Οι αλήθειες του πληγωμένου Αλμέιδα και η ΑΕΚ που θέλει ο κόσμος της

Τέλος η κανονική περίοδος και φύγαμε για τα πλέι οφ. Πρώτα μία μικρή διακοπή… 20 ημερών και μετά πάμε για την τελική ευθεία.

Αυτή η διακοπή είναι αναγκαία για την ΑΕΚ. Πολύ αναγκαία. Να ηρεμήσει πνευματικά μετά τα δυο ματς με τον Ολυμπιακό, να ανασυνταχθεί και αγωνιστικά με τις επιστροφές των πολλών τραυματιών και τιμωρημένων, προκειμένου να μπει σε αυτή τη διαδικασία και να διεκδικήσει τη 2η θέση κοιτώντας την… πρώτη. Μπορεί να ακούγεται ίσως και χαζό αυτό, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα (ο Ολυμπιακός έχει πάρει ήδη το μισό πρωτάθλημα) αλλά μόνο αν κοιτάς και στοχεύεις ψηλά έχει πιθανότητες να βρεθείς εκεί ξανά κάποια στιγμή. Αλλιώς θα είσαι… 4ος και στο -14 από την κορυφή.

Η ΑΕΚ για τρίτη σερί σεζόν τερμάτισε 2η στην κανονική διάρκεια και για τρίτη σερί σεζόν δεν κέρδισε στην τελευταία αγωνιστική αυτής! Πέρυσι και φέτος ήρθε ισοπαλία με τον Άρη στο Χαριλάου, ενώ πρόπερσι έχασε από τον Ολυμπιακό στη Φιλαδέλφεια. Δεν λέει κάτι αυτό. Μία απλή παρατήρηση ήταν.

Αυτό που λέει πολλά είναι πως η ΑΕΚ πήγε να παίξει με τον Άρη την Κυριακή στο Χαριλάου χωρίς πάρα πολλούς βασικούς παίκτες, με την ψυχολογία της ακόμα πεσμένη, όμως η ομάδα είχε διάθεση, έβγαλε προσπάθεια και πάλεψε να πάρει τον αγώνα ως το τέλος κι ας έπαιζε με 10 παίκτες με τον Τσιλούλη και τον Θεοδωρίδη φορ!

Σίγουρα το θέαμα που παρουσίασε η ομάδα δεν ήταν αυτό που θέλει ο κόσμος της. Και δεν ήταν γιατί οι Πιερό, Κοϊτά σε πρώτη φάση και ο Λαμέλα σε δεύτερη δεν βοήθησαν ουσιαστικά στο επιθετικό κομμάτι. Γι’ αυτό και τους έκανε αλλαγή ο προπονητής, για να βάλει φρεσκάδα στο γήπεδο. Και το πέτυχε, παρά το γεγονός ότι η ομάδα έπαιζε με 10 παίκτες πριν το 60’. Λάθος του Μήτογλου φυσικά, έδωσε δικαίωμα στον Γερμανό διαιτητή να τον αποβάλλει, αλλά λίγο τραβηγμένη η απευθείας κόκκινη.

Αντίθετα με τη γενική εικόνα της ΑΕΚ, αυτή τη διάθεση, το πάθος και τη λύσσα να κερδίσει τους αγώνες, όπως κι αν εξελίσσονται θέλει να την βλέπει ο κόσμος από την ομάδα του. Και  νομίζω την είδε. Φυσικά είναι πώς θες να δεις την ιστορία. Τη τάση έχεις. Αν θες να δεις το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Μετά τα ματς με τον Ολυμπιακό το ποτήρι για πολύ κόσμο… άδειασε. Αντιλαμβάνομαι αυτή την τάση. Στη δική μου οπτική τόσο θλιβερές βραδιές αν τις αποδέχεσαι χωρίς δικαιολογίες, μπορεί να σε οδηγήσουν σε ποιο σύντομο δρόμο για την επιστροφή.

Ο Αλμέιδα  μετά το ματς μίλησε για περίπου 30 λεπτά στη συνέντευξη Τύπου. Είχε πολλά να πει. Και τα είπε. Τα έβγαλε από μέσα του. Είναι κι αυτός πληγωμένος. Λογικό. Δεν κρύφτηκε, δεν προχώρησε σε δικαιολογίες – ποτέ δεν το έχει κάνει. Χρειάζεται κι αυτός την ηρεμία και το χρόνο του. Η διοίκηση του τον δίνει και ορθώς πράττει. Είπε πάντως αλήθειες ο προπονητής: Επί ημερών του η ομάδα δείχνει μία συνέπεια όσον αφορά τη γενική της εικόνα. Πράγματι αν τα βάλουμε κάτω η ΑΕΚ τρία χρόνια τώρα έχει κάνει τις περισσότερες νίκες απ’ όλους και έχει συγκεντρώσει τους περισσότερους βαθμούς. 

Προ ημερών Αλμέιδα το πρωτάθλημα χανόταν πολύ νωρίς. Υπήρχε ένας συμβιβασμός. Τώρα δεν υπάρχει. Προ Αλμέιδα δεν περιμέναμε πολλά. Αυτή η απογοήτευση τώρα που βιώνει ο οργανισμός της ΑΕΚ είναι λογική. Όχι εκείνη των περασμένων χρόνων. Η ΑΕΚ επί ημερών Αλμέιδα, επίσης, έχει υπάρξει ξανά σε περίοδο που δεν ήταν καλά. Κατάφερε όμως να βγει γρήγορα. Το ίδιο θα κάνει και τώρα. Ο απολογισμός για τη χρονιά θα γίνει στο τέλος της. Είναι λίγο νωρίς να έχουμε τώρα τελικά συμπεράσματα. Το πρόσημο ως τώρα σίγουρα δεν είναι θετικό, φέτος. Όμως στη ζωή υπάρχουν όλες οι πλευρές. Το θέμα είναι όταν δεν είναι καλά τα πράγματα να αντιλαμβάνεσαι τα λάθη που έκανες και με ηρεμία και γνώση να τα διορθώνεις. Η ΑΕΚ επιβάλλεται να ηρεμήσει μέσα της, να βρει τι θέλει (και για την επόμενη σεζόν) και να προχωρήσει, ώστε γρήγορα (και μέσα στα πλέι οφ και την επόμενη σεζόν) να ξαναδημιουργήσει μία ομάδα ικανή να κατακτήσει το πρωτάθλημα και να μπει σε Ευρωπαϊκό όμιλο. Δεν είναι η σεζόν για πανηγύρια. Και 2η να βγει η ΑΕΚ δεν θα βγούμε στους δρόμους… Αυτή η σεζόν όμως είναι ένα σούπερ μάθημα για όλους. Διοίκηση έχει, προπονητή έχει, η φλόγα παραμένει. Και πρέπει να παραμένει ζωντανή…