Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για τη «μάχη» του Ολυμπιακού με την Άρσεναλ και τα λάθη που πρέπει να αποφύγουν οι «ερυθρόλευκοι» προκειμένου να πάρουν το εισιτήριο για τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ.
Το 2004, Δεκέμβρη μήνα, ο Ολυμπιακός πάει να παίξει στο Ανφηλντ με τη Λίβερπουλ, που είναι μετριότατη στο πρωτάθλημα Αγγλίας κι έχει απουσίες. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, που είναι προπονητής του Ολυμπιακού, κι ο Σωκράτης Κόκκαλης, που έχει πάντα ένα λόγο για όλα, έχουν ερωτευθεί το ποδόσφαιρο του Οττο Ρεχάγκελ. Ο Ολυμπιακός έχει κάνει ένα εξαιρετικό Τσάμπιονς λιγκ, έχει κερδίσει την Κορούνια, την Λίβερπουλ και την Μονακό 1-0 στην έδρα του κι έχει αποσπάσει μια ισοπαλία από τους Ισπανούς στη Γαλικία, ενώ έχει χάσει με 2-1 από τη Μονακό σε ένα ματς που έχει ακυρωθεί ένα κανονικό γκολ του Οκκά. Πάει στο Λίβερπουλ για τρία αποτελέσματα: προκρίνεται με νίκη, ισοπαλία και ήττα με ένα γκολ. Προηγείται με 0-1 χάρη σε ένα φάουλ – γκολ του Ριβάλντο και χάνει 3-1 κι αποκλείεται: το καθοριστικό γκολ το σημειώνει ο Τζέραρντ στο 86΄, αλλά τη ζημιά την έχουν κάνει δυο πιτσιρικάδες, που ρίχνει στο ματς ο Μπενίτεθ – ένας Σινεμά Πογκόλ κι ένας Μέλορ, που ανάθεμα κι αν έκαναν στην καριέρα τους τίποτα. Η ήττα αποδίδεται από τους πιο πολλούς στις κακές αλλαγές του Μπάγεβιτς, που έριξε στο ματς τον Ρέζιτς και τον Μάριτς – έλεγα τότε ότι το πρόβλημα ήταν η νοοτροπία και η λογική του «παίζω με το χρονόμετρο». Οι επικριτές του Ντούσαν έκαναν τεράστια φασαρία – εγώ και κανα δυο άλλοι ήμασταν η απόλυτη παραφωνία γιατί μιλούσαμε για ένα συνολικό λάθος της ομάδας. Αυτή τη φορά, σε ένα αντίστοιχο ματς πολλών αποτελεσμάτων το λέω πριν αυτό αρχίσει για να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη: λάθος ασυγχώρητο θα είναι να κοιτάζει απόψε η ομάδα το ρολόι.
Πολλά χρόνια πριν
Κάτι χρόνια αργότερα, όχι πολλά, μιλούσα για αυτό το ματς πίνοντας καφέ με κάποιους πρωταγωνιστές του στη Γλυφάδα: είχαν μεγαλώσει, είχαν φύγει από τον Ολυμπιακό, ο ένας είχε σταματήσει και το ποδόσφαιρο- οι άλλοι δεν θυμάμαι. Κανείς δεν θυμόνταν τι έλεγα εγώ τότε – άλλωστε οι παίκτες σπανίως ενδιαφέρονται για γνώμες αθλητικογράφων, αν αυτές δεν τους αγγίζουν προσωπικά. Δεν θυμάμαι πως διάβολο έφτασε η συζήτηση σε αυτό το ματς – σπανίως συμβαίνει κάτι τέτοιο αφού με πρώην ποδοσφαιριστές είναι ευκολότερο να μιλήσεις για ένα σωρό άλλα θέματα, παρά για ποδόσφαιρο – τα άλλα έχουν μεγαλύτερη πλάκα. Τότε λοιπόν, ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων ακούστηκε μια ωραία ιστορία.
Η βασική οδηγία ήταν...
«Στο ημίχρονο κερδίζαμε με 1-0 κι ο Μπάγεβιτς ήταν πολύ ευχαριστημένος – τόσο ευχαριστημένος που η βασική του οδηγία ήταν «συνεχίστε έτσι». Μας είπε ότι οι Αγγλοι μετά το 60΄μπορεί ν αρχίσουν να γεμίζουν και για αυτό καλό είναι να μην κλειστούμε για να μην βρίσκεται η μπάλα συνέχεια στην περιοχή. Είπε στο Σούρερ να προσέχει τις εξόδους του Αντώνη (Νικοπολίδη), και μας υπενθύμισε πως όταν η Λίβερπουλ κολλάει, ο Τζέραρντ δοκιμάζει από μακριά: όλα αυτά ήταν απλά πράγματα γιατί ο άνθρωπος ήταν ευχαριστημένος».
Ολοι συμφωνήσαμε
Τα άκουγα με προσοχή. «Μετά ο Ντούσαν πήρε ένα τσάι βγήκε και μείναμε μόνοι μας. Ο Ριβάλντο είπε ότι καλό θα ήταν να βάλουμε ένα γκολ ακόμα για να τους κόψουμε τα πόδια. Ολοι συμφωνήσαμε ότι η Λίβερπουλ είναι ομάδα που δεν τα παρατάει ποτέ και θα πιέσει μέχρι το τέλος. Ο Σούρερ, που δεν μιλούσε πολύ, είπε να μην ξεχνάνε οι ακραίοι την άμυνα και ότι πρέπει να είμαστε πάντα «δυο σε ένα», ώστε να μην υπάρχει καθαρή πάσα. Σπάνια συζητούσαμε, αλλά ήταν το 0-1, τόσο ωραίο που όλοι προσπαθούσαμε να το εξηγήσουμε κι ας έλεγε ο Μπάγεβιτς βγείτε να παίξετε σαν να είναι το ματς 0-0. Μπήκαμε στο γήπεδο και είχε ένα τρομερό θόρυβο, νόμιζες ότι αυτοί κέρδιζαν με 1-0 κι έψαχναν ένα γκολ για να περάσουν. Τόσο ενθουσιασμένη ομάδα που έχανε με 1-0 δεν είχαμε ξαναδεί»!
Πόσο θέλει ακόμα;
Και μετά; «Μετά έγινε το 1-1 μετά από μια σέντρα από το πλάι. Και ήταν σαν να άδειασε το κεφάλι μας! Κάποιοι έπαιζαν για να βάλουν δεύτερο γκολ και κάποιοι δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά μόνο άμυνα. Και όλοι κοιτούσαμε το ρολόι. Δεν υπήρχε παίκτης που να μην ρώτησε «πόσο θέλει ακόμα;» Ισως μόνο ο Ζιοβάνι δεν το κανε, αλλά αυτός ήταν έτσι από… κατασκευής και πότε δεν ρωτούσε πότε τελειώνει το ματς. Κάποιοι στιγμή νοιώθαμε ότι είχαμε παίξει διακόσια λεπτά κι ότι έπρεπε να παίξουμε άλλα τόσα! Απέμεναν πέντε και διάβαζες στον πίνακα πενήντα. Νόμιζες ότι αν η Λίβερπουλ δεν πάρει το σκορ που θέλει, το ματς δεν θα τελειώσει ποτέ». Ρώτησα αν θα μπορούσαν να έχουν γίνει αλλαγές, αν κάτι θα διευκόλυνε την ομάδα: κανείς δεν είχε απάντηση. Κανείς δεν θυμόταν ούτε τους σκόρερς, παρά μόνο το Τζέραρντ. Και το καταραμένο ρολόι του γηπέδου που νόμιζαν όλοι ότι κόλλησε.
Ατέλειωτα μεγάλο το μέγεθος
Ο Ολυμπιακός περνάει λένε με τρία αποτελέσματα. Λάθος τεράστιο είναι αυτό. Ο Ολυμπιακός περνάει αν στα ενενήντα λεπτά που έχει μπροστά του κάνει πολύ περισσότερα από όσα έχει κάνει φέτος στο καλύτερο παιγνίδι του. Περνάει αν διαχειριστεί σωστά τα ενενήντα λεπτά χωρίς να τρομάξει από το ατέλειωτα μεγάλο απόψε μέγεθος του ματς. Περνάει κυρίως αν δεν μπει στον πειρασμό να παίξει με αυτά τα καταραμένα λεπτά για να τα ψαλιδίσει: δεν πρόκειται να τα δει να τρέχουν.
Ενενήντα μάχες μετά
Λένε ότι ο πολιτικός χρόνος περνάει πλέον πολύ γρήγορα. Στο ποδόσφαιρο το ρολόι της ιστορίας αντίθετα τέτοιες βραδιές πάει πολύ αργά. Κάθε λεπτό είναι μια μάχη: τον Ολυμπιακό τον περιμένουν απόψε πάνω από ενενήντα μάχες κόντρα στην Αρσεναλ...
Πηγή: novasports.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις