Στα 34 του, το 2008, έγινε πρόεδρος ενός κόμματος που συνήθως «χαροπάλευε» να πιάσει το ποσοστό που θα του εξασφάλιζε κοινοβουλευτική παρουσία. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το κόμμα του 3-4% είχε γίνει Αξιωματική Αντιπολίτευση με ποσοστό που άγγιζε το 27%, απορροφώντας το μεγαλύτερο μέρος της «αντίδρασης» του ελληνικού λαού απέναντι στα κόμματα των Μνημονίων. Και πριν λίγους μήνες, ο Αλέξης Τσίπρας έγινε ο πρωθυπουργός! Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά για το «πρώτη φορά αριστερά», που έλεγε τότε το σύνθημά του, αλλά ασφαλώς ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός που δεν προερχόταν από τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ήταν (και είναι) ο πρώτος ...διαφορετικός!

Ως εκεί ίσως όλα να είχαν μια εξήγηση. Η απογοήτευση του λαού στην Ελλάδα των Μνημονίων, το «νέο» που πρέσβευε, οι (ψεύτικες, σαν των προηγούμενων;) υποσχέσεις, η ελπίδα που -ακόμα- έρχεται και μακάρι κάποια στιγμή να ξεμπλοκάρει από την κίνηση και να έρθει...

Τώρα, όμως, τι έγινε; Ο Τσίπρας, με ένα επικοινωνιακό τέχνασμα, με μια ντρίμπλα μέσα στην περιοχή και με μεγάλο ρίσκο, μετέτρεψε το 36% των εκλογών του Ιανουαρίου σε ένα «μπλοκ» Ελλήνων που ξεπερνά το 61%. Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Φυσικά και δεν εννοώ πως το 61% είναι όλοι τους «οπαδοί» του Τσίπρα. Ούτε και το 36% ήταν Συριζαίοι από κούνια. Όλοι τους, ωστόσο, είναι Έλληνες που έφτασαν στο μη παρέκει, στο «δεν έχω πού να πάω». Και η απόγνωση είναι από τα ισχυρότερα συναισθήματα. Όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, σίγουρα ισχυρότερο από το φόβο.

Όλο αυτό ο Τσίπρας το πέτυχε υπό αντίξοες συνθήκες, κόντρα σε θεούς (που δεν πιστεύει) και δαίμονες (που τον κυνήγησαν). Κόντρα...
α) Σε κλειστές τράπεζες.
β) Στο φόβο της χρεοκοπίας.
γ) Στην εμετική προπαγάνδα των ιδιωτικών καναλιών.
δ) Στην έλλειψη στελεχών επιπέδου στο ίδιο του το κόμμα.
ε) Στην περιορισμένη προβολή των θέσεών του από τα μίντια.
στ) Στην -άνευ προηγουμένου και λογικής- υποστήριξη του ΝΑΙ από «επωνύμους» όλων των χώρων.
ζ) Στις πιέσεις των εργοδοτών προς τους υπαλλήλους.
η) Στη «γραμμή» που έδιναν επικεφαλής μεγάλων κοινωνικών ομάδων (όπως π.χ. κορυφαίων αθλητικών συλλόγων).
θ) Στις απειλές και τις «συμβουλές» των δανειστών
ι) Προσθέστε ό,τι θέλετε και όσα θέλετε - είναι πολλά ακόμα.

Κόντρα σε όλα αυτά και κόντρα σε κάθε πρόβλεψη (μεταξύ μας, πόσοι πιστεύατε στο +23% του ΟΧΙ;), ο Τσίπρας βγήκε κερδισμένος. Ενισχυμένος. Δυνατός. Με εντολή να προχωρήσει. Με εντολή να μην υποχωρήσει.

Και κέρδισε ...μόνος. Χωρίς να βγάλει από τις σαρκοφάγους τους Καραμανλήδες, Σουφλιάδες και άλλους ξεχασμένους πολιτικούς τυλιγμένους από τις αράχνες της ιστορίας, χωρίς τα κροκοδείλια δάκρυα ξεπουλημένων αθλητών, καλλιτεχνών και δημοσιογράφων, χωρίς κατάρες και αναθέματα. Μόνος! Βγήκε μετρημένες φορές στην τηλεόραση, συνήθως κατάκοπος, άυπνος, με μαύρες σακούλες κάτω από τα μάτια, κοίταξε την κάμερα, ζήτησε από «Ελληνίδες, Έλληνες» αυτό που ήθελε και ...το πήρε! Χωρίς την αλαζονεία ή την άγνοια (για τον πόνο του άλλου) των προκατόχων του. Με καθαρό βλέμμα! Πόσο απλό, πόσο δύσκολο.

Για τον λαό που κλήθηκε να ψηφίσει στο δημοψήφισμα, το ΟΧΙ είχε ένα βλέμμα, είχε πρόσωπο. Το ΝΑΙ είχε ...της Παναγιάς τα μάτια. Βγαλμένα!

Όχι, δεν είναι άγιος ο Τσίπρας. Πολιτικός και άγιος δεν γίνεται. Αλλά έχει ακόμα αυτό που δεν έχουν πια τα μεγαλοστελέχη των κομμάτων που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια. Καθαρό «πολιτικό» μητρώο. Καθαρό βλέμμα, εν τέλει. Ένα «φωτοστέφανο» μέσα σε ένα σκηνικό ερεβώδες, σκοτεινό.

Κι αυτό, για την ώρα, φαίνεται πως μετράει περισσότερο από την τρομοκρατία, τα ψέματα και τα όποια ζόρια της καθημερινότητας. Το ζήτημα είναι ...ως πότε;

Πηγή: sdna.gr

Πολιτική LIFE