστους μήνες μετά το καταστροφικό του πέρασμα από την εθνική Ελλάδος (με 1 ισοπαλία και 3 ήττες σε τέσσερα παιχνίδια), βρήκε εντελώς απροετοίμαστους τους διοικούντες της ιταλικής Ομοσπονδίας που αναγκαστικά θα στρέψουν πλέον το ενδιαφέρον τους προς άλλες κατευθύνσεις.

 «Ευχαριστώ τον πρόεδρο Γκραβίνα για τη τιμή, αλλά δεν αισθάνομαι ικανός ν’ αναλάβω τέτοιο βάρος προτιμώντας ν’ αφιερωθώ αποκλειστικά στο νέο μου ρόλο (σ.σ. του προσωπικού συμβούλου των Φρίντκιν) στη Ρόμα», το λιτό μήνυμα, μέσω μάλιστα WhatsApp που έστειλε μες στη νύχτα στο ιταλικό, ειδησεογραφικό πρακτορείο «Ansa».

 Όλα αυτά, ελάχιστες ώρες μετά το αντίο του Λουτσάνο Σπαλλέττι στην εθνική, από την οποία είχε απολυθεί επίσημα μετά την ήττα σοκ με 3-0 από τη Νορβηγία, αλλά επειδή ουδείς αναλάμβανε τέτοια ευθύνη του επετράπη να καθίσει στον πάγκο στο άοσμο και άγευστο 2-0 με τη Μολδαβία: μία νίκη με γεύση ήττας, γιατί οι Νορβηγοί την είχαν συντρίψει 5-0 κι αυτό που μετράει για την πρωτιά του προκριματικού ομίλου του Μουντιάλ ’26 δεν είναι άλλο από τη συνολική διαφορά τερμάτων.        

 Μετά το απρόσμενο «όχι» του Ρανιέρι, στην Ιταλία γιγάντωσε η αβεβαιότητα για την επιλογή του πλέον κατάλληλου προσώπου που θα πρέπει, επιτακτικά να οδηγήσει τη «Squadra Azzurra» σε Ηνωμένες Πολιτείες, Μεξικό και Καναδά γιατί δεν θα συνέφερε κανέναν, η συγκεκριμένη ποδοσφαιρική υπερδύναμη να χάσει και 3η συνεχόμενη συμμετοχή σε Μουντιάλ ύστερα από εκείνες του ‘18 και του ’22.  

 Ως πιθανότερη επιλογή ανέβηκαν οι μετοχές του Στέφανο Πιόλι, που τον Ιούλιο μένει ελεύθερος από την Αλ Νασρ, κι αμέσως μετά του Ρομπέρτο Μαντσίνι που, αφού κατέκτησε το Euro ’21 αποτυγχάνοντας να προκριθεί στο Κατάρ παραιτήθηκε προτιμώντας τα πετροδολάρια της Σαουδικής Αραβίας.

 Την επιστροφή του θα την ήθελαν πολλοί, επειδή όμως τίθεται θέμα αξιοπρέπειας ή καλύτερα αναξιοπρέπειας για τον τρόπο που την άφησε στα κρύα του λουτρού, η Ομοσπονδία  εξετάζει σοβαρά κι άλλες περιπτώσεις: Κανναβάρο, Ντε Ρόσσι, Γκαττούζο, Φιλίππο Ιντσάγκι, όλοι τους παγκόσμιοι πρωταθλητές το 2006, την τελευταία ίσως χρονιά που η Ιταλία έμοιαζε ακόμη με… Ιταλία.