Αλλά εξελίχθηκε σε εικονικό σύμβολο της ποδοσφαιρικής Φιορεντίνα, από τα πρώτα και ελάχιστα «10άρια» που γύρισαν την πλάτη τους στα λεφτά του Ανιέλλι και το ασφυκτικό φλερτ της Γιουβέντους προτιμώντας, με πολλά λιγότερα να γίνει μία ακόμη σημαία μίας πόλης (ή των γύρων χωριών της) γενέτειρας δεκάδων προσωπικοτήτων του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης.

 Από τον Ντάντε, «πατέρα της ιταλικής λογοτεχνίας», στους Μακιαβέλι, Μποτιτσέλι, Ντονατέλλο, Μικελάντζελο, Λεονάρντο, Αμερίγκο Βεσπούτσι έως τον Τζόττο, μεταξύ άλλων αρχιτέκτονα του ομώνυμου Καμπαναριού του Καθεδρικού Ναού (Ντουόμο). Ενός από τα εικαστικά αριστουργήματα της πόλης των Μεδίκων που, το ’79 χρησιμοποιήθηκε μεταφορικά από τον τότε πρόεδρο της Φιορεντίνα για να εξηγήσει το ναυάγιο της μεταγραφής του Αντονιόνι στη Γιουβέντους. «Είναι σαν το Καμπαναριό του Τζόττο: ανήκει στη Φλωρεντία και δεν πωλείται».

 Κι άλλοι ποδοσφαιριστές είπαν «όχι» στην προοπτική μίας πλουσιότερης και διαφορετικής ζωής για να παραμείνουν στις ομάδες της καρδιάς τους. Οι Ριβέρα και Ματσόλα αρνήθηκαν (πάλι τη Γιουβέντους) από αγάπη για Μίλαν και Ίντερ. Ο Φραντσέσκο Τόττι απέρριψε Μίλαν και Ρεάλ Μαδρίτης για τη Ρόμα. Ο Μαλντίνι τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (και τη Γιουβέντους) για τη Μίλαν. Η’ ο Μαραντόνα, τη Μίλαν λέγοντας στον Μπερλουσκόνι πως «μία σημαία του Νότου, δεν θα μπορέσει να γίνει ποτέ σημαία και του Βορρά». Ένα ακόμη παράδειγμα ήταν και του Ρομπέρτο Μπάτζο, ενός ακόμη μεγάλου Νο 10 της Φιορεντίνα, που όταν πουλήθηκε, με το ζόρι και το έτσι θέλω στη Γιουβέντους όχι μόνο έβαλε τα κλάματα, αλλά την επόμενη χρονιά, στο μεταξύ τους παιχνίδι στη Φλωρεντία κέρδισε πέναλτι, αρνήθηκε να το χτυπήσει, ζήτησε να γίνει αλλαγή και αποθεώθηκε από μία, μοβ, λαοθάλασσα οπαδών των «Viola».

 

 Ο δεσμός της πόλης με τον Αντονιόνι, όμως ήταν και είναι διαφορετικός. Ακόμη και σήμερα, στα μπαρ, στα καφέ ή στα εστιατόρια όπου θα σου σερβίρουν τη σπεσιαλιτέ τους, μία θεϊκή, μοσχαρίσια μπριζόλα με σκόρδο και δενδρολίβανο, που δεν θα μπορούσε να λέγεται διαφορετικά από «Fiorentina», όλο και θα πέσεις πάνω του σε κάποια αφίσα ή υπογεγραμμένη φωτογραφία του. Συχνά, πυκνά και πάνω στον ίδιο, γιατί εκεί μένει και κινείται. Καμία σημασία δεν έχει εάν στα νιάτα του ήταν Μίλαν, γιατί ο πατέρας του, στην Περούτζα είχε το μπαρ της λέσχης φίλων των Ροσονέρι. Απόλυτα λογικό, ο ίδιος να θέλει να μοιάσει στον Ριβέρα ίνδαλμα της μισής, ανδρικής, και της άλλης μισής, γυναικείας Ιταλίας. Μία φορά όμως να γνωρίσει κανείς τη Φλωρεντία και τους ανθρώπους της και αποκλείεται να μην τους ερωτευτεί.

 Ο Αντονιόνι αγωνίστηκε με τους Viola σχεδόν 16 χρόνια. Το ’81 η Φιορεντίνα λίγο έλειψε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, χάνοντάς το στην τελευταία αγωνιστική, και για έναν βαθμό από τη Γιουβέντους. Εκείνη τη χρονιά η καρδιά του σταμάτησε 25’’ όταν έπαθε ανακοπή ύστερα από σκληρό τάκλιν του τερματοφύλακα της Τζένοα. Συνήλθε, έπαιξε και στο Μουντιάλ του ’82: πέτυχε μάλιστα και γκολ στο θρυλικό 3-2 με τη Βραζιλία, που λανθασμένα ακυρώθηκε για οφ- σάιντ. Μετά τραυματίστηκε στον ημιτελικό και έχασε τον τελικό με τη Γερμανία. Το ’85 ξανατραυματίστηκε σοβαρά, σε κνήμη και περόνη, επέστρεψε, αλλά δεν ήταν πλέον ο ίδιος και ολοκλήρωσε την άτυχη καριέρα του το ’89 στη Λοζάννη.

 

 Για τη Φλωρεντία και τους Φιορεντίνους, ο Αντονιόνι θα είναι για πάντα ο μοναδικός τους «Capitano». Ο Αρχηγός. Όχι μόνο γιατί απέρριψε τη Γιουβέντους και δύο χρόνια αργότερα και τη Ρόμα, αλλά γιατί ακόμη και στις δύο χρεοκοπίες που ακολούθησαν και που οδήγησαν τη Φιορεντίνα έως και την 4η εθνική ήταν ανέκαθεν δίπλα της, άλλοτε σε ρόλο μάνατζερ και σκάουτερ, άλλοτε ακόμη και ως προπονητής, πρόεδρος ή γενικός διευθυντής. Γι’ αυτό ακόμη και σήμερα, στην Curva Fiesole, το πέταλο των θερμόαιμων οπαδών οι ultras εξακολουθούν, σε κάθε παιχνίδι να συναρμολογούν ένα κορέο με τη γιγαντογραφία του.

 Α, είχε αρνηθεί και τη Μίλαν, όταν ο Φατίχ Τερίμ (ο ίδιος, ναι) άφησε τη Φλωρεντία για τα λεφτά του Μπερλουσκόνι και ήθελε να τον πάρει μαζί του στο προπονητικό του τιμ. Οι σημαίες είναι ανεκτίμητες. Και κυρίως δεν πωλούνται.        

Τζανκάρλο Αντονιόνι Φιορεντίνα