Κανείς δεν το χάρισε σε ΠΑΟΚ - Ούτε ο Βιεϊρίνια θα έγραφε τέτοιο σενάριο…

Οσοι είδατε το παιχνίδι της Τούμπας από το συνδρομητικό κανάλι, κάποια στιγμή και ενώ το σκορ ήταν ήδη 4-1 ο τηλεοπτικός φακός έκανε κοντινό πλάνο σε έναν μεσήλικα και κάτι παραπάνω, οπαδό του ΠΑΟΚ που έκλαιγε. Δυνατή εικόνα, την έχουμε δει σε ανάλογες περιπτώσεις σε όλα τα γήπεδα του κόσμου. Το ποδόσφαιρο είναι αυτές οι στιγμές που αλλάζουν τα συναισθήματα χωρίς να μπορείς να τα καθορίσεις εσύ. Απλά παρακολουθείς και ελπίζεις.

Προφανώς ΚΑΙ ο συγκεκριμένος φίλος του ΠΑΟΚ όταν ήρθε η ισοπαλία από τη Λαμία και διάβασε τα πιθανά σενάρια που θα μπορούσαν να φέρουν το Πρωτάθλημα στην Τούμπα, ή θα εκνευρίστηκε (επειδή θα θεωρούσε πως ο συντάκτης του κειμένου τον δουλεύει) ή δεν θα το διάβασε καν γιατί θα σκέφτηκε πως αυτό δεν τον αφορά.

Και είχε δίκιο. Ετσι ακριβώς είχαν τα πράγματα. Αλλά όταν στο ποδόσφαιρο παίρνεις τις γενναίες αποφάσεις να αλλάξεις μαθαίνοντας από τα λάθη σου, πιθανώς να καρπωθείς πράγματα. Ο τρόπος που αγωνίστηκε ο ΠΑΟΚ απέναντι στην ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό και τώρα απέναντι στον Παναθηναϊκό απέδειξε πως ο Λουτσέσκου κατάλαβε το πώς μπορεί η ομάδα του να ανταποκριθεί παίζοντας απέναντι σε ποιοτικές ομάδες και πως δεν ήταν ανάγκη να κυριαρχήσει και να σκεφτεί «πάμε και του φάγαμε». Και στα τρία αυτά ματς ο ΠΑΟΚ κυριάρχησε με έναν έξυπνο τρόπο και για να είμαι πιο ακριβής κυρίως στα δυο τελευταία απέναντι σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.

Ο ΠΑΟΚ προφανώς και αν είχε κερδίσει την Λαμία, σήμερα θα ήταν πρωταθλητής. Αλλά αυτό ας το αφήσουμε στην άκρη. Και μακάρι ο φίλος του ΠΑΟΚ να μην το θυμηθεί την Κυριακή το βράδι.

Θέλω λίγο να σταθώ σε αυτή τη μαγική βραδιά. Νομίζω πως αυτό το σενάριο δεν θα μπορούσε να φανταστεί ούτε ο ίδιος ο… Βιεϊρίνια. Πιθανώς να ήταν το τελευταίο του ματς στην Τούμπα ως ποδοσφαιριστής. Περιμέναμε πως θα μπει ως αλλαγή κάποια στιγμή στο τέλος για να πάρει το χειροκρότημα. Τελικά πήρε το χειροκρότημα και γιατί σκόραρε. Δεν είναι μαγικό για έναν ποδοσφαιριστή που πήρε αγάπη και έδωσε χαρά όλα αυτά τα χρόνια στην Τούμπα.

Ιδανικό το σενάριο φυσικά γιατί αυτή η νίκη σε συνδυασμό με την ήττα της ΑΕΚ του επιτρέπει να πάει στο Κλεάνθης Βικελίδης για να πάρει τον τίτλο. Αλλά πάει εκεί έχοντας κερδίσει κατά σειρά την ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό χωρίς κανείς να αμφισβητήσει την αξία αυτών των νικών.

Ο ΠΑΟΚ πάει στο Κλεάνθης Βικελίδης επίσης έχοντας διαχειριστεί τέλεια μια δύσκολη και αγχωτική βραδιά. Αφενός διότι δεν εξαρτιόταν από τον ίδιο το αν θα πάει πρωτοπόρος στην τελευταία αγωνιστική και αφετέρου διότι είχε να αντιμετωπίσει μια ομάδα που δεν ήταν αδιάφορη. Αλλά ακόμη και όταν δέχθηκε το γκολ και έγινε το 2-1, άντεξε το άγχος και μετέτρεψε αυτή την επικράτησε σε θρίαμβο.

Το ποδόσφαιρο είναι στιγμές. Προφανώς και αν δεν τραυματιζόταν ο Μουργκ δεν θα έμπαινε ο Κωνσταντέλιας και δεν θα έβγαζε την ασίστ στον Τάισον. Αλλά για αυτό αγαπάμε αυτό το άθλημα γιατί είναι απρόβλεπτο. Για δεύτερο συνεχόμενο ντέρμπι ο Τάισον σκοράρει, ο Ζίβκοβιτς σκοράρει και ο Λουτσέσκου έχει την πολυτέλεια να δώσει ανάσες σε ποδοσφαιριστές για την «μητέρα των μαχών».

Προφανώς και τίποτε δεν θα χαριστεί στον ΠΑΟΚ. Αλλωστε κανείς δεν του χάρισε αυτή την πρωτιά μια αγωνιστική πριν το φινάλε. Ο ίδιος την κέρδισε. Ο Ολυμπιακός κέρδισε την ΑΕΚ για να αποφύγει την τέταρτη θέση, ο Παναθηναϊκός πάλεψε για να την αποφύγει απλά ο ΠΑΟΚ εξαργύρωσε τις δικές του τρεις σερί νίκες απέναντι σε αυτές τις τρεις ομάδες.

Μετά τον αγώνα με την Κλαμπ Μπριζ, ο Λουτσέσκου κατάλαβε πως κυριαρχικό ποδόσφαιρο υπηρετείται με πολλούς τρόπους. Εξυπνους. Το έκανε και απέναντι στον Παναθηναϊκό. Εδωσε χώρους χωρίς να νιώσει την πίεση, κράτησε δυνάμεις και εκμεταλλεύτηκε τις στιγμές του. Προφανώς και ευτύχησε να έχει τον Κοτάρσκι σε μια σπουδαία απόκρουση απέναντι στον Σπόραρ όταν το ματς ήταν στο 1-0. Αλλά επαναλαμβάνω κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως τυχαία ο ΠΑΟΚ βρίσκεται πλέον εδώ. Αντίθετα ο ΠΑΟΚ μπορεί να φωνάξει πως αν το χέρι του Χουάνκαρ γινόταν στην Λεωφόρο στην δική του περιοχή και το έκανε ο Μπάμπα, ο διαιτητής θα είχε δώσει την παράβαση έτσι δεν είναι;

Την Κυριακή ο ΠΑΟΚ πάει να παίξει στην έδρα μιας ομάδας που οι οπαδοί της (καλά κάνουν) δεν δέχονται πως εκεί ο μισητός αντίπαλος μπορεί να πάρει τον τίτλο. Ο ΠΑΟΚ οφείλει να προετοιμαστεί κυρίως στο ψυχολογικό τομέα γιατί θα βρεθεί σε μια κολασμένη έδρα. Θα παίξει απέναντι σε μια ομάδα που θα παίξει για τον κόσμο της, θα τα δώσει όλα, θα αδιαφορήσει πως σε μια εβδομάδα μετά θα παίξει τελικό και επαναλαμβάνω: ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙ. Το θέμα είναι αν ο ΠΑΟΚ πλέον γνωρίζοντας πως τον χωρίζει ένα 90λεπτο από τη στέψη θα μπορέσει να το διαχειριστεί ΕΞΥΠΝΑ όλο αυτό. Το πέτυχε με τους τρεις σε συνεχόμενα ντέρμπι, είναι αποφασισμένος να το κάνει και την Κυριακή.

Πάει εκεί χωρίς τον Κουλιεράκη. Προφανώς και είναι μεγάλη απώλεια. Αλλά στα αλήθεια, νομίζω πως ο Γιάννης Μιχαηλίδης είναι έτοιμος και αυτός για τη μεγάλη μάχη. Όπως και όσοι αγωνιστούν. Και θυμίζω, ο Σβαμπ δεν έπαιξε 90 λεπτά, ο Σάστρε δεν έπαιξε, ο Τάισον πήρε στο τέλος ανάσες και έτσι ο Λουτσέσκου έχει την πολυτέλεια να κατεβάσει την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα (με εξαίρεση τον Κουλιεράκη).

Ο ΠΑΟΚ έχει την ευκαιρία την Κυριακή να βιώσει την απόλυτη ηδονή. Όπως και την μεγάλη απογοήτευση. Στα πόδια των ποδοσφαιριστών του είναι πλέον όλα. Δεν εξαρτάται από άλλους πλέον και αυτό είναι το πιο σημαντικό.