Τα ανέκδοτα, τα λάθη, ο ξεψάρωτος και ο mr50% με ή χωρίς αυτόν

Η ιστορία, λένε, δεν παίζει μπάλα. Όμως, καμιά φορά τα δεδομένα είναι τόσο ισχυρά που σε βάζουν σε σκέψεις. Και όταν επιβεβαιώνονται αυτές οι σκέψεις γίνονται ακόμα πιο έντονες. Τόσο έντονες που σε κάνουν να πιστεύεις ότι τελικά παίζει μπάλα και η ιστορία. Απλά, δεν μπορεί να δοθεί εύκολα μια λογική εξήγηση σ' αυτό που ισορροπεί μεταξύ πραγματικού και μεταφυσικού. Παρέθετα χθες στη στήλη boxtobox, μερικές ώρες πριν από το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 1-1 της Λεωφόρου, το απίστευτο στατιστικό που «θέλει» τους ερυθρόλευκους να μη σκοράρουν στα πρώτα ημίχρονα των ντέρμπι πρωταθλήματος (κανονική διάρκεια και πλέι οφ) με τους πράσινους στο «Απ.Νικολαΐδης» από το 2010 και μετά, δηλαδή στην εποχή Βαγγέλη Μαρινάκη.

Για να είμαι ειλικρινής, ως εκεί έκανα την αναζήτηση, πιθανώς να συνέβαινε κάτι ανάλογο και παλιότερα. Σε 12 (+1 το χθεσινό) clasico λοιπόν στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό ο Ολυμπιακός δεν σκοράρει στα πρώτα ημίχρονα. Και επειδή οι εξαιρέσεις συχνά επιβεβαιώνουν έναν «κανόνα», μόνο σε ένα απ' αυτά τα ντέρμπι έβαλε γκολ στο α' ημίχρονο. Τρία γκολ στο 4-1 των πλέι οφ του 2021 με προπονητή τον Πέδρο Μαρτίνς. Επιβεβαιώθηκε λοιπόν αυτό το ιδιαίτερο στατιστικό και χθες.

Ας αφήσουμε ωστόσο τα μεταφυσικά και ας πάμε στα πραγματικά. Το χθεσινό ντέρμπι είχε δύο εικόνες για τον Παναθηναϊκό και δύο εικόνες για τον Ολυμπιακό. Για τους πράσινους είχε το πριν σκοράρουν και το μετά. Για τους ερυθρόλευκους είχε το πριν τον Ποντένσε και μετά. Για τους πρώτους, δηλαδή τους πράσινους, ας αφήσουμε να μιλήσουν πιο αρμόδιοι από μένα. Μαζί θα μιλήσουμε για τους ερυθρόλευκους. Ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε πολύ αλλαγμένος σε σχέση με την 11άδα κόντρα στην Πάφο. Ήταν εύκολο να μαντέψουμε την παρουσία των Τζολάκη, Κοστίνια, Μουζακίτη και Καμπελά στο αρχικό σχήμα. Αντιθέτως θα πω ψέματα αν πω ότι περίμενα και τον Ντιόγκο (εφόσον θα υπήρχε ήδη και ο Μουζακίτης) σε θέση «10» αντί Τσικίνιο. Επίσης θα πω ψέματα αν πω ότι περίμενα Σιπιόνι και στον πάγκο τόσο τον Γκαρθία όσο και τον Έσε. Ο Μεντιλίμπαρ ωστόσο μας έχει αποδείξει πολλάκις ότι δεν «μασάει» και βάζει όποιον θεωρεί ιδανικό για την εκάστοτε περίσταση. Με τον Σιπιόνι αναμφίβολα δικαιώθηκε για την επιλογή, με τον Ντιόγκο όχι και τόσο.

Βέβαια εγώ κι εσείς τώρα μπορούμε να μιλήσουμε με ασφάλεια για το τι λειτούργησε και τι όχι. Έχουμε όλο το ματς «σερβιρισμένο» στο πιάτο. Ο Μεντιλίμπαρ και κάθε κόουτς πρέπει να προσπαθεί να προ-βλέπει κάθε φορά. Δεν είναι εύκολο, κάθε άλλο. Σωστά το είπε μετά τη λήξη στις δηλώσεις του ερωτηθείς για τους παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο. «Οι παίκτες που μπήκαν και βοήθησαν με κάνουν να σκεφτώ ότι ίσως έκανα λάθος που δεν τους έβαλα στην αρχή ΑΛΛΑ μπορεί αν τους έβαζα στην 11άδα να μην είχαν την ίδια απόδοση», τόνισε και δεν θα μπορούσε παρά να με βρει απόλυτα σύμφωνο. Ακούγοντας αυτή την ατάκα, παρεμπιπτόντως, το μυαλό μου πήγε (ξανά) στον Μουζακίτη. Τελευταία (από πέρυσι άρχισε στο φινάλε της σεζόν) δείχνει πολύ καλύτερος ερχόμενος από τον πάγκο παρά όταν παίζει από την αρχή. Δική μου αίσθηση είναι αυτή, μπορεί να κάνω και λάθος. Είμαι βέβαιος ωστόσο ότι δεν κάνω λάθος λέγοντας το εξής: ο Σιπιόνι ήταν με διαφορά ο καλύτερος της 11άδας του Ολυμπιακού στο α' ημίχρονο. Έμοιαζε να μην ντεμπουτάρει σε clasico αλλά λες και έχει «φάει με το κουτάλι» τέτοια ματς στην καριέρα του. Ξεψάρωτος, παθιασμένος, με σωστές επεμβάσεις, ανακτήσεις, κλεψίματα, μαρκαρίσματα, τα πάντα όλα. Ακόμα και πάσες χτισίματος επιθέσεων.

Στο α' ημίχρονο λοιπόν ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να βρει ρυθμό αλλά δεν το κατάφερνε. Λίγο η μέτρια βραδιά κάποιων παικτών, λίγο η ένταση και αντίσταση που έβγαλε ο Παναθηναϊκός οδήγησαν στην αλληλο-εξουδετέρωση των μονομάχων. Ο Ελ Καμπί δεν τροφοδοτήθηκε, προσπαθούσε να δημιουργήσει καταστάσεις για τον αυτό του, όπως στη φάση του 36' που πίεσε τον Ντραγκόφσκι και λίγο έλειψε να κάνει ό,τι ο Γιάρεμτσουκ πέρυσι στον ίδιο τερματοφύλακα στο Γ.Καραϊσκάκης. Οι δύο εξτρέμ (Στρεφέτσα, Καμπελά) το πάλεψαν πολύ, δεν ήταν κακοί, αλλά σίγουρα μπορούν καλύτερα και θα παίξουν καλύτερα όταν δέσουν με το σύνολο και αποστηθίσουν ακριβώς τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας και τα χούγια των συμπαικτών τους. Ακόμα κι έτσι πάντως, με αρκετά αλλαγμένη 11άδα και με εξαίρεση τον Σιπιόνι δίχως παίκτες σε υψηλά στάνταρ απόδοσης, ο Ολυμπιακός ψιλο-ξεκούραστα έβγαλε άβρεχτος το α' ημίχρονο κόντρα σ' έναν Παναθηναϊκό που έπαιζε την ύπαρξή του και επιχειρούσε να τον απειλήσει με μπάλες στην πλάτη της άμυνας ενώ όσο άντεξε επιχείρησε και να πιέσει ψηλά.

Ο Ολυμπιακός πριν και μετά τον Ποντένσε 

Με το που άρχισε το β' ημίχρονο έγινε το λάθος του Ρέτσου και ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε. Ό,τι σκέφτονταν να κάνει ο Μεντιλίμπαρ για να πάρει το ματς αναγκάστηκε να το κάνει πολύ νωρίτερα. Και όπως έγραψα στην αρχή, υπήρξε ο Ολυμπιακός πριν και ο Ολυμπιακός μετά την είσοδο του Ποντένσε. Ο κοντός μπήκε στο 57' και ελάχιστα δεύτερα μετά έκλεβε από τον Πάλμερ και έβγαλε κάθετη στον Ελ Καμπί για τετ-α-τετ. Το αριστερό πλασέ του Μαροκινού ωστόσο έφυγε στην εξωτερική πλευρά των δικτύων. Στο 61' ο Ποντένσε έδωσε στον Στρεφέτσα εντός περιοχής που έστρωσε με το κεφάλι (ήταν με την πλάτη στο τέρμα) στον επερχόμενο Ελ Καμπί ο οποίος πλάσαρε με το δεξί για να διώξει δύσκολα σε κόρνερ ο Ντραγκόφσκι. Στο 90' ξανά ο Πορτογάλος δημιούργησε μια γενικά υπέροχη φάση στην οποία συμμετείχαν και οι Τσικίνιο, Έσε και αποδέκτη τον Ελ Καμπί για να σώσει με τάκλιν τον Παναθηναϊκό ο Τουμπά. Μια, δυο, τρεις ε την τέταρτη, στο 90+2', ήρθε το γκολ. Ξανά απίθανη δημιουργία Ποντένσε με κάθετη κίνηση και πάσα στον Ταρέμι που «έσπασε» με τη μία αριστερά στον αμαρκάριστο Ελ Καμπί. Ε πόσα να γλιτώσει η πράσινη άμυνα. Πόσα να μην κάνει γκολ ο Μαροκινός. Το βλέμμα του μετά το γκολ τα είπε όλα.

Στο διά ταύτα, ο Ολυμπιακός πήγε στη Λεωφόρο με κάπως πεσμένη ψυχολογία μετά το 0-0 με την Πάφο. Και πήγε εκεί να αντιμετωπίσει έναν Παναθηναϊκό μυστήριο μετά την απόλυση Βιτόρια και την πρόσληψη Κόντη. Και ο Μεντιλίμπαρ δεν δίστασε να αλλάξει πολύ την ομάδα του, να ρίξει στα βαθιά παίκτες δίχως εμπειρία στο συγκεκριμένο ματς και γενικώς τέτοια ματς. Κάποια πράγματα λειτούργησαν, άλλα όχι. Το σίγουρο είναι ότι ο Ολυμπιακός, ακόμα κι έτσι, είναι ο κερδισμένος της αγωνιστικής μετά τις ισοπαλίες των ΠΑΟΚ και ΑΕΚ με Παναιτωλικό και ΑΕΛ αντίστοιχα. Βγαίνει ενισχυμένος πνευματικά και δίχως ζημιά βαθμολογικά. Και δίχως ανάσα πάει στα επόμενα.

ΥΓ: Κάθε άλλο παρά δικαίωσε τον Λανουά η επιλογή του διαιτητή ενός τόσο σημαντικού ντέρμπι. Με δεδομένη την πρόθεσή του να σταματήσει την διαιτητική του καριέρα στο φινάλε της σεζόν, όπου ήδη υπο-λειτουργεί (σ.σ.: αυτό ήταν μόλις το 2ο ματς του φέτος!), ο 47χρονος Γερμανός Αϊτεκίν πήρε πολύ χαμηλό βαθμό. Προφανώς η μεγαλύτερη συζήτηση γίνεται για τη φάση που ζητάει πέναλτι ο Καμπελά. Εντάξει, είναι ανέκδοτο η απόφαση για κίτρινη στον Γάλλο για υποτιθέμενο «θέατρο». Υπάρχει επαφή γόνατο με γόνατο με τον Τετέ κι αυτό είναι ολοφάνερο. Εξάλλου ο Καμπελά δεν είχε λόγο να πέσει, αν περνούσε ανάμεσα από τους δύο παίκτες του Παναθηναϊκού ήταν σε θέση να εκτελέσει υπό άριστες προϋποθέσεις. Είναι λοιπόν από τα πέναλτι που δίνονται αφού κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πόση ένταση - δύναμη είχε η επαφή με τον Τετέ. Επαφή ωστόσο υπήρξε. Για να το πω κι αλλιώς, οι 9 στις 10 τέτοιες φάσεις δίνονται παράβαση. Η 10η αφορά το αγγλικό πρωτάθλημα όπου οι διαιτητές γενικώς αφήνουν μονομαχίες - μαρκαρίσματα ακόμα και πιο δυνατά απ' αυτό. Και φυσικά 10 στις 10 τέτοιες φάσεις, αν δεν δοθούν πέναλτι, προκαλούν διαμαρτυρία εκείνου που ζητάει την παράβαση. Δηλαδή ο Παναθηναϊκός δεν θα ζητούσε πέναλτι αν ήταν ανάποδα; Ας μη λέμε ανέκδοτα...

ΥΓ2: Πολύ περίεργη ήταν και η φάση που κλέβει ο Καμπελά από τον Καλάμπρια που φάνηκε να εκτελεί συρτά ελεύθερο προς τον Ντραγκόφσκι. Ο Καμπελά κατάλαβε ότι ο Ιταλός έπαιξε κανονικά τη μπάλα, ο διαιτητής ότι την έδωσε πιο δίπλα για να εκτελέσει ο τερματοφύλακας. Δηλαδή υποτίθεται «μπήκε» στο μυαλό του Καλάμπρια ο Αϊτεκίν και όχι ο Καμπελά. Τι να πω, όρκο δεν μπορώ να πάρω για το τι αληθινά «έπαιξε» στη φάση. Τα ριπλέι δεν επιβεβαιώνουν κάτι ξεκάθαρα, μια κάποια συνεννόηση τέλος πάντων μεταξύ των πράσινων παικτών ή νεύμα του Καλάμπρια στον διαιτητή. Προσωπικά και η δική μου αίσθηση είναι ότι ο Καλάμπρια έπαιξε κανονικά, πιστεύοντας ότι ο Καμπελά δεν θα ασχοληθεί με τη φάση. Και σώθηκε η γκέλα του από τον Αϊτεκίν. Παρεμπιπτόντως, ο Γερμανός διαιτητής είχε σφυρίξει στις 12 του μήνα το Λεβερκούζεν-Αϊντραχτ 3-1. Είχε δείξει συνολικά 8 κίτρινες, οι δύο εξ' αυτών ήταν δεύτερες, δηλαδή ισάριθμες κόκκινες κάρτες. Και οι δύο ήταν εις βάρος της γηπεδουχου Μπάγερ που τέλειωσε με εννιά!

ΥΓ3: Στο ματς με τον Πανσερραϊκό το σοβαρό λάθος του Ρέτσου δεν στοίχισε, απέκρουσε ο Τζολάκης. Χθες και πάλι λίγο έλειψε να το βγάλει ο Κωνσταντής αλλά τελικά η μπάλα πήγε στα δίχτυα παρότι κόντραρε στο δεξί πόδι του τερματοφύλακα του Ολυμπιακού. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού επιχείρησε μια ακατανόητα ρισκαδόρικη (επί της ουσίας παράλληλη, ελάχιστα διαγώνια εμπρός) μακρινή μπαλιά στην άλλη πλευρά και τον Ορτέγκα. Ο Ολυμπιακός ήταν ψηλά, οι πράσινοι έκλεψαν τη μπάλα κι αφού η άμυνα ήταν ανοιχτή έφτανε μια κάθετη του Μπακασέτα στον Ντέσερς για τετ-α-τετ και σκοράρισμα. Και δεν ήταν η πρώτη κακή εκτίμηση του Ρέτσου χθες. Στο 3' έπαιξε επιθετική άμυνα αρκετά εκτός περιοχής για να κλέψει. Δεν τα κατάφερε και βγήκε επίθεση στον χώρο που άφησε κενό, ευτυχώς η σέντρα που έγινε παράλληλα από τον Τζούρισιτς μπλοκαρίστηκε από τον Τζολάκη. Στο 12' απομάκρυνε τη μπάλα πάνω στον Μπακασέτα και λίγο έλειψε να δημιουργηθεί σοβαρός κίνδυνος-αντεπίθεση με Ντέσερς. Στο 36' επίσης έκανε τσαφ στο όριο της μεγάλης περιοχής, ήταν ξανά σε ετοιμότητα ο Τζολάκης και απομάκρυνε πριν γίνει κάτοχος της μπάλας ο Ντέσερς. Ακόμα και προηγούμενες προσπάθειες που έκανε για να χτίσει επιθέσεις (σημαδεύοντας τον Στρεφέτσα) κατέληξαν απευθείας άουτ, ήταν δυνατές οι πάσες του. Είναι κατανοητό ο αρχηγός και εκ των ηγετών της ομάδας να προσπαθεί να βοηθήσει όπως μπορεί την ομάδα. Καλό ωστόσο είναι τα ρίσκα που παίρνει να είναι μικρά. Προφανώς παίζοντας με έναν φορ τύπου Ντέσερς, που σωματικά είναι σε ανάλογα και πιο βαριά κυβικά (ίδιο ύψος έχει ο Ρέτσος με τον φορ του ΠΑΟ), εύλογα εξαντλείται ένας παίκτης. Και όταν κουράζεται το σώμα κουράζεται και το μυαλό. Αυτός ακριβώς είναι ένας έξτρα λόγος για πιο απλές αποφάσεις. Παιχτάρα και τυπάρα είναι ο Παναγιώτης κι αυτό δεν αλλάζει. Ωστόσο πρέπει να προστατεύει και τον αυτό του και την ομάδα.

ΥΓ4: Από τους δύο στόπερ του Ολυμπιακού προφανώς καλύτερος ήταν ο Λορέντσο Πιρόλα που έκανε ένα μεστό ματς. Έδωσε κι εκείνος ουκ ολίγες μάχες με τον Ντέσερς ενώ επιχείρησε, στον βαθμό που μπορεί, να ανεβάσει την ομάδα ψηλά επιχειρώντας βαθιές μπαλιές. Δείχνει να προσπαθεί να φτιάξει κι αυτό το «κομμάτι» του παιχνιδιού του ο Ιταλός και μπράβο του. Παρουσιάζεται νομίζω ήδη βελτιωμένος σε σχέση με την περυσινή του σεζόν στο δημιουργικό κομμάτι.

ΥΓ5: Πέρα από τα πολλά και τα σπουδαία που έκανε ο Σιπιόνι στο χθεσινό (21/9) ντέρμπι της Λεωφόρου, δείχνει κάτι για τον χαρακτήρα του παίκτη ότι στη φάση που γύρισε ο αστράγαλός του και ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ πονούσε (πονέσαμε εμείς που είδαμε το ριπλέι...) δεν έπεσε στο έδαφος αφού διεξάγονταν το ματς αλλά αμύνονταν κουτσαίνοντας. Ακόμα και ύστερα από τη διακοπή για να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες, ο γιατρός φάνηκε να είναι προβληματισμένος αλλά ο Αργεντινός έγνεψε στον προπονητή ότι θέλει να συνεχίσει. Respect.

ΥΓ6: Ο Ορτέγκα δεν έπιασε την απόδοση των αμέσως προηγούμενων εμφανίσεών του αλλά θετικός ήταν νομίζω. Και ουσιαστικά χθες γλίτωσε τον Ολυμπιακό από ένα γκολ που έμοιαζε σχεδόν βέβαιο. Μιλάω για το σωτήριο τάκλιν που έκανε στο 13' στη μικρή περιοχή και ενώ ο Τετέ, μετά από γύρισμα του Ντέσερς, έδειχνε έτοιμος να σουτάρει - πλασάρει έχοντας φάτσα την εστία. Ένα φοβερό τάκλιν στον Τετέ έκανε και ο Σιπιόνι στο 23' κι ενώ ο Βραζιλιάνος του ΠΑΟ ήταν έτοιμος να μπει με αξιώσεις στην περιοχή του Τζολάκη. Η φάση - αντεπίθεση είχε αρχίσει από κλέψιμο στη μεσαία γραμμή εις βάρος του Ορτέγκα.

ΥΓ7: Είναι πραγματικά εκπληκτική η αντίληψη του παιχνιδιού από τον Κωνσταντή Τζολάκη. Αποτελεί πια βασικό κομμάτι του παικτικού του ρεπερτορίου να παίζει κάτι σαν λίμπερο, βγαίνοντας στο όριο ή και εκτός μεγάλης περιοχής για να απομακρύνει μπάλες και να «σβήσει» κινδύνους εν τη γεννέσει τους. Το έκανε ουκ ολίγες φορές και χθες.

ΥΓ8: Μ' αυτά και μ' αυτά ήταν το 8ο κλασικό ντέρμπι στη σειρά με τον Παναθηναϊκό για τον Μεντιλίμπαρ στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως έδρας και διοργάνωσης, και παρέμεινε αήττητος. Καθόλου άσχημα για τον έμπειρο Ισπανό τεχνικό που ακόμα και όταν δεν κερδίζει δείχνει ότι ξέρει τον τρόπο να μην χάνει.

ΥΓ9: Στη δική μου θεώρηση πραγμάτων ο Κοστίνια έχασε μία -ακόμη- ευκαιρία χθες. Πέρυσι είχε επιβεβαιώσει πόσο καλός παίκτης είναι και πόσο καλύτερος αμυντικά από τον Ρόντινεϊ. Γι' αυτό κι εγώ, όπως αρκετοί, θεωρούσα ότι αργά η γρήγορα «πρέπει» να πάρει φανέλα βασικού στο δεξί άκρο της άμυνας από τον Βραζιλιάνο που είναι σαφώς καλύτερες δημιουργικά-επιθετικά αλλά κατώτερος στα ανασταλτικά καθήκοντα. Πλέον οι απαιτήσεις από τον Πορτογάλο είναι μεγάλες. Οφείλει να κάνει το step up, να πάει στο επόμενο επίπεδο την απόδοσή του. Η απόδοσή του στη Λεωφόρο μόνο τέτοια δεν ήταν. Αν θέλει να πάρει τη φανέλα βασικού από τον Ρόντινεϊ πρέπει να κάνει πολλά περισσότερα και στα δύο μισά του γηπέδου.

ΥΓ10: Ποιοτικός παίκτης δεν είναι, μόνο, αυτός που μπορεί να κάνει κορδελάκια με τη μπάλα. Ποιότητα σημαίνει κάνω και το απλό και ουσιαστικό. Ποιότητα είναι δηλαδή και ο τρόπος που σκέφτεται ένας παίκτης. Ο Ταρέμι δεν έκανε κάτι τόσο σπουδαίο στη φάση του 1-1. Ωστόσο αυτό το απλό που έκανε ήταν σπουδαίο. Πάσαρε δίχως χρονοτριβή εκεί που έπρεπε με τη δύναμη που έπρεπε στον Ελ Καμπί. Άλλος μπορεί να επιχειρούσε να στρίψει για να τελειώσει τη φάση. Άλλος μπορεί να επιχειρούσε κοντρόλ και ντρίμπλα. Εκείνος έκανε το πιο απλά και συνάμα πιο δύσκολο. Γι' αυτό είναι αυτός που είναι, γι' αυτό διέγραψε τέτοια πορεία.

ΥΓ11: Περνάει στο... ντούκου αλλά ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε σ' αυτό το ματς χωρίς Ρόντινεϊ, Ζέλσον και Γιάρεμτσουκ. Το ρόστερ του είναι σαφώς πιο «βαθύ» από πέρυσι και σαφέστατα πιο ποιοτικό από τη μέση και μπροστά. Ειδικά ο Ποντένσε φτάνει από μόνος του για να το αναβαθμίσει κατά 50%.