Το φαινόμενο τριών Κόσμων, που σκόνταψε επίτηδες σε μία άνευ λόγου μικρότητα, μη αντάξια του μεγαλείου του

Η 8η «Χρυσή Μπάλα» καριέρας μπορεί να εκτόξευσε τον Λιονέλ Μέσι σε αδιαμφισβήτητο βασιλιά του ποδοσφαίρου, όχι όμως και κομψότητας. Και δεν αναφερόμαστε στα ομολογουμένως άθλια, ωστόσο αγαπημένα του λαμέ κουστούμια ή στραβούς γιακάδες, αλλά στην κομψότητα του στυλ εννοούμενο ως συμπεριφορά ευγενείας. Γιατί ξεχνώντας στις ευχαριστίες του, το Παρίσι και την Παρί Σεν Ζερμέν ήταν, αν μη τι άλλο μία πτώση στυλ, ένα φάουλ που δεν συνάδει, σε καμία περίπτωση με το ποδοσφαιρικό του μεγαλείο.

Ο Μέσι, λοιπόν στον ευχαριστήριο λόγο του από το Παρίσι, όπου το 2009 είχε κατακτήσει την πρώτη από τις οκτώ «Χρυσές Μπάλες» του France Football ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της χρονιάς, τους θυμήθηκε όλους ή… σχεδόν όλους. Τη σύντροφο ζωής, σύζυγο και μητέρα των τριών παιδιών τους, Αντονέλα με την οποία γνωρίστηκαν πριν 30 χρόνια σε νηπιαγωγείο του Ροζάριο. Την ομάδα της καρδιάς του, Νιούελς Ολντ Μπόις. Την εθνική της καρδιάς του Αργεντινής. Τη Μπαρτσελόνα, στην οποία αφιέρωσε 21 χρόνια της ζωής του και ήταν η μοναδική ομάδα που πίστεψε στις δυνατότητές του επενδύοντας τότε 1000 ευρώ για κάθε ένεση αυξητικής ορμόνης. Τις Ηνωμένες Πολιτείες για τη ζεστασιά με την οποία τον αγκάλιασαν οι Αμερικανοί. Την Ίντερ Μαϊάμι και τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, που του έδωσαν την ευκαιρία να «χαρεί το ποδόσφαιρο και να ξανά νιώσει παιδί». «Ξέχασε» όμως το Παρίσι και την Παρί Σεν Ζερμέν.

     

 Ξέχασε, τρόπος του λέγειν, γιατί επίτηδες δεν έγινε η παραμικρή αναφορά, ούτε στην πόλη, ούτε και στην ομάδα με την οποία αγωνίστηκε τα δύο τελευταία χρόνια και που μαζί με την εθνική Αργεντινής και την κατάκτηση του Μουντιάλ θέλοντας ή όχι έπαιξαν κι εκείνες τον δικό τους ρόλο για μία ακόμη υποψηφιότητα και ύστερα νίκη: την 8^η με πέντε δεύτερες θέσεις, τρεις περισσότερες μπάλες από τον αιώνιο ανταγωνιστή Κριστιάνο Ρονάλντο που αντίθετα είχε τερματίσει δεύτερος έξι φορές.

 

 Γιατί όμως να ξεχάσει την Παρί; Γιατί πέρασε τα χειρότερα, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος σε συνάντευξή του στο Espn, δύο χρόνια της καριέρας του. Γιατί κατά βάθος ουδέποτε ήθελε να φύγει από τη Μπαρτσελόνα, αλλά τον ανάγκασαν. Γιατίς ε πολλά γαλλικά γήπεδα βίωσε τον εξευτελισμό ν’ ακούει από την εξέδρα, ρυθμικά το όνομα «Ρονάλντο! Ρονάλντο!». Γιατί ύστερα από κάποιο παιχνίδι πρωταθλήματος η L’ Equipe «τόλμησε» να τον βαθμολογήσει με 3. Γιατί εκείνον σκέπαζαν με σφυρίγματα οι οπαδοί της Παρί όταν οι «τρεις τενόροι», τον ίδιο, ο Εμπαπέ και ο Νεϊμάρ δεν βρίσκονταν σε μέρα. Ίσως και γιατί, οι Γάλλοι δεν θα ξεχάσουν εύκολα την ήττα στον τελικό του τελευταίου Μουντιάλ. Χίλιοι και δύο οι λόγοι, σύμφωνοι: άλλοι δικαίως, άλλοι άνευ ουσίας ή σημασίας. Το βέβαιο είναι ένα: ότι όταν έχεις φτάσει στην κορυφή και το απόγειο της καριέρας σου οφείλεις να δώσεις το καλό παράδειγμα με στυλ και ευγένεια και όχι με μικρότητες που μένουν και που τελικά στιγματίζουν την όποια καριέρα και αν είχες.  

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις