Μηνύματα για κόκκινες γραμμές από Ισραήλ στην Τουρκία

Μια αιχμηρή ανάλυση του Ισραηλινού αρθρογράφου Σάι Γκαλ φιλοξενεί το Geopolitico.gr, με τίτλο «Μεταξύ Συμμαχίας και Κυριαρχίας – Γιατί η φιλία του Ισραήλ με τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα θολώσει τις κόκκινες γραμμές του απέναντι στην Τουρκία». Ο έμπειρος αναλυτής περιγράφει με σαφήνεια πώς το Ισραήλ, αν και παραμένει στενός σύμμαχος των ΗΠΑ, αρνείται να υποχωρήσει σε ζητήματα που αγγίζουν την εθνική του κυριαρχία και την ασφάλειά του.

Στο εκτενές άρθρο του, ο Γκαλ υπογραμμίζει ότι η σχέση Ισραήλ–ΗΠΑ «είναι ιστορική και στρατηγική», αλλά δεν αποτελεί ταύτιση συμφερόντων. Το σημείο ρήξης, όπως τονίζει, είναι η Τουρκία: η Ουάσιγκτον τη θεωρεί «άγκυρα του ΝΑΤΟ», ενώ η Ιερουσαλήμ τη βλέπει ως κράτος που «φιλοξενεί και χρηματοδοτεί τη Χαμάς» και του οποίου ο ηγέτης «προσεύχεται δημόσια για την καταστροφή του Ισραήλ».

Ο αναλυτής αναφέρεται χαρακτηριστικά στην προσευχή του Ταγίπ Ερντογάν στο Μεγάλο Τζαμί Τσαμλίτζα στις 30 Μαρτίου 2025, όταν ευχήθηκε «ο Αλλάχ να καταστρέψει το σιωνιστικό Ισραήλ». Για τον Γκαλ, αυτή η δήλωση δεν είναι ρητορική υπερβολή αλλά απόδειξη μιας πολιτικής γραμμής εχθρότητας, που δεν επιτρέπει καμία «επαναπροσέγγιση» χωρίς ριζική αλλαγή στάσης.

Ο συγγραφέας επισημαίνει ακόμη το πρόσφατο ένταλμα σύλληψης που εξέδωσαν τουρκικά δικαστήρια κατά του Ισραηλινού πρωθυπουργού με κατηγορίες περί «γενοκτονίας», το οποίο χαρακτηρίζει «νομικό πόλεμο μεταμφιεσμένο σε ηθική».

Η Γάζα, τονίζει ο Γκαλ, αποτελεί την αδιαπραγμάτευτη γραμμή του Ισραήλ. Η πρόταση της Άγκυρας για αποστολή στρατευμάτων υπό διεθνή εντολή απορρίφθηκε κατηγορηματικά από την Ιερουσαλήμ, καθώς «κανένα κράτος που προστατεύει τη Χαμάς δεν μπορεί να θεωρηθεί ουδέτερο στο πεδίο μάχης».

Ο Ισραηλινός αναλυτής επεκτείνει το επιχείρημά του και στη Μεσόγειο, τονίζοντας ότι η συνεργασία Ισραήλ–Ελλάδας–Κύπρου αποτελεί «άξονα σταθερότητας και κυριαρχίας» απέναντι στην τουρκική παραβατικότητα. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι η συμφωνία Άγκυρας–Τρίπολης του 2019 «εξαφάνισε από τον χάρτη τα ελληνικά νησιά», ενώ η ΕΕ έχει ήδη επιβάλει κυρώσεις για τις τουρκικές γεωτρήσεις στα κυπριακά ύδατα.

Η ανάλυση κάνει ειδική αναφορά και στη διπλωματική ασάφεια της Ουάσιγκτον, που επιλέγει να χαρακτηρίζει τα Κατεχόμενα ως «περιοχή που διοικείται από Τουρκοκύπριους». Για τον Γκαλ, πρόκειται για «παράλειψη που δεν περνά απαρατήρητη από το Ισραήλ».

Σε ευρύτερο επίπεδο, ο Ισραηλινός αναλυτής ασκεί κριτική στην αμερικανική στρατηγική, θεωρώντας ότι η ενίσχυση χωρών όπως το Καζακστάν, μέσω των Συμφωνιών του Αβραάμ, «μπερδεύει τον χάρτη» και ενισχύει εμμέσως την τουρκική επιρροή σε βάρος του Ινδο–Μεσογειακού Διαδρόμου (IMEC), στον οποίο συμμετέχουν το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος.

Κλείνοντας, ο Σάι Γκαλ επισημαίνει ότι το Ισραήλ θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τα συμφέροντά του «αθόρυβα, σταθερά και χωρίς απολογία», όπως πράττουν —όπως γράφει— «η Αθήνα και η Λευκωσία στη Μεσόγειο».

«Η αληθινή συμμαχία», καταλήγει, «δεν είναι υπακοή αλλά σεβασμός. Και η κυριαρχία δεν παραχωρείται ούτε στο όνομα της φιλίας».