Ο Γιοβάνοβιτς θέλει να κάνει την Ελλάδα… Ισπανία, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα

Αποκλεισμός – και μαθηματικά – από το Μουντιάλ για την Εθνική Ελλάδας, πικρός αλλά 100% δίκαιος! Δυο αγωνιστικές πριν από την ολοκλήρωση των προκριματικών, σε όμιλο των 4 με την μια ομάδα (Σκωτία) να είναι ξεκάθαρα κατώτερη σου και την άλλη (Λευκορωσία) “σάκκος του μποξ” ασφαλώς και πρόκειται για γκράντε αποτυχία της “γαλανόλευκης”, η πιο ηχηρή της τελευταίας 10ετίας μετα τα Φερρόε. Και το χειρότερο: το ότι... κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, με τη... αποθέωση ενός γκρούπ που πάσχει απο υπερβολική “σοφτίλα” αλλά είναι “υπερταλαντούχο” και “παίζει μπαλάρα” αλλά από αποτελέσματα... μηδέν στο πηλίκο (άρπαξε 3 σερί ήττες, με ισάριθμες 3άρες, χωρίς καν να παλέψει). Παρακαλώ πολύ: όχι άλλο κάρβουνο, όχι άλλες... “φουστανελάδικες” προσεγγίσεις και κριτικές!!

Στο “Πάρκεν” επιβεβαιώθηκε 1000% αυτά που είχαμε πεί και γράψει μετά την “σφαλιάρα” του “Χάμπτεν Πάρκ”. Δηλαδή πως η Εθνική Ελλάδας έχει πολύ ταλέντο και μπαλλοσυνη από την μέση και μπροστά, από τις πιο ταλαντούχες και νεανικές ομάδες μας στην ιστορία της “γαλανόλευκης” αλλά παραμένει πάρα πολύ ευάλωτη αμυντικά και ψυχολογικά! Είναι μια πολύ σοφτ ομάδα κι αυτό παραπέμπει κυρίως στον εκλέκτορα Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο Σέρβος θέλει να παίξει όπως η Ισπανία αλλά χωρίς τις εντάσεις που απαιτούνται, χωρίς τους κατάλληλους κεντρικούς χαφ και χωρίς η τεχνική κατάρτιση με αντιπάλους όπως η Δανία να είναι ανώτερη (αντιθέτως οι Σκανδιναβοί εμφανίστηκαν και στα δυο ματς, δύο ταχύτητες πάνω).

Συμπέρασμα: Αποτύχαμε με τον πλέον fast track τρόπο (αποκλεισμός μέσα σε ένα μήνα, δεν έχει ξανασυμβεί) αλλά δεν “πτωχεύσαμε” για το μέλλον! Δεν είναι,λοιπόν, ντροπή να παραδεχτούμε την αποτυχία της Εθνικής μας, αλλά είναι “έγκλημα” να προσπαθούμε να την...μακιγιάρουμε. Τι θέλω να πώ; Δεν φτάνει απλά η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της αποτυχίας μας από Γκαγκάτση/Γιοβάνοβιτς/παίκτες θα πρέπει να υπάρξει και η ουσιαστική- ειλικρινής ΑΠΟΔΟΧΗ των λαθών/ αδυναμιών τους γιατί μόνο ετσι θα έρθει η ΑΛΛΑΓΗ που θα σε ανεβάσει επίπεδο και θα σε πάει στο επόμενο Μουντιάλ!!

Κίνδυνος να χαθεί και το Euro των 24 ομάδων αν…

Γιατί αν συνεχίσουμε να δηλώνουμε περήφανοι για την μπάλα που παίζουμε παρότι δεν φέρνει αποτελέσματα...Αν συνεχίζουμε να επικαλούμαστε την απειρία, την αδικία, την γκίνια και το... κυνηγητό από “Θεούς και Δαίμονες” για τις αποτυχίες μας... Αν συνεχίσουμε να πιστεύουμε πως αυτή η Εθνική είναι πολύ καλύτερη κι ανώτερη από ότι πραγματικά είναι... Κι αν ο Εκλέκτορας που φυσιολογικά συνεχίζει στην θέση του, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, δεν αντιλαμβάνεται την δική του , ξεκάθαρη, ατομική αποτυχία στο κτίσιμο ενός γκρουπ με “σκληρό” μέταλλο & χαρακτήρα αλλά και στην διαχείριση των πιο ταλαντούχων ποδοσφαιριστών που είχε στην διάθεσή του οποιοσδήποτε προκάτοχος του, ΤΟΤΕ μπορεί να μην πάμε ούτε στο επόμενο Euro των 24 ομάδων (κανονικά ούτε με ...αυτοχειρία δεν χάνεις την πρόκριση εκεί)!

Στην πραγματικότητα μέσα σε 40 ημέρες παρακολουθήσαμε έναν από τους χειρότερους αποκλεισμούς της Εθνικής μας. Πριν ξεκινήσει η διαδικασία μας είχαν... τύχη: Η Δανία, η χειρότερη (με βάση ranking) από τις 12 επικεφαλής ομίλου. Οι “ξυλοκόποι” της Σκωτίας ως ανταγωνίστρια της 2ης θέσης, στους οποίους τον Μάρτιο είχες ρίξει 3άρα στην έδρα τους, δημιουργώντας τους... ψυχολογικά. Μια κλήρωση σε όμιλο από τον οποίο προκρινόντουσαν οι δυο. Και το ευνοϊκό πρόγραμμα, ξεκινώντας με τον αδύναμο κρίκο, την Λευκορωσία. Και όμως, κατάφερε η “γαλανόλευκη” να αποκλειστεί 2 αγωνιστικές πριν από το τέλος, με 10 γκολ παθητικό σε 4 παιχνίδια.

Με την ευθύνη που βαραίνει τον Γιοβάνοβιτς να είναι μεγάλη. Τα πολλά ατομικά λάθη είναι και ζήτημα συγκέντρωσης/καθαρού μυαλού/εμπειρίας αλλά και της επιλογής του Γιοβάνοβιτς να κρατάνε πολύ την μπάλα, ξεκινώντας από τον τερματοφύλακα ανεξαρτήτου αντιπάλου. Η (μη) αντίδραση στις στατικές φάσεις, που εξελίχθηκε σε μαύρη τρύπα της ομάδας είναι κι ασυγχώρητη και “χρεώνεται” στον Γιοβάνοβιτς είτε γιατί δεν το “διαβάζει”, είτε για τί δεν το δουλεύει, είτε γιατί δεν μπορεί να το διορθώσει.

Στο δια ταύτα : ήθελε... μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρεις αυτά που έπαθε η Εθνική μας από την στιγμή που ο Τσιμίκας σκοράρει το 0-1 στην Σκωτία μέχρι την λήξη του πρώτου ημιχρόνου με την Δανία. Αντί να κερδίσεις κει με διαφορά την Πέμπτη, χάνεις με 3 γκολ παθητικό. Κι αντί να προηγηθείς στην Δανία ή να κλείσει το πρώτο ημίχρονο με ισοπαλία, τρώς πάλι τρία γκολ, έχοντας και ένα 5λεπτο (40-45΄) που η Εθνική μας λές και αποσύρθηκε από το χορτάρι!!

Οπότε, να συμφωνήσουμε πως αυτή η “γαλανόλευκη” έχει σούπερ ταλέντο αλλά αυτό δεν αρκεί, δεν φτάνει για να προχωρήσει. Μπορεί να κάνεις μια μεγάλη νίκη αλλά προκρίσεις και πορείες δεν μπορεί να φέρει. Είναι μαθήματα, στοιχίζουν ακριβά και θα πρέπει να μάθεις. Να γίνεις πιο μαχητής, πιο σκληρός, πιο κυνικός, να αποκτήσεις “χαρακτήρα” και προσωπικότητα.

Από εκεί και πέρα η “γαλανόλευκη” διαθέτει - και έρχεται από πίσω κι άλλο - τρομερό ταλέντο από την μέση και μπροστά. Εχει καλούς και μπαλάτους στόπερ, καλούς και πολύ υποσχόμενους τερματοφύλακες, σύγχρονα και αξιόπιστα μπακ αλλά δεν έχει αντίστοιχα χαφ. Κυρίως δε στη θέση “6”! Κουρμπέλης – Σιώπης – Ζαφείρης – Μουζακίτης, συνολικά η 4άδα του Γιοβάνοβιτς δεν μπορούν να συνθέσουν ένα βασικό δίδυμο για ματς υψηλών απαιτήσεων & επιπέδου, όπως συμβαίνει σε όλες τις άλλες θέσεις. Ζαφείρης και Μουζακίτης έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους, αυτή την στιγμή είναι οι δυο καλύτεροι χαφ της Εθνικής αλλά θέλουν χρόνο και δουλειά μέχρι να “ωριμάσουν”. Είναι για το βασικό ροτέισον και να ξεκινούν όταν βρίσκονται σε φόρμα. Κανένας όμως, από τους δυο τους δεν είναι “6άρι”. Επίσης, ο Μουζακίτης, που πήρε ελάχιστο χρόνο συμμέτοχής σε αυτά τα δυο παιχνίδια, μην ξεχνάμε πως και στον Ολυμπιακό του Μεντιλίμπαρ – ο Βάσκος τον καθιέρωσε, τον ανέδειξε – δεν είναι βασικός και προτιμάτε ο Γκαρθία και ο Εσσε. Για να μην τον κουράζω, αυτή η Εθνική είχε τεράστια ανάγκη παγκόσμιους μέσους, έστω έναν – ιδανικά δυο -από τους Κατσουράνη, Ζαγοράκη, Μπασινά, Καραγκούνη, Στολτίδη. Το χειρότερο είναι πως στην συγκεκριμένη θέση δεν υπάρχει κάι κάτι να έρχεται από πίσω...

Το μόνο βέβαιο είναι πως από εδώ και πέρα θα υπάρχει πάρα πολύ χρόνος από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς (από την στιγμή που δεν παραιτήθηκε και συνεχίζει) για να κάνει την Εθνική πρώτα από όλα πραγματικό γκρούπ. Με βάση τα χαρακτηριστικά των ταλαντούχων ποδοσφαιριστών μας (της φουρνιάς που υπάρχει) καταλαβαίνω πως επιλέχθηκε ένας διαφορετικός τρόπος παιχνιδιού – απο εκείνους που είχαμε συνηθίσει – πρωτόγνωρος για τους Έλληνες και ωραίος στο μάτι αλλά χωρίς... αποτελέσματα! Αυτό ήταν το τίμημα μέχρι τώρα. Αυτό πλέον πρέπει να αλλάξει και ο Γιοβάνοβιτς έχει δουλειά μπροστά του. Θα χρειαστεί ηρεμία/ψυχραιμία, σωστή αξιολόγηση προσώπων/καταστάσεων/χαρακτηριστικών αλλά και πιο σωστή προσέγγιση των δεδομένων κάθε αγώνα και κάθε αντιπάλου. Κυρίως να προσδώσει χαρακτήρα στο γκρούπ και να ξέρουμε πως πάμε να παίξουμε με το στυλ μέχρι εκεί που φτάνουν τα πόδια μας, διαφορετικά προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες, χωρίς αλόγιστα κι αφελή ρίσκα...