Αλέξη, δώστα όλα

Για γέλια απερίγραπτα ήταν οι πιο πολλές από τις προεκλογικές εκστρατείες: όχι τυχαία ο Καμμένος που έκανε την πιο αστεία, με τρενάκια, παιδάκια και μαντινάδες, θα μπει, λένε, στη Βουλή. Η Ν.Δ. έδωσε τον τόνο νωρίς: η κατηφόρα της παρέσυρε τους υπόλοιπους. Η συντηρητική παράταξη ήταν ανέκαθεν το μέτρο της σοβαρότητας της χώρας: όταν οι ηγέτες της αποφασίζουν ότι η σοβαρότητα θα πρέπει να γίνει θυσία, ό,τι ακολουθεί θυμίζει κακής ποιότητας επιθεώρηση. Ο Σαμαράς αποφάσισε, αντί να βάλει (με όποιο κόστος...) στην αντζέντα της προεκλογικής συζήτησης τη διακυβέρνηση της χώρας, μιλώντας για την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων σε τομείς όπως η εργασία, η παιδεία, η υγεία, η δικαιοσύνη κ.λπ., να μεταμορφωθεί σε Κασσάνδρα ώστε να τρομοκρατήσει τους ηλικιωμένους. Το είχε κάνει και το 2012, βοηθούμενος τότε από τις ασυναρτησίες των ημιμαθών του ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησαν λέγοντας πως δεν υπάρχει κρίση και κατέληξαν με τη μεγάλη διαπίστωση ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ. Η καταστροφολογία συχνά είναι συστατικό γελοιότητας: για να τη νικήσει ο Τσίπρας έγινε μια καρικατούρα του Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο μιμείται τόσο πολύ, ώστε είμαι βέβαιος πως όταν γυρνάει σπίτι φωνάζει την Περιστέρα, Μαργαρίτα.

Λόγος
Αν η Δεξιά με τη βλακώδη κινδυνολογία κατέληξε γραφική, ο ΣΥΡΙΖΑ με την εξουσιολαγνεία του κονιορτοποίησε ό,τι είχε απομείνει από την εγκυρότητα ενός κάποιου αριστερού λόγου. Το να βλέπεις τον Τσίπρα να τρέχει στους αγιασμούς και να παριστάνει τον Κέινς αρθρογραφώντας στους «Financial Times», είχε τεράστια πλάκα. Ο πασοκικός λαϊκισμός είναι η μόνη πολιτική γλώσσα που η χώρα καταλαβαίνει, αλλά ο Τσίπρας δεν καταλαβαίνει πως η εκλογή του με συνθηματολογία του τύπου «Αλέξη, δώστα όλα» είναι την ίδια στιγμή η αναίρεση της όποιας πιθανότητας να κάνει κάτι ουσιαστικό. Εφτασε να μιλάει σαν τον Γιώργο Παπανδρέου, να περιστοιχίζεται από τους ανθρώπους του (Κατσέλη, Βαρουφάκης ήταν οι σύμβουλοι του ΓΑΠ στον δρόμο προς τη χρεοκοπία) κι αύριο το πιθανότερο είναι ότι θα κάνει τα ίδια λάθη, γιατί η αφετηρία του είναι λάθος. Τι του δίνει τη νίκη και ελπίζω την αυτοδυναμία; Οτι οι προηγούμενοι εξευτέλισαν κάθε έννοια διακυβέρνησης: υπήρξαν η πρώτη δεξιά κυβέρνηση στην ιστορία, που τάραξε τον κόσμο στους φόρους κι αυτό τα λέει όλα.

Γλώσσα
Η απόλυτη πασοκοποίηση της γλώσσας του ΣΥΡΙΖΑ έκανε να φαίνονται γραφικοί όσοι κάτι αριστερό επιχείρησαν να πουν. Η κινδυνολογία της Ν.Δ. θα κρατήσει ζωντανή τη Χρυσή Αυγή: το ανώριμο πολιτικό μας σύστημα βγάζει τα μάτια του, προσπαθώντας να συντηρηθεί στηριγμένο στους γνωστούς συναισθηματικούς κώδικες της μεταπολίτευσης. Ολοι αναφέρονταν, όχι στη λογική των ανθρώπων, αλλά πάλι στο θυμικό τους από το 1974 συμβαίνει πάντα. Υπήρχαν και σε αυτή την προεκλογική περίοδο οι εξ ορισμού «καλοί» (που έσωσαν τη χώρα, θα κάνουν διαπραγμάτευση, θα σκίσουν μνημόνια, θα φέρουν λεφτά, θα κατεβάσουν τους φορολογικούς δείκτες που οι ίδιοι ανέβασαν) και οι εξ ορισμού «κακοί» (που θα μας βγάλουν από το ευρώ, που πρόδωσαν τη χώρα, που θα μας γεμίσουν μετανάστες, που έφεραν την ανθρωπιστική κρίση που αύριο τελειώνει κ.λπ.). Δεν είναι παράξενο που ανάμεσα σε όσους σπέρνουν τον φόβο και σε όσους σπέρνουν ελπίδες, η χώρα θα διαλέξει τους δεύτερους: είναι κατανοητό. Ομως και οι μεν και οι δε είναι εχθροί της λογικής κι όταν τη λογική σκοτώνουν οι υπερβολές δύσκολα μπορεί κάτι καλό να συμβεί. Η ανώριμη Ελλάδα ελπίζει γιατί αυτή τη φορά δεν τρόμαξε, αλλά αυτό δεν είναι πολιτική, είναι ψυχαναλυτικό πόρισμα. Πολιτική είναι οι προτάσεις, οι ιδέες, τα συγκεκριμένα και πλήρη σχέδια, οι συναινέσεις, οι τομές: τίποτα από αυτά δεν υπήρξε.

Περάστε
Η χώρα παίζει ξανά το χαρτί της ελπίδας δίνοντας την εξουσία στην Αριστερά του Τσίπρα, αφού πρώτα τον είδε να μεταβάλλεται σε ένα συνηθισμένο και μάλιστα μη εκσυγχρονισμένο ΠΑΣΟΚ: στην αγκαλιά του Αλέξη χωράνε κυνηγοί, φιλάνθρωποι παπάδες, αγρότες, εργάτες, φοιτητές, καραμανλικοί πληγωμένοι, τα Β.Π. της Αθήνας με μπροστάρισα τη συντρόφισσα Γιάννα Αγγελοπούλου που δεν θέλουν τον ΕΝΦΙΑ, ο Λαζόπουλος με τα κότερα, η Ραχήλ Μακρή, κάπου θα υπάρχει και η μικρή Αννούλα του ΠΑΣΟΚ κι ένας Θεός ξέρει ποιος άλλος. Παραμονή της νίκης χάθηκε ο λόγος ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ: καλύπτοντας το κενό του ΠΑΣΟΚ έγινε ΠΑΣΟΚ. Με τη νίκη θα δούμε πόσο καιρό θα του πάρει να χάσει και την ψυχή του.

Γλέντι
Το 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ έκανε την Αλλαγή, ο προεκλογικός χαιρετισμός των ψηφοφόρων ήταν «από Δευτέρα σοσιαλισμός». Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα: «από Δευτέρα σοσιαλισμός, μέρος δεύτερον -περάστε κόσμε». Γλέντι εξασφαλισμένο...

Μέτωπο
Είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς τι αλλάζει και τι δεν αλλάζει στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια πράγματα μοιάζουν απλά, αλλά όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές το πράγμα δεν είναι όπως φαίνεται.

Ο Μαρινάκης έχει μια καλή σχέση με κάποιους από τους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η εντύπωση που έχω είναι ότι τον απασχολεί περισσότερο το αύριο στη Ν.Δ., παρά το πώς θα βρει περισσότερα σημεία επαφής με τη νέα κυβέρνηση. Οπως φάνηκε και στην περίπτωση της εκλογής της Ρένας Δούρου περισσότερα έχει να κερδίσει κάποιος που τα έχει καλά μαζί του (και κατ' επέκταση και με τον Ολυμπιακό...) παρά ο ίδιος από την όποια σχέση του με πολιτευτές κ.λπ. Ο Μαρινάκης πιστεύει πως οι πολιτικοί δύσκολα γίνονται φίλοι με τους επιχειρηματίες: ισχύει στην περίπτωση το μακριά κι αγαπημένοι.

Δυσκολότερες είναι οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και φυσικά με τον Μελισσανίδη. Με τον Αλαφούζο οι σχέσεις είναι τυπικές, παρ' όλο που η παρουσία στον ΣΚΑΪ ανθρώπων όπως ο Παύλος Τσίμας σίγουρα βοήθησε στο να βελτιωθούν. Αν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αρχίσει πραγματικά να σκαλίζει το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, θα γίνει σίγουρα καυγάς. Τυπικές είναι και οι σχέσεις με τον Σαββίδη.

Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούν ότι είναι δημιούργημα της κυβέρνησης Σαμαρά και ότι του χαρίστηκαν πολλά και διάφορα (Μακεδονία Palace, ΣΕΚΑΠ, ξενοδοχεία στη Χαλκιδική κ.λπ.), ώστε να φανεί ότι τάχα μου υπάρχει ενδιαφέρον για την Ελλάδα από Ρώσους επενδυτές: το καλό για τον Σαββίδη είναι ότι θα βρει κατανόηση στο θέμα των χρεών του ΠΑΟΚ, αρκεί να θέλει να πληρώσει. Με τον Μελισσανίδη, τέλος, υπάρχει κανονικό μέτωπο: η αντιπάθεια είναι αμοιβαία και να δούμε ποιος θα τραβήξει το σχοινί πρώτος.

Μόνο Κωνσταντινέας
Ποιος πάει για υφυπουργός Αθλητισμού με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Ουδείς το γνωρίζει. Η Ελένη Αυλωνίτου που ακουγόταν, δύσκολα θα πάρει τη θέση: υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να μην υπάρξει υφυπουργός αρμόδιος και να ασχοληθούν με τα του επαγγελματικού Αθλητισμού οι υφυπουργοί του υπουργείου Οικονομικών, αφού στο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούν ότι ο χώρος χρειάζεται κυρίως οικονομικό συμμάζεμα. Σε αυτή την περίπτωση θα έχουμε έναν εξωκοινοβουλευτικό ΓΓΑ με αυξημένες αρμοδιότητες. Είμαι βέβαιος ότι ο ιστορικός πυρήνας θα ήθελε στη θέση κάποιον σαν τον Ιούλιο Συναδινό π.χ. Η δική μου πρόταση παραμένει ο Κωνσταντινέας. Υπουργός Αθλητισμού, Πολιτισμού, Δικαιοσύνης, Αρτοποιών, τα πάντα...