Το αντί- ποδόσφαιρο του "Μαραντόνα" - "It’s going nowhere" (BINTEO)

Ήταν θέμα χρόνου. Κάποια στιγμή θα ερχόταν κι η πρώτη νίκη της Αγγλίας, σ’ επίσημο παιχνίδι, επί ιταλικού εδάφους. Ήταν ένα, 1-2 καθόλα δίκαιο για τα «λιοντάρια» που θα μπορούσε να ήταν και 0-3, μάλιστα από το πρώτο ημίχρονο εάν ο Γκρίλις δεν έχανε, σε άδειο τέρμα ό,τι θα πετύχαινε ακόμη κι ένας 4χρονος.

Το ανησυχητικό όμως ήταν το κάκιστο και σχεδόν αντί- ποδοσφαιρικό θέαμα που πρόσφεραν κι οι δύο ομάδες στη Νάπολι. Με την ομάδα του Σάουγκεϊτ να εξαφανίζει στο πρώτο ημίχρονο τους Ιταλούς από το χορτάρι του «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα». Και μετά να κλείνεται στην περιοχή της… αλά ιταλικά, χωρίς να περάσει ούτε μία φορά τη σέντρα, αντέχοντας στα απελπισμένα σφυροκοπήματα των γηπεδούχων κι υπερασπιζόμενη, με νύχια και με δόντια το πολύτιμο 3ποντο.  

Όλες κι όλες ήταν μόλις η τρίτη φορά που οι «δάσκαλοι» του football κέρδιζαν τους Ιταλούς μες στο σπίτι τους, αλλά κι η πρώτη σ’ επίσημο παιχνίδι. Και τι παιχνίδι: για την πρεμιέρα των προκριματικών του Euro 2024 όπου η Squadra Azzurra ξεκίνησε με το λάθος πόδι την υπεράσπιση του τίτλου της.

Οι προηγούμενες ήταν το μακρινό ’48 σε φιλικό στο Τορίνο (0-4) και το ’61, πάλι σε φιλικό στη Ρώμη (2-3). Αντίθετα οι Ιταλοί έχουν αλώσει την Αγγλία 0-1, το ’73 και το ’97, 1-2 το 2002, κυρίως 3-4 στα πέναλτι, πριν από μόλις είκοσι μήνες στον τελικό του Euro 2020 στο «Ουέμπλεϊ» που θα εκτόξευε την Ιταλία για 2^η φορά στην ιστορία της (μετά το ’68) στην κορυφή της Γηραιάς Ηπείρου. Αφήνοντας την Αγγλία με την πικρία και τη μακρινή ανάμνηση του Μουντιάλ ’66, του μοναδικού τίτλου που κατέκτησε ποτέ σε εθνικό επίπεδο.

Συνολικά, οι δύο μεγάλες δυνάμεις της ευρωπαϊκής μπάλας συναντήθηκαν 31 φορές, με 11 νίκες των Ιταλών, 9 ήττες (οι 7 σε φιλικά) και 11 ισοπαλίες. Για τα λιοντάρια όμως, το 1-2 της Νάπολι θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την έναρξη ενός νικηφόρου κύκλου γιατί στο ήδη ταλαντούχο, υπάρχον υλικό προστέθηκε πλέον και το μαγικό συστατικό της αυτοπεποίθησης. Εκείνη η αόρατη, δύναμη που σου δίνει την αίσθηση ότι, μετά απ’ αυτό τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει.

Διαφορετική είναι η αίσθηση για το μέλλον της Squadra Azzurra, ικανής τόσο για τα καλύτερα, όσο όμως και για τα χειρότερα. Τη μία θα κατακτήσει Μουντιάλ (’82) από το πουθενά, έχοντας ξεκινήσει με τρεις ισοπαλίες κι έχοντας, μετά αποκλείσει την καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών. Και την άλλη (2006) θα κινδυνέψει να μείνει εκτός διοργάνωσης από την Αυστραλία πριν σωπάσει, στα ημιτελικά τη διοργανώτρια Γερμανία μες στο ίδιο της το σπίτι.

Φαντάζουν έτη φωτός μακριά, κι ας έχουν περάσει μόλις είκοσι μήνες, εκείνα τα πανό, στο «Ουέμπλεϊ» με τα οποία οι Άγγλοι διαλαλούσαν με βεβαιότητα το σλόγκαν «It’s coming home» κι οι Ιταλοί ανταπαντούσαν, “No. It’s coming to Rome». Τελικά, εκείνο το τρόπαιο πήγε στη Ρώμη, αλλά στο μεταξύ είχαν μεσολαβήσει η μη πρόκριση της Ιταλίας στο Μουντιάλ της Ρωσίας κι η ακόμη χειρότερη αποτυχία της να προκριθεί στο τελευταίο, του Κατάρ. Πάλι καλά που, για το Μουντιάλ 2026, σε Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά και Μεξικό, η Fifa αύξησε τις ομάδες από 24 σε 48. Γιατί μ’ ένα τόσο αργό κι απηρχαιωμένο ποδόσφαιρο, όπως αυτό που μας έδειξε ο Μαντσίνι στη Νάπολι… «It’s going nowhere». Δεν πάει ούτε μακριά, ούτε πουθενά…        

          

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις