Ακόμα και την εντυπωσιακή νίκη θα τη μετατρέψουν σε ζημιά στον Παναθηναϊκό

Είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός αυτό το αποτέλεσμα με την Γιουνγκ Μπόις χθες στην Βέρνη.

Το είχε ανάγκη πιο πολύ ο κόσμος του μάλιστα, για να γελάσει και λίγο το χειλάκι του και όχι η ομάδα τόσο πολύ, καθώς εκεί το πράγμα θέλει καλή διαχείριση και αξιολόγηση για να μην γίνει μπούμερανγκ και λειτουργήσει τελικά αντί για αφετηρία να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, το αντίθετο ακριβώς, δηλαδή ταφόπλακα σε οποιαδήποτε προοπτική να σωθεί κάτι στην φετινή χρονιά.

Κι αυτό για ένα και μόνο λόγο.

Το ότι όσο μεγάλη ανάγκη είχε αυτό το αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός, άλλο τόσο δεν έχει καμία ανάγκη όλο αυτό που ακολούθησε ΚΑΙ αυτό το αποτέλεσμα δυστυχώς, όπως τόσα και τόσα καλά μεμονωμένα αποτελέσματα τα τελευταία χρόνια.

Αλλά δυστυχώς περίπτωση να ακουστεί μια φωνή λογικής και ψυχραιμίας δεν υπάρχει περίπτωση οπότε ας μείνουμε όλοι στα πανηγύρια και στην αμετροέπεια, λες και πέρασαν χρόνια από την εικόνα που έχουμε δει μόλις πριν λίγες μέρες από τον Παναθηναϊκό.

Ας μπούμε και εμείς στον... χορό της παραφροσύνης και ας συμφωνήσουμε μαζί με όλο το συρφετό, ότι ο Κόντης σε τρεις μέρες άλλαξε όλη την παθογένεια, τις ελλείψεις, τις αδυναμίες και ακόμα κι αυτή την... φυσική κατάσταση, που όπως ο ΙΔΙΟΣ είπε μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό την βρήκε σε άθλια κατάσταση και δεν ήξερε τι να πρωτοκάνει για να την αντιμετωπίσει.

Ας υποκλιθούμε όλοι στο μεγαλείο της κεντρικής γραμμής με Μπακασέτα, Σιώπη και Σάντσες, που πλέον μην τυχόν και τολμήσει κανείς να την πειράξει, ας αναγορεύσουμε τον Κότσιρα στον βασικό και αναντικατάστατο πυλώνα του... νέου Παναθηναϊκού του Κόντη, ας ρίξουμε και ένα ακόμα ανάθεμα στον μέχρι πριν μια βδομάδα... δάσκαλο Βιτόρια που... μας κατέστρεψε τον Παναθηναϊκό μας, ας καλωσορίσουμε την επιστροφή του... απόλυτα πετυχημένου τεχνικού διευθυντή Παπαδημητρίου στον πάγκο -καθώς στην Λεωφόρο απέφυγε να εμφανιστεί- και πάμε όλοι μαζί ενωμένοι για τα νέα μεγαλεία, τα νέα... μεγάλα γούστα και μια ακόμα χρονιά... υπέρβασης.

Περιφρόνησης της πραγματικότητας 15 χρόνων

Μια χρονιά που αν τυχόν και... στραβώσει στην συνέχεια, τα πράγματα θα είναι απλά, ο Κόντης πήρε καμμένη ομάδα από τον Βιτόρια τον Γενάρη θα ενισχυθεί, τον Μάρτη θα είναι λογικό να δοθεί η ευκαιρία να στήσει την ομάδα ο Κοντης το καλοκαίρι όπως αυτός θέλει και τον Σεπτέμβρη να... διωχθεί κακήν κακώς με ανάθεμα και βρισιές και αν τυχόν μέχρι τότε... δεν έχει τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο... Ρεμπρόφ θέλει ακόμα να φύγει, η λύση για τον πάγκο θα είναι... έτοιμη και... δοκιμασμένη από φέτος κιόλας.

Λυπάμαι ειλικρινά που πιθανότατα χαλάω το κλίμα... εθνικής παλιγγενεσίας και εκτόξευσης, αλλά δυστυχώς ο Παναθηναϊκός έχει αποδειχθεί εξπέρ σε αυτά.

Αντί δηλαδή ένα εντυπωσιακό πραγματικά αποτέλεσμα να λειτουργήσει θετικά για την ομάδα, να κερδίσει χρόνο για ποδοσφαιρική σκέψη και δουλειά, να αξιοποιηθεί ώστε η ομάδα να αποκτήσει ξανά δυο τρία χαρακτηριστικά που έχει ξεχάσει, να συνεχίσει με χαμηλούς τόνους την προσπάθεια μπας και αξιοποιήσει το σχετικά καλό πρόγραμμα που έχει με Παναιτωλικό, Ατρόμητο κλπ ώστε να ξαναμπεί σε ένα δρόμο σχετικής λογικής και κανονικότητας, το αποτέλεσμα αυτό χρησιμοποιείται σαν... βάλσαμο των δύο ημερών και σαν εργαλείο πλήρους περιφρόνησης της πραγματικότητας ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ χρόνων σ' αυτόν σύλλογο, ώστε τελικά αντί για... ατού, να μετατραπεί σε ζημιά σε βάθος χρόνου.

Να επιχειρήσουμε να πείσουμε κάποιον γι' αυτό στον σημερινό και των τελευταίων χρόνων Παναθηναϊκό δεν έχει νόημα.

Κατάρες, μπινελίκια και ανάθεμα θα εισπράξουμε, οπότε δεν έχει και σημασία η σχετική προσπάθεια.

Οπότε ας το αφήσουμε και πάλι στην τύχη του και ας το απολαύσουμε όσο κρατάει.