του Γεωπόλδου
Το πρωί της 21ης Ιουλίου βρίσκει την 33η ΜΚ χωρίς διοικητή αφού ο Διοικητής πέφτει ηρωικά μαχόμενος.
Πάτρα, 1943, στην πρωτεύουσα του Νομού Αχαΐας, γεννιέται το τέταρτο από τα πέντε παιδιά του Παναγιώτη Κατούντα και της Σωτηρίας Αραβαντινού. Το όνομα αυτού Νικόλαος Κατούντας. Αυτό το αγόρι, χρόνια αργότερα θα πολεμούσε στην Κύπρο παραδίδοντας μαθήματα ανδρείας. Οι γονείς του, τον γαλούχησαν με πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά. Του δίδαξαν την αγάπη για την οικογένεια, τη θρησκεία και την πατρίδα. Του δίδαξαν όμως και τον σεβασμό προς την ιστορία. Άριστος απόφοιτος της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων και της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τοποθετήθηκε στις Δυνάμεις Καταδρομών. εκπαιδεύτηκε ως αλεξιπτωτιστής, βατραχάνθρωπος και χιονοδρόμος. Πνεύμα ανήσυχο, ψυχή αδάμαστη που δεν βολεύεται παρά μόνο στο δίκαιο. Πρότυπο παλικαριάς, αρετής και θυσίας. Άνθρωπος που ενέπνεε εμπιστοσύνη. Άντρας με σθένος, τόλμη και ανδρεία. Η αξία του, θα δοκιμαστεί χρόνια αργότερα στο κάλεσμα της Πατρίδας. Το 1973, μετά από μετάθεση του, ο Νικόλαος Κατούντας και η αγαπημένη του σύζυγος Σταυρούλα εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο, στην όμορφη και θαλασσοφίλητη Κερύνεια. Μέσα απ’ τα νέφη των κινδύνων και με τον αέρα του αρχαίου Έλληνα πολεμιστή ο Κατούντας αναλαμβάνει τη διοίκηση του 31ου ΛΚ της 33ης ΜΚ.
«Θα ιδρώσετε τώρα, για να μην χύσετε αίμα αύριο» έλεγε ο Κατούντας στους άνδρες του. Ένα χρόνο αργότερα ο θρύλος της Κερύνειας θα αναμετρηθεί με τους Τούρκους. Θα γράψει με χρυσά γράμματα την δική του ιστορία και θα περάσει στο Πάνθεο των Αθανάτων. Στις 20 Ιουλίου 1974, οι Μοίρες Καταδρομών έδωσαν ακατάπαυστες μάχες. Η μια επιχείρηση διαδεχόταν την άλλη. Με ηθικό ακμαιότατο υπερασπίστηκαν τα πάτρια εδάφη μας μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός τους. Ο «καθηγητής» Κατούντας, όπως τον αποκαλούσαν οι άνδρες του, οδήγησε το βράδυ της 20ής Ιουλίου τον λόχο του επί του στόχου. Η καταδρομική επιχείρηση για κατάληψη του υψώματος «Πετρομούθια» στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Στόχος τους η κατάληψη του απόρθητου φρουρίου του Αγ. Ιλαρίωνα κι ενώ οι καταδρομείς περίμεναν βοήθεια. Βοήθεια δεν έφτασε ποτέ…
Το πρωί της 21ης Ιουλίου βρίσκει την 33η ΜΚ χωρίς διοικητή αφού ο Διοικητής πέφτει ηρωικά μαχόμενος.
Μετά από οδηγίες που έλαβε από τον Συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Κομπόκη, ο λοχαγός κινήθηκε μαζί με τους άνδρες του προς τον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας για να σταματήσει όπως τον διέταξε την προέλαση 2 τουρκικών αρματων αλλά δυστυχώς βρέθηκαν μπροστα σε χιλιάδες τουρκικά στρατεύματα. Μια αποστολή αυτοκτονίας όπως χαρακτηρίστηκε αργότερα. Μετά από περιπετειώδη πορεία ο λοχαγός οδήγησε τους άνδρες του κοντά στο σημείο της απόβασης. Κατά την πορεία προς το σημείο, ο Κατούντας συνάντησε σκόρπιους άντρες του 251 ΤΠΖ οι οποίοι προσπάθησαν να τον σταματήσουν λέγοντάς του ότι οι Τούρκοι είναι πολλοί. Τότε η ψυχή του πήρε φωτιά και με θυμό απάντησε: «Δεν σας ρώτησα πόσοι είναι οι Τούρκοι, αλλά πού είναι. Εσείς αν θέλετε, φύγετε. Εγώ και οι άνδρες μου συνεχίζουμε τον αγώνα μας».
Παρά τη σωματική εξάντληση και την ανεπάρκεια εξοπλισμού οι καταδρομείς έδωσαν μάχες σώμα με σώμα. Οι Τούρκοι βρήκαν αντίσταση. Οι απώλειές τους ήταν τρομακτικές. Μα δεν πρόλαβε ο Κατούντας να τους σταματήσει. Απέναντί του 3.200 στρατιώτες, άρματα και αεροπορία. Αντικρίζοντας την εικόνα αυτή μαζί με τους 62 καταδρομείς του, αισθάνθηκαν να τους ζώνει ο αέρας της προδοσίας. Μα δεν λύγισαν, η ελληνική ψυχή τους ήταν έτοιμη να πολεμήσει και να θυσιαστεί. Αμέσως διέταξε τους άνδρες του να εγκαταλείψουν λέγοντάς τους: «Φύγετε. Οι μανάδες της Κύπρου θα μαυροφορεθούν σήμερα, και δεν θέλω να είναι οι δικές σας». Παρά τις διαταγές για αυτοδιάλυση του λόχου οι άνδρες του δεν τον εγκατέλειψαν. Ήξεραν πώς πολεμούν και πώς πεθαίνουν. Έξι από αυτούς συνέχισαν μαζί του μέχρι την τελευταία στιγμή του δράματος.
Σύλβια Κατούντα
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις