Όταν πεθαίνει ένας μεγάλος, τότε όλοι ψάχνουν να βρούνε τι ήρθε, τελικά, να μας πει με το έργο του. Ποιο μήνυμα ήθελε να μας περάσει.

Αναμφισβήτητα μεγάλος ο Lemmy, άλλωστε έτσι αντιμετωπίστηκε απ' όλο τον κόσμο, απ' όλα τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ. Με σεβασμό. Κι ας μην απευθυνόταν η μουσική του στους πάντες. Διότι, κακά τα ψέματα, το κοινό των Motorhead ήταν πάντα περιορισμένο, έστω με μεγάλη δυναμική...

Τι μας είπε ο Lemmy, λοιπόν; Δεν ξέρω... Δεν νομίζω, δηλαδή, μέσα από την παρουσία του ως άτομο, αλλά κι από την μουσική του να είχε κάτι να μας περάσει σαν μήνυμα, κάτι που θα άλλαζε την ζωή μας, ένα μυστικό...

Ακούω Lemmy πάνω από 30 χρόνια. Είναι κάτι σαν "πατέρας" μου μέσα στο μυαλό μου. Δεν θα τον έλεγα, όμως, καν "πνευματικό πατέρα". Ακριβώς διότι ποτέ δεν μου άφησε έστω να εννοηθεί τι πρέπει να κάνω, τι ήθελε να κάνω...

Κατ' εμέ, το έχει χάσει το παιχνίδι όποιος ψάχνει να βρει βαθιά νοήματα, ανώτερη ηθική και υψηλή φιλοσοφία μέσα από το μεγάλο έργο των Motorhead.

Δεν κήρυξε κάτι ο Lemmy. Ούτε παρίστανε τον αλάνθαστο, τον αρχηγό σε κάτι, τον εκφραστή κάποιας κουλτούρας.

Και γι' αυτό είχε τέτοια διαχρονική αποδοχή από το κοινό του ή από τους συναδέλφους του, κάποιοι εκ των οποίων πολύ δημοφιλέστεροι και πετυχημένοι.

Διάβασα μια κριτική εφημερίδας πολιτικής, ελληνικής. Από κάποιον που όπως έγραφε δεν είχε ακούσει ποτέ Lemmy, αλλά διάβασε την ιστορία του, τα βιογραφικά του, τις περιπέτειές του. Και σου λέει "τι είναι αυτό το ρεμάλι;". Με την λογική ότι έκανε δυο παιδιά και το ένα το παράτησε... Αυτό έγραφε ο τύπος στον Τύπο. Ότι δεν έκανε για πατέρας, για οικογενειάρχης, για σοβαρός άνθρωπος της καλής κοινωνίας, άρα γιατί γίνεται τόσος ντόρος που πέθανε; Αναρωτιόταν ο αρθρογράφος... Έσπαγε το κεφάλι του ο φουκαράς και απαντήσεις δεν έβρισκε...

Με την μικροαστική λογική, λοιπόν, ο Lemmy κάπως έτσι περνιότανε. Ο Lemmy, όμως, δεν πορεύτηκε με αυτή τη λογική. Του καλού μπαμπά, του νοικοκυραίου. Δεν ήταν πάτερ φαμίλιας το παλικάρι. Τι να κάνουμε τώρα; Και πολλά άλλα δεν ήταν. Πάρα πολλά.

Τι ήταν; Ο εαυτός του ήταν. Και στα σπασουάρ του όλα. Έτσι απλά, όπως απλός ήταν και ο Lemmy.

Τον ρωτήσανε κάποια φορά αν μετανιώνει για όλες τις μαλακίες που έχει κάνει στη ζωή του. Και τι απάντησε; "Η μετάνοια είναι άχρηστη. Είναι αργά για μετάνοια. Το έχεις κάνει ήδη. Έζησες. Δεν έχει κανένα νόημα να εύχεσαι να μπορούσες να το αλλάξεις".

Ούτε καν για διασκέδαση, με την κλασική έννοια, δεν έκανε η μουσική των Motorhead. Δεν άκουγες με την γκόμενα να περνάς καλά. Άρα; Για μισό λεπτό. Πολλούς δίσκους σαν τους U2 δεν πούλαγαν, για διασκέδαση δεν ήταν, μηνύματα δεν περνούσαν, για μπαμπάδες δεν κάνανε, άμεμπτοι και για τα δεδομένα της καθωσπρέπει κοινωνίας δεν ήταν. Άρα, γιατί τον κλαίμε, σου λένε;

Ακριβώς γι' αυτό τον κλαίμε. Γιατί δεν μας διασκέδαζε, αλλά μας πώρωνε. Γιατί δεν ήρθε να μας πει τι να κάνουμε σαν ταγός, αλλά να γράφουμε όσα περισσότερα μπορούμε εκεί που πρέπει. Γιατί έκανε λάθη, αλλά δεν ήταν ανήθικος. Γιατί μπορεί να ήπιε τις μισές ντρόγκες του πλανήτη και δέκα κοντέινερ ουϊσκι βλάπτοντας τον εαυτό του και μόνο, αλλά ήταν "καθαρός", πεντακάθαρος. Γιατί μπορεί να μην έκανε για μπαμπάς σε ένα - δυο πιτσιρίκια, αλλά έγινε διαχρονικός πατέρας, και φίλος μαζί, για πολλούς απ' όλους εμάς που τον ακούγαμε.

Και γιατί το να ακούς Motorhead, δεν ήταν ούτε μουσική, ούτε ροκ, ούτε μέταλ, ούτε χαρντ ροκ, ούτε πανκ, ούτε ροκαμπίλια, ούτε ροκ εν ρολ, ούτε κρυμμένες φιλοσοφίες παίζοντας ίσια ή ανάποδα τους δίσκους, ούτε στίχοι, ούτε τίποτα. Ήταν Motorhead!

Ένα πράγμα μόνο ήρθε να μας πει ο μακαρίτης: Ζήσε, ρε... Ζήσε και νιώσε πριν πεθάνεις.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Humba.

Motorhead Lemmy Kilmister Lifestyle