Οπως όλοι έχουμε καταλάβει, την Κυριακή ήταν η γιορτή της Δημοκρατίας κ.λπ., αλλά αν σήμερα δεν μας ακούσουν στο Eurogroup και δεν υπάρξει λίγη από την καλοσύνη των ξένων στην έκτακτη σύσκεψη κορυφής της Ε.Ε., πάμε φουλ από τη γιορτή στην κηδεία.

Επειδή η σημερινή μέρα είναι κρισιμότερη από το δημοψήφισμα, ένα ακόμα σχόλιο για όσα ζήσαμε την περασμένη εβδομάδα.

 

 

 

Σε μια κανονική χώρα δημοψήφισμα θα μπορούσε να γίνει για μία δανειακή σύμβαση μόνο σε μία περίπτωση: αν η κυβέρνηση ήθελε να την υπογράψει και ζητούσε για να το κάνει, τη λαϊκή νομιμοποίηση. Στη δική μας δημοκρατία του υπαρκτού σουρεαλισμού, η κυβέρνηση πριν το δημοψήφισμα τοποθετήθηκε η ίδια λέγοντας «όχι, δεν υπογράφω» και είναι ν' απορείς γιατί δεν έλεγε όχι, χωρίς το δημοψήφισμα. Αν κρίνω από τη φασαρία που έγινε (το κλείσιμο των Τραπεζών, τον στραγγαλισμό των επιχειρήσεων, τα capital control, το χτύπημα του τουρισμού, τη διχαστική και επικίνδυνη ρητορική), όλο αυτό ήταν κομμάτι άχρηστο και υπερφίαλο, αλλά εν πάση περιπτώσει το ζήσαμε.

 

Κόσμος

Ο κόσμος την Κυριακή είπε κατά 38% «ναι, η κυβέρνηση πρέπει να κάνει μια συμφωνία γιατί θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη» και κατά 62% όχι. Η αλήθεια είναι ότι το όχι αυτό, αντίθετα από το ναι, δεν είναι ομοιογενές. Υπάρχει το «όχι στη συμφωνία που η κυβέρνηση παρουσίασε» αλλά υπάρχει και το «όχι στην οποιαδήποτε συμφωνία». Υπάρχει το «όχι στην Ευρώπη», υπάρχει το «όχι και πάμε στη δραχμή», υπάρχει το «όχι στη συμφωνία, αλλά ναι στο ευρώ», υπάρχει το «όχι και να γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη», υπάρχει το όχι των αγροτών που δεν θέλουν να πληρώσουν φόρους και το όχι των νησιωτών που δεν θέλουν τον νέο ΦΠΑ. Υπάρχει το όχι όπως το διαβάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, το όχι όπως το διαβάζει η αριστερή πλατφόρμα του, το όχι όπως το διαβάζουν οι φασίστες του Μιχαλολιάκου, το όχι όπως το διάβαζε ο Καμμένος.

 

Κέρδισε

Το λογικό θα ήταν, αφού το όχι κερδίσει, η κυβέρνηση να ψάξει να βρει ποιο ακριβώς όχι κέρδισε, διότι μπορεί να βάζεις ένα ασαφές ερώτημα, αλλά θα πρέπει τουλάχιστον να σε προβληματίσει ποια είναι η αληθινή απάντησή του. Για να μιλήσουμε πρακτικά νομίζω ότι οι πιο πολλοί από αυτούς που ψήφισαν όχι, θα ήθελαν να συνεχίσει το σόου του ο Γιάνης Βαρουφάκης: ενέκριναν τις πρακτικές του. Αν ο Βαρουφάκης έπρεπε να φύγει, το όχι, έτσι όπως παρουσιάστηκε, δηλαδή ως μία σχεδόν επαναστατική πράξη αντίστασης απέναντι στον Σόιμπλε και την Ευρωπαϊκή Ενωση, ο Λαπαβίτσας είναι πολύ πιο ικανός να το εκφράσει από ό,τι ο Τσακαλώτος και ο Σταθάκης! Ομως ούτε ο Λαπαβίτσας ανέλαβε, ούτε ο Βαρουφάκης υπάρχει πια.

 

Ρεκόρ

Χθες έγινε αυτό που σας έγραφα προχθές Κυριακή, πριν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος. Το όχι έγινε σε χρόνο ρεκόρ ναι. Χθες ο Τσίπρας δεν συγκάλεσε την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για να δώσει στο όχι αυτό την ερμηνεία του ο καθένας, ούτε φώναξε για να συζητήσουν για το όχι τον Καμμένο, τον Μιχαλολιάκο, τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όποιον άλλο επαναστατικό φορέα συντάχθηκε υπέρ του. Φώναξε τους πολιτικούς αρχηγούς που υποστήριξαν το ναι κι ουσιαστικά αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να πάρει αυτό το ναι μαζί του και να πάει να συζητήσει με τη Μέρκελ. Γιατί το έκανε; Γιατί δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία και στις Τράπεζες και μετά το όχι που κέρδισε.

 

Κερδίζουν

Βέβαια το παιχνίδι δεν τέλειωσε. Αν ο Τσίπρας φέρει μια συμφωνία, ο μεγάλος νικητής του δημοψηφίσματος είναι σίγουρα το ναι: κερδίζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι του έλεγαν την Κυριακή να κάνει μια συμφωνία, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι θα χαρούν κι αυτοί του όχι. Αν δεν φέρει μία συμφωνία, τότε είναι δεδομένο οι του ναι είναι χαμένοι, κι ότι ο Τσίπρας θα πρέπει να αναμετρηθεί με το όχι, να ψάξει δηλαδή να βρει τι ακριβώς θέλουν αυτοί που την Κυριακή το υπερψήφισαν και που τη Δευτέρα πήγαν σχεδόν όλοι μαζί στην άκρη. Αυτοί που το έκαναν είναι το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού και κοιτάζει τον Τσίπρα προσεχτικά. Μόνο που αν ο Τσίπρας τους αγνοήσει, αλίμονό του. Κι αν τους πάρει στα σοβαρά, αλίμονο στη χώρα...

 

 

Μόνο εδώ

 

Ομολογώ ότι μετά την ένταση της περασμένης εβδομάδας, η βραδιά της Κυριακής ήταν αν μη τι άλλο διασκεδαστική. Κάποιοι δεν κατάφεραν να κρατήσουν τα νεύρα τους και τσακώθηκαν, αλλά αυτά συμβαίνουν μετά από μία εκλογική διαδικασία.

 

Πλάκα είχε, κατά τη γνώμη μου, η συζήτηση που βασιζόταν στην ερώτηση αν οι ξένοι (και ειδικά οι Γερμανοί) θα αλλάξουν τη στάση τους, επειδή ο ελληνικός λαός ψήφισε όχι. Πιστεύω ότι μια τέτοια συζήτηση μπορεί να υπάρξει μόνο στη Δημοκρατία του Υπαρκτού Σουρεαλισμού, στην οποία και ζούμε. Για να καταλάβετε πόσο σουρεαλιστική είναι η συζήτηση που ακολουθεί αυτή την ερώτηση σκεφτείτε κάτι. Ας πούμε ότι οι Γερμανοί έκαναν χθες ένα δημοψήφισμα για το αν η Ελλάδα πρέπει να μείνει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το 62% απαντούσε όχι.

 

Θα ήταν άραγε αυτός λόγος για να πάρουμε στα σοβαρά την απάντησή τους και να σηκωθούμε να φύγουμε από την Ενωση; Δεν θα λέγαμε -και πολύ σωστά- ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν ανήκει στη Γερμανία, αλλά στις χώρες που την αποτελούν; Θα το λέγαμε πιστεύω και μάλιστα θα ήμασταν και πάρα πολύ θυμωμένοι για το γεγονός ότι σε μια άλλη χώρα γίνεται συζήτηση για το τι πρέπει να κάνουμε εμείς. Τώρα πώς γίνεται να συζητάμε σοβαρά ότι μία δική μας ψήφος θ' αλλάξει τους άλλους, δεν ξέρω.

 

Αυτό που ξέρω είναι ότι με εντυπωσιάζει ο μεγαλοϊδεατισμός της Ψωροκώσταινας. Δεν λέω ότι πρέπει να είμαστε υποτελείς και να δεχόμαστε ό,τι μας προτείνουν χωρίς αντίρρηση, μόνο και μόνο επειδή χρωστάμε - άλλωστε όλος ο κόσμος χρωστά.

 

Ωστόσο το ότι τα τελευταία χρόνια, όσο περισσότερο φτωχαίνουμε, τόσο περισσότερο νομίζουμε ότι μας φοβούνται και μας τρέμουν και πρέπει να μας δώσουν λεφτά, είναι κάτι που θα έπρεπε να απασχολεί τους μεγάλους ψυχίατρους του πλανήτη μας...

 

 

Μια επιστροφή

Ενα από τα ευχάριστα της βραδιάς του δημοψηφίσματος είναι ότι μόλις ανέλαβε (προσωρινά αλλά ουδέν μονιμότερου του προσωρινού…) αρχηγός της Ν.Δ. ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, επανεμφανίστηκε μετά από χρόνια απουσίας ο Νίκος Καραχάλιος! Ο πρώην αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού, που έφυγε από τους «ερυθρολεύκους» με περιπετειώδη τρόπο το 2010, ήταν χαμένος από φίλους και εχθρούς μέχρι που το βράδυ της Κυριακής τον ξαναείδαμε, λίγο αξύριστο και ντυμένο με στολή εκστρατείας, αλλά εν πάση περιπτώσει ξανά κοντά μας. Ποιος είπε ότι η κρίση δεν δημιουργεί ευκαιρίες;

Πηγή: SportDay

Πολιτική LIFE