Την 5η την είχε πετύχει η Δανία στο Euro ’92 όπου κλήθηκε, άρον, άρον από τις παραλίες για ν’ αντικαταστήσει την τελευταία στιγμή την τότε Γιουγκοσλαβία. Την 4η η Βερόνα το ’85 αρπάζοντας το Campionato από τα πόδια ολόκληρων Μαραντόνα, Πλατινί, Φαλκάο. Την 3η η Λέστερ το ’16, όταν κατέκτησε την ιστορική και πρώτη της Premier League στραγγαλίζοντας τον ανταγωνισμό πολύ περισσότερο οργανωμένων και πλουσιότερων ομάδων.

 Και τη 2η, θα τη πετύχαινε η Ελλάδα στο Euro 2004. Μέχρι, όμως τα παιδιά του Ότο Ρεχάγκελ κατακτήσουν την ποδοσφαιρική Ευρώπη στα πορτογαλικά γήπεδα εκείνο το Νότιος Αφρική- All Blacks 15-12, στην παράταση είχε καταγραφεί ως τον απόλυτο θρίαμβο του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ. Και του αδύνατου, σε βάρος κάθε δυναμικής και, κυρίως λογικής.

 Ο απρόσμενος θρίαμβος των «Springboks» (όπως η σπάνια, μεσαίου μεγέθους ομώνυμη αντιλόπη της Νότιας Αφρικής), το οποίο αναλογικά και με όλο τον σεβασμό, ας πούμε γα την Καλλιθέα θ’ αντιστοιχούσε με ήττα της Μπαρτσελόνα σε τελικό Champions League στο… «Ελ Πάσο» ήταν η ατράνταχτη απόδειξη πως όχι μόνο, όλα γίνονται στον αθλητισμό, αλλά όταν έχεις τέτοια ψυχολογική δύναμη, ώθηση ή αυτοπεποίθηση, ακόμη και υποδεέστερος να είσαι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρεις.

 Η εξυπνάδα του Νέλσον Μαντέλα, του πρώτου μαύρου προέδρου στην Ιστορία της χώρας και που είχε φυλακιστεί 27 χρόνια για τις ιδεολογικές του θέσεις κατά της σκληρής πολιτικής του «Apartheid» ήταν ν’ αρπάξει από τα μαλλιά την ευκαιρία που είχε δώσει η ΔΟΕ στη χώρα του αναθέτοντάς της τη διοργάνωση ενός μεγάλου αθλητικού γεγονότος, για πρώτη φορά από το μακρινό ’60.

 Η Νότιος Αφρική, ακριβώς λόγο του αδυσώπητου νόμου, φυλετικού διαχωρισμού που είχε εφαρμοστεί το ’48, από τη λευκή μειονότητα -σε μία χώρα μαύρων- και καταργήθηκε το ’91 βρισκόταν εντελώς αποκομμένη από τον υπόλοιπο, αθλητικό Κόσμο και όταν της ανατέθηκε το παγκόσμιο πρωτάθλημα ράγκμπι το αποδέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη.

 Υπήρχε όμως ένα σημαντικό, τεχνικό πρόβλημα: γιατί το άθλημα με την οβάλ μπάλα ήταν το 3ο λαοφιλέστερο στη χώρα, μετά το ποδόσφαιρο και το κρίκετ και αντικειμενικά, οι πιθανότητες να συγκροτηθεί μία αξιοπρεπής εθνική ομάδα, πόσο μάλλον οι όποιες φιλοδοξίες να κατακτήσει τον τίτλο ήταν όλες τους κάτω του μηδενός. Είχε όμως έναν μεγάλο «προπονητή», ψυχολόγο και οραματιστή, όπως τον Νέλσον Μαντέλα και από πίσω την ώθηση και τον ενθουσιασμό 43εκ. ανθρώπων διψασμένων για έναν, τον οποιοδήποτε, τίτλο.

 Στο κινηματογραφικό αριστούργημα του Κλιντ Ίστγουντ «Invictus» = ανίκητοι (άκλητο, της 4ης κλήσης), ένα από τα ωραιότερα αθλητικά έργα που γυρίστηκαν ποτέ, υπάρχει μία σκηνή, κομβικής σημασίας για να κατανοήσουμε το πώς κατάφεραν, οι άσημοι «Springboks» να κατακτήσουν τον παγκόσμιο τίτλο με αντίπαλο τους All Blacks, μίας από τις πλέον δυνατές ομάδες, όλων των εποχών στην Ιστορία της οβάλ μπάλας.

 Είναι η σκηνή με τον τότε αρχηγό της εθνικής, Φρανσουά Πίεναρ, υποδυόμενος από τον Ματ Ντέιμον, που φεύγοντας από το προεδρικό μέγαρο ρωτάει τον Μαντέλα (Μόργκαν Φρίμαν), «…συγχωρέστε με Κύριε πρόεδρε, αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς θέλετε από μας». -Να κερδίσετε! Τίποτ’ άλλο, η απάντηση του «Μαντίμπα».

 Πρόπερσι, κάποιος, κάποιοι ανακάλυψαν μία νέα θεωρία για το τι ακριβώς συνέβη στους Νέο Ζηλανδούς παίκτες μία ημέρα πριν τον τελικό της 24ης Ιουνίου, στο Τζοχάνεσμπουργκ και όπου, όχι μόνο δεν μπορούσαν να πάρουν τα πόδια τους, αλλά ένας, ένας, όλοι τους… δίμετρες «ντουλάπες» έπεφταν στον αγωνιστικό χώρο διπλωμένοι από φρικτούς πονόκοιλους.

 Μία θεωρία, σύμφωνα με την οποία είχαν δηλητηριαστεί από κάποια σερβιτόρα ονόματι Σούζι, που είχε προσληφθεί για μία μόνο ημέρα και μετά εξαφανίστηκε. Άνοιξε η γη και την κατάπιε.

 Μπορεί να συνέβη, μπορεί και όχι. Αφενός το βέβαιο είναι ότι δεν αποδείχθηκε ποτέ τίποτα. Αφετέρου, ότι από εκείνη την ιστορική ημέρα του 1995 η Νότιος Αφρική κατέκτησε τέσσερα ακόμη παγκόσμια πρωταθλήματα εκτοξεύοντας την οβάλ μπάλα στην κορυφή των προτιμήσεων, πιο πάνω και από τη στρογγυλή, αλλά και από το μπαστούνι του κρίκετ…       

All Blacks Νότιος Αφρική Νέλσον Μαντέλα Ράγκμπι