«Είχαμε στα χέρια μας μια συμφωνία, η οποία δεν θα ψηφιζόταν από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ» είπε «έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε το δημοψήφισμα, ώστε να μείνουμε ενωμένοι». Παραδέχτηκε το ότι κατά τη γνώμη του «η διαπραγματευτική πολιτική της κυβέρνησης απέτυχε και αυτή θα πήγαινε σε εκλογές με τράπεζες κλειστές κι αναστάτωση μεγαλύτερη. Αυτή είναι η ιστορία των ημερών.

 

 

 

Tο αυριανό δημοψήφισμα είναι εντελώς χωρίς περιεχόμενο και αυτό είναι ένα από τα λίγα πράγματα, στα οποία οι περισσότεροι συμφωνούν. Αυτό που είναι γραμμένο στο ψηφοδέλτιο αφορά μία σύμβαση που δεν βρίσκεται πια στο τραπέζι.

Ακόμη και αν ψηφίσουμε όλοι όχι ή όλοι ναι, αυτός που θα πάει να διαπραγματευτεί για την επομένη συμφωνία θα βρει απέναντί του δανειστές, οι οποίοι θα ζητήσουν καινούργια πράγματα. Επομένως η έγκριση ή μη του συγκεκριμένου κειμένου δεν σημαίνει τίποτα.

 

Δευτέρα

Παρ' ότι οι διάφοροι λαϊκιστές (κυρίως από την πλευρά της κυβέρνησης) προσπαθούν να διαβεβαιώσουν τον κόσμο ότι αν ψηφίσει «όχι», τη Δευτέρα θα ανοίξουν οι τράπεζες και την Τρίτη θα έχει υπογραφεί συμφωνία, εν τούτοις όλοι καταλαβαίνουμε ότι μόνο έτσι δεν έχει το πράγμα. Αυτά που έχουμε μπροστά μας, όποιος και να κερδίσει, είναι όλα εξαιρετικά δυσάρεστα.

Ενα κούρεμα καταθέσεων θα φέρει χιλιάδες λουκέτα, ακόμα περισσότερους ανέργους, ακόμα περισσότερο κόσμο σε απόγνωση. Επίσης κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και μετά από ένα καινούργιο μνημόνιο: οι όροι του θα είναι σκληροί, γιατί δεν έχουμε καμία διαπραγματευτική δυνατότητα πλέον.

 

Κυνικά

Αυτό για το οποίο ψηφίζουμε, κυνικά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι το εξής: Το «ναι» σημαίνει ότι υπάρχει ελπίδα για μια ομαλοποίηση της κατάστασης μετά από περίπου σαράντα μέρες, και αφού στο μεταξύ γίνουν εκλογές, διότι είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση θα παραιτηθεί. Το όχι σημαίνει ότι δίνουμε «λευκή» εντολή για να πάνε να συνεχίσουν το σόου ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης, για να γυρίσουν κάποια στιγμή να μας πουν ότι επειδή δεν δέχονται τα όσα ζητεί η Κομισιόν, θα γίνει και άλλο δημοψήφισμα ή εκλογές: τρέχα γύρευε δηλαδή, αφού με κλειστές τράπεζες θα 'χει διαλυθεί το σύμπαν.

 

Παραίτηση

Για την κυβέρνηση το να κερδίσει το όχι, είναι πολύ χειρότερο από το να κερδίσει το ναι.

Αν κερδίσει το ναι, τότε θα παραιτηθεί και θα γλιτώσει κάτι από την οργή που θεριεύει. Αν κερδίσει το όχι, ο Τσίπρας θα πάει να διαπραγματευτεί και ή δεν θα πάρει καμία συμφωνία ή θα φέρει ένα μνημόνιο τόσο σκληρό, που πάλι θα διασπάσει την κοινοβουλευτική του ομάδα!

 

Τσίπρας

Αν κάποιος θέλει να δει τον Τσίπρα να εξευτελίζεται και να ενταφιάζει την ιδέα της Αριστεράς στην Ελλάδα για τα επόμενα τριάντα χρόνια πρέπει να πάει να ψηφίσει όχι. Σε αυτή την περίπτωση το πολιτικό μέλλον του πρωθυπουργού είναι προδιαγεγραμμένο: θα τον κυνηγάνε πρώτοι από όλους, οι ίδιοι που θα τον ψηφίσουν αύριο! Καταλαβαίνω ότι για κάποιον, ο οποίος χρεώνει στην κυβέρνηση το σημερινό χάλι, ο πειρασμός να ψηφίσει όχι είναι τεράστιος.

 

Πόλος

Προσοχή όμως: δεν είναι στον πόλο του «όχι» μόνο ο Τσίπρας. Υπάρχουν σε αυτή και ένα σωρό άλλοι περίεργοι: υπάρχει ο Καμμένος, που θέλει να κατεβάσει τον στρατό για να επιβάλει τη δημόσια τάξη, υπάρχουν οι εραστές της δραχμής (άνθρωποι όπως ο Στρατούλης, που λένε τι σε νοιάζει τι έχεις στην τσέπη δραχμή ή ευρώ) υπάρχουν διάφοροι νεοκομμουνιστές ιδεοληπτικοί και φυσικά στη γεωγραφία του όχι υπάρχουν και οι φασίστες, οι οποίοι σίγουρα δεν ονειρεύονται δημοκρατία και κοινωνική πρόοδο, εκτός αν η κολεγιά με τον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ότι και αυτοί μπήκαν στο πλυντήριο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και βγήκαν πεντακάθαροι πλέον.

 

Πρώτη φορά

Αν κερδίσει το ναι, έρχεται με γοργό βήμα το τέλος της Αριστεράς για τρεις δεκαετίες τουλάχιστον: ο κόσμος θα την ταυτίσει με το ψέμα και τη δυστυχία. Αν κερδίσει το ναι, τίποτα σχεδόν δεν θα λυθεί εύκολα. Ομως θα έχει συμβεί κάτι ιστορικό: για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα έχουμε ψηφίσει «ναι στην Ευρώπη». Δεν το κάναμε ούτε μετά την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση με υπογραφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή: στις εκλογές που ακολούθησαν, «όχι στην ΕΟΚ» ψήφισε το 70%! Δεν το κάναμε ούτε το 1922, όταν οι ευρωπαϊστές βενιζελικοί έλεγαν ότι πρέπει να μένουμε προσκολλημένοι στους δυτικοευρωπαίους συμμάχους κι έχασαν εκλογές με χαρακτήρα δημοψηφίσματος από λαϊκιστές Ελληναράδες που προκάλεσαν τη Μικρασιατική καταστροφή…

 

 

Τουμπεκί

 

Επειδή και στη «SportDay» διακινείται μια ωραία άποψη ότι το ΟΧΙ είναι τάχα μου η έκφραση των πονεμένων και των κατατρεγμένων και το ΝΑΙ η θέση των βολεμένων κ.λπ., ας ξεκαθαρίσουμε κάτι.

 

Α) Ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ δηλωμένη, είναι η Γιάννα Αγγελοπούλου, που δεν την κόβω για άστεγη. Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε στις τελευταίες εκλογές γύρω στο 35% στα Βόρεια και στα Νότια Προάστια της Αθήνας όπου προφανώς πεινάει ο κόσμος.

 

Β) Βολεμένοι, πρώτα από όλα ιδεολογικά, είναι όσοι ονειρεύονται μία θέση στο Δημόσιο. Είναι αυτή τη στιγμή πάνω από 500 χιλιάδες και είναι η ραχοκοκαλιά του ΟΧΙ.

 

Γ) Μιλώντας για δημοκρατία, όποιος ψηφίζει μαζί με τον Κασιδιάρη και τον Μιχαλολιάκο, δεν μπορεί να κάνει μαθήματα σε κανέναν.

 

Δ) Οποιος θυμώνει γιατί δεν δείχνουν τα κανάλια ουρές από συσσίτια της Αρχιεπισκοπής πρέπει να ξέρει ότι δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του πλανήτη χώρα χωρίς συσσίτια. Στις χώρες του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ, όχι απλά υπήρχαν συσσίτια, αλλά και ουρές γιατί μοιράζανε κουπόνια για τα κομματικά μπακάλικα. Δυστυχώς συμβαίνει συχνά όπου υπάρχουν αναταραχές, καταστροφές και θεομηνίες να υπάρχουν και άστεγοι και άνθρωποι για τους οποίους πρέπει να υπάρξει κοινωνική πρόνοια. Αλλά αυτό με ότι ζούμε τώρα είναι παντού και πάντα στον δυτικό κόσμο η εξαίρεση. Εδώ πάει να γίνει κανόνας.

 

Ε) Ο καθένας έχει σε αυτή τη χώρα το δικαίωμα να πρεσβεύει όποια άποψη θέλει. Αλλά αναρωτιέμαι: οι οπαδοί της Αριστεράς, οι άνθρωποι με τις κοινωνικές ευαισθησίες και οι εθνικά υπερήφανοι (από κούνια…) τι θα έκαναν αν αυτά συνέβαιναν στις μέρες του Γιώργου Παπανδρέου ή του Σαμαρά; Πιο θλιβερό κι από τη χρεοκοπία είναι το αριστερό τουμπεκί ψιλοκομμένο μπροστά στις γιαγιάδες…

 

 

Δεν ήταν εύκολο

Είχα ανησυχήσει γιατί δεν είδα πουθενά μία δήλωση υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρώπη από τον σημερινό ευρωβουλευτή και αρχηγό της Εθνικής ομάδας που κατέκτησε το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, Θοδωρή Ζαγοράκη. Μου λέγανε ότι ο Θοδωρής Ζαγοράκης μάλλον αγαπάει τον Ιβάν Σαββίδη πολύ περισσότερο από την Ευρώπη, στην οποία κάποτε δοξάστηκε.

Τελικά ο μεγάλος «Ζάγορ» έκανε δήλωση υπέρ του ΝΑΙ, υπέρ της Ευρώπης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας όπως αρμόζει σ' έναν αρχηγό της Εθνικής. Μπράβο Θοδωρή, γιατί το ξέρω ότι δεν ήταν εύκολο.

Πηγή: SportDay
 

Πολιτική LIFE