Αταμάν: «Αν πάμε στο Final Four θα το πάρουμε» - Ατάκα για το NBA Europe

Ο προπονητής του Παναθηναϊκού έχει μια σύνδεση με την Ιταλία που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1970: πέντε χρόνια στο Δημοτικό Σχολείο Τσέζαρε Μπατίστι στην Μπρέσια, όπου είχε μετακομίσει για δουλειά ο πατέρας του, ο οποίος εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο καλτσοποιίας.

Μετακόμισε στην Ιταλία για τη δουλειά του πατέρα του, φοιτώντας στο δημοτικό σχολείο στην Μπρέσια. «Αλλά δεν παρακολουθούσα το μπάσκετ. Ήμουν μεγάλος οπαδός του Αλταφίνι και της Γιουβέντους του Μπετεγά. Και του Άγιαξ του Κρόιφ».

Η Ιταλία ήταν για άλλη μια φορά το εφαλτήριο για μια διεθνή καριέρα που τον έχει δει να κερδίζει την Euroleague τρεις φορές τα τελευταία πέντε χρόνια. «Ήταν το 2001, με πήρε τηλέφωνο η Σιένα: υπήρχε φιλοδοξία, μια τεράστια βάση οπαδών, όλοι ζούσαν για το μπάσκετ. Ήμουν ο πρώτος Τούρκος προπονητής που προπόνησε στο εξωτερικό και κέρδισε έναν ευρωπαϊκό τίτλο —το Κύπελλο Σαπόρτα, τώρα το Eurocup— με μια ομάδα που δεν είχε κερδίσει ποτέ τίποτα. Στη δεύτερη χρονιά μου, ήμασταν ο πρώτος πρωτοεμφανιζόμενος στην ιστορία της Euroleague που έφτασε στο Final Four. Έχω υπέροχες αναμνήσεις από τη Σιένα, η οποία μετά από εμένα έγινε μια σημαντική δύναμη στο ηπειρωτικό μπάσκετ. Και εγώ επίσης ξεκίνησα την ευρωπαϊκή μου καριέρα». 

Ας μιλήσουμε για το NBA Europe. 

«Για εμάς τους επαγγελματίες, είναι κάτι καλό, φυσικά, αλλά μου φαίνεται ακόμα πολύ μακρινό. Δεν ξέρω πώς μπορούν να χτιστούν ανταγωνιστικές ομάδες στο Μάντσεστερ, το Λονδίνο και τη Ρώμη σε ένα χρόνο. Πίστευα από την πρώτη μέρα ότι αν η Ευρωλίγκα συμμετείχε σε αυτό το εγχείρημα με όλες τις κορυφαίες ομάδες της, θα μπορούσε να είναι πολύτιμο, αλλά ένας κόσμος του μπάσκετ με τόσα πολλά διαφορετικά κύπελλα, και ανθρώπους που δεν ξέρουν ποιο να ακολουθήσουν, δεν θα ήταν σοβαρό.» 

Πώς ένιωσες που βλέπεις μόνο μία ομάδα από την Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα στην αρχική λίστα; 

Όχι μόνο αυτό, αλλά δεν υπάρχουν ομάδες από τη Σερβία, την πατρίδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Οι ανακοινωμένες ομάδες θυμίζουν σόου μπίζνες, κάτι που δεν νομίζω ότι αρέσει στους Ευρωπαίους, καθώς τα τελευταία χρόνια παρακολουθούν όλο και λιγότερο το NBA και περισσότερο την Euroleague. Η ευρωπαϊκή κουλτούρα είναι πολύ διαφορετική από την αμερικανική. Το να έχεις μια ποδοσφαιρική ομάδα δεν είναι αρκετό για να περιμένεις ότι θα μεταφραστεί και στο μπάσκετ αν δεν υπάρχουν σούπερ σταρ. Έχω την εμπειρία της Γαλατασαράι. Όταν είχαμε σπουδαίους παίκτες, οι οπαδοί έρχονταν, αλλιώς όλοι συνέχιζαν να παρακολουθούν το ποδόσφαιρο. Με αυτή τη μορφή, νομίζω ότι το NBA Europe αποτυγχάνει. 

Τι πρέπει να αλλάξει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ;

Το NBA Europe έχει νόημα με τις ομάδες της Euroleague και το μάρκετινγκ του NBA, και ίσως αν υπάρχει ανταγωνισμός με τις αμερικανικές ομάδες. Το NBA σκέφτεται τα γεμάτα στάδια όταν έρχεται να παίξει στο Λονδίνο ή το Παρίσι, αλλά αν έχεις έναν αγώνα Παρί εναντίον Μάντσεστερ χωρίς σούπερ σταρ, πόσοι άνθρωποι θα πάνε; Εξακολουθούν να βλέπουν την Ευρώπη ως τον τρίτο κόσμο, αλλά αυτό δεν ισχύει, και το είδαμε ακόμη και στους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες: η καλύτερη αμερικανική ομάδα έχανε από τη Σερβία. 

Πού θα κατατασσόταν ο Παναθηναϊκός σας ανάμεσα στις ομάδες του NBA; 

Η ιδέα μου είναι ότι ο πρωταθλητής της Ευρωλίγκας, όχι μόνο ο Παναθηναϊκός, είναι μια ομάδα επιπέδου πλέι οφ του NBA. Οι καλύτερες ομάδες της Ευρωλίγκας, αυτές που φτάνουν στο Final Four, είναι ομάδες επιπέδου πλέι οφ του NBA. Γι' αυτό τη χρονιά που κερδίσαμε την Ευρωλίγκα, είπα ότι μπορούσαμε να ανταγωνιστούμε τους Μπόστον Σέλτικς: θεωρούσαν τους εαυτούς τους παγκόσμιους πρωταθλητές, αλλά είπα: "Όχι, ελάτε να μας νικήσετε και τότε θα είστε εσείς"». 

Δεν ξεκίνησες καλά αυτή τη σεζόν, αλλά έχεις ήδη ανακάμψει. 

«Είναι πολύ ισορροπημένο. Πίσω από την πρώτη Χάποελ, είμαστε πέντε ή έξι ομάδες με διαφορά δύο νικών, όλες παλεύοντας μέχρι το τέλος για να μπουν στο Final Four. Δυσκολευτήκαμε να χάσουμε και τους τρεις βασικούς παίκτες ταυτόχρονα, κάτι που μας κόστισε μερικές ήττες, αλλά θα έλεγα ότι ανακάμψαμε με νίκες στη Μαδρίτη, την Κωνσταντινούπολη και το Παρίσι». 

Διαιτητές, αντίπαλοι, πρωταθλήματα: πόσο σας αρέσει να παίρνετε ισχυρές θέσεις; 

«Το διασκεδάζω. Κάνω αυτό που έχω στην καρδιά μου και δεν φοβάμαι να το εκφράσω. Δεν μου αρέσει να ανακατεύομαι στην πολιτική, ούτε εντός ούτε εκτός γηπέδου. Πιστεύω ότι οι μάχες για τους μεγαλύτερους στόχους μπορούν να κερδηθούν μόνο μέσω της συνέργειας με τον σύλλογο, τους παίκτες και τους οπαδούς. Μου αρέσει να αγωνίζομαι δίπλα τους. Και ως ηγέτης, πρέπει πάντα να έχεις το θάρρος να βάζεις τον εαυτό σου μπροστά.» 

Τι εντύπωση σου αφήνει να βλέπεις δύο "γίγαντες" όπως ο Μεσίνα και ο Ομπράντοβιτς να φεύγουν από τον πάγκο; 

Δεν είναι μια συνηθισμένη χρονιά. Αυτή τη στιγμή μιλάμε για τους καλύτερους προπονητές στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Αλλά στο επάγγελμά μας, δεν υπάρχει χρόνος για να ασχοληθούμε με την ιστορία. Αυτό που μετράει είναι τι κάνεις σήμερα και τα τελευταία τρία ή τέσσερα χρόνια. Δυστυχώς, τόσο για τον Ομπράντοβιτς όσο και για τον Μεσίνα, η πραγματικότητα είναι ότι τα αποτελέσματα δεν έχουν υπάρξει τα τελευταία τρία ή τέσσερα χρόνια, ειδικά στην Ευρωλίγκα. Αλλά είναι σπουδαίοι προπονητές και στο μέλλον, σε ένα άλλο περιβάλλον, θα μπορούσαν να τα πάνε ακόμα καλύτερα. Μου συνέβη και στην Έφες. Μετά από πέντε χρόνια τεράστιας επιτυχίας, ήρθε η ώρα για μια αλλαγή και είχα το θάρρος να φύγω σε συμφωνία με τον πρόεδρο, με τον οποίο διατηρώ μια εξαιρετική σχέση. 

Ξεκίνησε από πολύ νέος και είναι προπονητής εδώ και τριάντα χρόνια: πώς καταφέρνεις να παραμένεις επίκαιρος για τόσο καιρό; 

«Το διασκεδάζω. Ίσως στο γήπεδο να βλέπεις μόνο την αδρεναλίνη, αλλά προσπαθώ να έχω μια ζωή και εκτός γηπέδου, για να χαλαρώνω. Στην Αθήνα, ακόμα και τον χειμώνα, κολυμπάω, περπατάω, απολαμβάνω την κοινωνική ζωή. Δεν κρύβομαι πίσω από τα αποτελέσματα, αλλά τα αποδέχομαι: δεν μπορείς πάντα να κερδίζεις ή να χάνεις πάντα. Και μετά θέτω μεγάλους στόχους. Μετά τις νίκες στην Ευρωλίγκα, το μεγαλύτερο επίτευγμά μου ήταν ο τελικός του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το περασμένο καλοκαίρι εναντίον της Τουρκίας: όταν μίλησα για την κατάκτηση ενός μεταλλίου στη συνέντευξη Τύπου πριν φύγω, κανείς δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω. Πρέπει να έχεις το θάρρος να πιστέψεις». 

Και πώς καταφέρνεις να συμβαδίζεις με ένα παιχνίδι μπάσκετ που έχει αλλάξει τόσο πολύ τα τελευταία τριάντα χρόνια; 

«Αλλάξαμε το παιχνίδι στην Έφες: με τους Μίτσιτς, Λάρκιν και Σιμόν, με γρήγορο παιχνίδι και πικ εν ρολ, κυριαρχήσαμε στην Ευρώπη για τρία χρόνια και δεν θα επανέλθω σε αυτό. Είναι η πραγματικότητα. Τώρα βλέπω ότι σχεδόν όλες οι ομάδες έχουν επιστρέψει σε αυτό το στυλ παιχνιδιού». 

Τι γνώμη έχεις για τoν Ποέτα; 

«Τον ξέρω από την σεζόν του στην Μπρέσια. Έχω δει μόνο μερικά παιχνίδια του με την Ολίμπια και δεν έχω και πολύ καλή ιδέα. Θα τον γνωρίσω στο γήπεδο. Ωστόσο, είναι υπέροχο να βλέπουμε νέους προπονητές να αναδύονται στην Ιταλία και συγχαρητήρια στη Μίλαν, η οποία, μετά τον Μεσίνα, είχε το θάρρος να εμπιστευτεί έναν νεαρό Ιταλό προπονητή. Ο σύλλογος θα είναι ενθουσιασμένος». 

Πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν η Μιλάνο και η Μπολόνια στην Ευρωλίγκα; 

«Η Μπολόνια, υπό τον προπονητή Ιβάνοβιτς, είναι μια σκληρή ομάδα, πολύ δυνατή εντός έδρας: μπορεί να διεκδικήσει τα πλέι οφ. Η Μίλαν, τώρα που την ανέλυσα πριν παίξει, νομίζω ότι έχει μια σπουδαία ομάδα, που επιβραδύνθηκε νωρίς λόγω τραυματισμών, αλλά με ένα πολύ ανταγωνιστικό ρόστερ: μπορεί να φτάσει στο Final Four». 

Ποιος θα κερδίσει την Ευρωλίγκα; 

Όχι, δεν λέω Παναθηναϊκός, όπως έκαναν όλοι οι άλλοι στην αρχή της σεζόν, από δεισιδαιμονία και επειδή είναι αγχωτικό. Δεν είμαστε το φαβορί, και δεν υπάρχουν φαβορί, μόνο εννέα ή δέκα ομάδες. Οπότε, το πώς θα φτάσουν στο Final Four έχει σημασία. Απλώς λέω ότι αν φτάσουμε εκεί (στην Αθήνα), θα έχουμε το τεράστιο πλεονέκτημα να τους παίξουμε στο δικό μας γήπεδο. Και τότε μπορώ να πω ότι θα κερδίσουμε.